behoevend

ver het algemeen kunnen mijn lief en ik wel door een deur.

niet altijd natuurlijk, we zijn geen perfect stel (ken er eerlijk gezegd niet veel...) maar buiten de (voor ons) gebruikelijke struikelblokken van elke dag/week, gaat het wel oke.

Er is echter een ding waar we het maar niet over eens kunnen worden: mijn behoefte aan meer bevestiging en steun dan hij wil/kan geven...

Erg lastig, als ik bedenk hoe 'behoeftig' ik eigenlijk ben. Vanmorgen kwamen we het weer tegen, zomaar, na de bagels en koffie, tijdens een gesprek wat niet veel te maken had met mijn onzekerheid, maar hup - ineens kwamen we op een stuk, over iemand anders, en voelde ik een heel sterk gevoel van onprettigheid, alsof er iets was gebeurd waardoor ik me onveilig voelde en ik wilde zo graag dat hij me bevestigde. Me een steun in de rug gaf, me het gevoel gaf dat ik oke ben... Maar dat gebeurt dus niet...

tenminste, niet op de manier die ik het liefste zag...

En dan wordt ik nog onzekerder... en boos op hem omdat hij niet de rots in de branding, de bevestiger van buitenaf is die het allemaal oke gaat maken voor mij.

Een punt waar we het waarschijnlijk nooit echt over eens gaan zijn...

Mijn lief gelooft niet in toegeeflijkheid, het anderen makkelijker maken dan eigenlijk goed is voor hun eigen gevoel van zelfstandigheid of zelfvertrouwen... En daarin heeft hij helemaal gelijk... Alleen: we zijn niet allemaal opgevoed in zijn gezin, waar van een groepsgebeuren weinig sprake was. Men deed ongeveer precies wat men wilde, en liet de ander begaan in hun eigen leven, in hun eigen sop gaar koken, dus. Mijn behoeftigheid is iets wat voor hem net zo herkenbaar is als een in Japans dialect geschreven krant...

Eigenlijk is het wel oke dat hij me niet bij elke scheet bevestigt, dat ik leer om mezelf de steun in de rug die ik nodig heb te geven, maar het is niet makkelijk als je dat niet hebt geleerd... Ik vind mezelf met enige regelmaat heel erg zielig, wat ook niet erg helpt... Ik voel me vaak in de steek gelaten, eenzaam in mijn gevoel van onmacht om er iets aan te doen... Steeds minder wel, maar toch...

Zucht...

moeilijk soms, het Leven...

{p.s. zo streng als ie hierboven kijkt is ie niet hoor...}

slechte moeder...

als ik de vele blogs van allerlei (in mijn ogen) blije moeders lees die zo heppie zijn met het feit dat hun kroost zes weken - en soms wel 9 weken - thuis is in de vakantie, voel ik me een heel slechte moeder...

Begrijp me goed: ik hou ontzettend van mijn kids, en ik vind ze prachtig en grappig en intrigerend en doe heel graag spelltjes met ze en maak tekeningen en schilderijen en ga met ze naar de speeltuin, maar om nou te zeggen dat ik zes weken blij ben - nee...

Eigelijk ben ik van de zes weken maar een dag of tien blij, alles bij elkaar...

Als ze bij oma en opa zijn, of wanneer ik me toevallig gewoon die dag heel blij voel, zomaar, of wanneer de sterren goed staan.

Maar ik mis vooral Tijd Voor Mezelf.

En dat mag eigenlijk niet...

{'waarom heb je anders zoveel kinderen?!'}

Eigenlijk moet ik zes weken blij zijn...

en dus ben ik een slechte moeder...

bijwerken

twee posts in een...

1.

Gisteren de laatste Harry Potter gezien en ben nog helemaal ondersteboven. Mooi, triest, indrukwekkend, en de laatste keer... Geen 3x3 meter grote hoofden meer van Dan Radcliffe en Tom Felton (in mijn beleving heeft hij de persoon van Draco Malfoy iets van gevoel gegeven, heel langzaam aan. Ik ben me ervan bewust dat dat niet de bedoeling was - Draco was een misselijk stuk vreten waar we allemaal een hekel aan moesten hebben. Maar ik zag twijfel, en die twijfel maakte hem een mooier karakter met meer diepte dan kennelijk was bedoeld) en Alan Rickman (Snape), niet meer de de prachtige landschappen en gebouwen (geen moderne technologie te vinden daar...) en de vele verwijzingen naar bijna boeddhistische elementen, de spirituele ideeën die Rowling in haar boeken had gestopt: liefde, vertrouwen, geloven in jezelf en je gevoel, luisteren naar je hart, durven kijken naar je donkere kanten, en voor mij de mooiste zin die Dumbledore uitsprak gisteren: 'natuurlijk is dit (wat er zich op dat moment afspeelt) allemaal in je hoofd, Harry, maar dat betekent niet dat het niet waar kan zijn...'

De jongens en ik hebben ze nu dus allemaal samen gezien.

Een deel van hun jeugd is hiermee afgesloten.

Zo voelt het tenminste...

Mooi...

2.

lijstje

9 dingen die ik nog moest doen voor ik 42 ben....

of het einde van het jaar...

het is dus zover, nummer 42 is bereikt

en welke van die negen dingen kan ik doorstrepen?

- Harry Potter 7/deel 2 zien

zie stukje hierboven

- een reis boeken voor mezelf alleen

{wordt aan gewerkt}

- zien of er een fatsoenlijke digitale spiegelreflex camera te vinden is

voor minder dan 400 euro

{gevonden en in gebruik as we speak...}

- thuis - onder eigen discipline - weer eens een schilderij maken

- naar Antwerpen gaan

- Pride & Prejudice zoals die met Colin Firth ooit was ergens zien te vinden op dvd...

{eh, wel gevonden, maar nog niet aangeschaft...}

- citroen-cheesecake maken....

- een boek uitlezen...

{was niet het genoemde boek, maar wel deze

en daar was ik heel erg blij mee...}

- beginnen met mijn volgende 'boek'...

zelfgeschreven dus. Begin is gemaakt, de eerste witte bladzijde is aangebroken en de ideeën beginnen zachtjes aan te borrelen...

spannend..

***

voor meer lijstjes, zie bij dertig dingen onder mijn blog-hoofd

radio stilte

vroeger, toen ik jong was, bracht ik menig nacht door met mijn radio aan, als de rest van de wereld gedoopt was in de stilte en rust die de nacht brengt. Mijn hoofd was dan echter een grote brei, een bijenkorf aan gedachten en vooral dingen waar ik mij zorgen over maakte. Hoe ik de volgende dag op mijn opleiding mijn opdrachten door moest komen zonder kleerscheuren; dat ik de bus op tijd zou halen; dat de Bom toch maar niet zou vallen; er zou toch iemand op deze aardbol rondlopen die mij wel aantrekkelijk vindt? Dat soort vrolijks. Ik had er niet dagelijks (nachtelijk dan) last van, meestal op zondagnacht, meestal in de winter, maar echt een pijl was er niet op te trekken.

Met het verhuizen naar Engeland en het vinden van een leven wat plezierig bleek, verdwenen ook de nachtelijke angsten, alsof ik er geen tijd meer voor had...

Maar sinds een jaar of 5 zijn ze er weer. Heel af en toe.

Zo ook afgelopen nacht.

Wat ik (veel te veel) las op de site van mijn Engelse krant over de gek die in Noorwegen (waarom daar?! ik wil er zo graag heen!??) zij gestoorde daden heeft gedaan, bleef maar spoken door mijn hoofd, bleef maar terugkomen - wat als wij softies, goedwillende, alternatieve burgers het doelwit gaan worden van gekken zoals hij? Wat als er andere idioten zijn die zich geïnspireerd voelen door zijn acties? Wat als mijn kinderen straks ergens meelopen in een betoging (jongeren doen dat vol overtuiging en passie) en iemand het in zijn hoofd haalt dat ze van de aardbodem moeten verdwijnen?! Wat dan?

Gedachten die nergens op slaan, die nergens toe leiden, die nutteloos zijn, maar die maar terugkwamen, zoals het speeltje van een hond die steeds wordt teruggebracht naar je...

en ik wist: de enige oplossing hier is Radio 4, of de Vlaamse Radio 1, met rustige muziek, Geen Zorgen De Wereld Is Oke Muziek...

fuck it...

in een van de eerste maanden samen met meneer G haalde ik het in mijn hoofd om in een heel boze bui: 'Oh, fuck off...' tegen hem te zeggen...

het is geloof ik de laatste keer geworden ook.

zijn reactie maakte nogal indruk.

en tot deze week is het me niet gelukt om nog vol overtuiging en zonder schuldgevoel oh fuck it te roepen als iets me heel erg dwars zat, in zijn bijzijn dan. Terwijl het toch een heel ferme manier van even alle rotzooi uit je systeem te krijgen is.

Toen het er van de week wel uitfloepte keek ik heel even zijn richting uit, en dacht toen in mezelf: oh, FUCK IT!!! je bent godverdorie (bijna) 42 en jij maakt je druk om je wederhelft {die het werkelijk geen zak kan schelen wat jij denkt over van alles en lekker zijn eigen gang gaat} die niet blij is als jij er spontaan iets uitfloept...

Get over it girl....

Get real...

may i really fuck it up this year....

gezegend jaar

voel op deze dag

- het is weer 25 juli, dus mijn verjaardag... -

een behoefte om mijn dankbaarheid op te schrijven

voor mijn gevoel een nogal bewogen jaar overleefd

*

de liefde gevoeld van zovelen waarvan ik het niet had verwacht,

en mijn ware gevoelens naar andere personen toe waarvan ik behoorlijk schrok...

*

mijn nieuwe vriendje, de camera...

*

mijn gezondheid, die ik dit jaar zo van dichtbij meemaakte

in al zijn kwetsbaarheid

*

de humor van mijn jongens

*

het dagje in Antwerpen met de meiden

*

mijn ouders, die nog steeds met me praten, ondanks de puberale neigingen

waarmee ik ze uittest...

*

het gevoel voor schoonheid die mijn lieve dochter nu al laat zien

*

ikea, omdat ze kaneelbroodjes verkopen...

***

count your blessings is een initiatief van Anki

op haar site nog meer zegeningen!

spiegeltjes

het overlijden van La Winehouse, zangeres en media-spectakel, maakt best wel wat in me los, merk ik...

niet dat ik nou zo'n fan van haar was, of dat ik vind dat ze een voorbeeld is voor vrouwen in de wereld, maar ik merk wel dat ik, de obituaries lezend in the Guardian en kijkend naar de foto's van haar tijdens haar korte carriere, iets voel van sympathie voor haar. Was haar persona in de media eigenlijk niet een grote harde roep om Liefde?! om aandacht en liefde, om iemand die haar zou willen koesteren, heel hard... en heel zinloos ook...

Eigenlijk was ze gewoon een klein meisje die in een grote boze wereld vol verleidingen en rotzooi het gevecht niet meer aankon... Makkelijkste is om haar te veroordelen, en te vinden dat het haar verdiende loon was, had ze maar beter moeten uitkijken, maar schuilt er in ons allemaal eigenlijk niet zo'n kwetsbaar meisje, wat liefde en aandacht wil?? Vooral meisjes {zoals ondergetekende} die een vader had die haar graag meer verwende dan goed was, en de moedeloze zoektocht begon om iemand te vinden die die vader kon vervangen, en haar die aandacht weer kon geven? Die een moeder had (intuïtie aan het woord hier... geen feiten... ) die de relatie tussen haar dochter en wederhelft niet kon plaatsen en moeite had met haar eigen vader/dochter band, waarmee ze haar dochter een soort van onhandig vrouwen-zelfbeeld gaf en waardoor die dan weer in de knoop zat met allerlei eigenbeeld dingen...

Moeilijk om te zien, af en toe... pokke-spiegelbeeld steeds...

{en natuurlijk op geen manier belangrijker dan, of staat het in wat voor verhouding dan ook tot, wat er de dag ervoor in Noorwegen is gebeurd...}

speeltjes

moeders heeft een nieuw speeltje...

en daar is al een heel klein beetje mee gespeeld...

zal nog wel wat voeten in aarde hebben voordat de resultaten

helemaal naar mijn zin zijn, maar ik mag niet mopperen...

zelfmacht

soms knallen dingen binnen in je bewustzijn met een kracht die een vrachttrein op volle snelheid evenaart... dingen die je misschien wel weet, op een verstandelijk nivo, maar die nog niet echt binnen zijn gekomen, zeg maar...

Vanmorgen had ik er zo een, zo'n moment van beseffen, zo'n trein dreun, en ik geloof dat ik er nu eindelijk klaar voor ben, klaar voor wat er uit mag voortvloeien... Wie weet. Misschien kruip ik wel weer terug in mijn veilige schulpje, wachtend tot het moment daar is wanneer ik het wel ben.

Hetgeen me zo deed schudden op mijn grondvesten was het besef dat ik bepaalde personen in mijn leven veel teveel macht geef over mijzelf. Dat ik hun mening, hun boosheid, hun ideeën zwaarder laat wegen dan die van mij. Dat ik mezelf laat leven door de kracht van een ander.

En dat ik dat dus eigenlijk kotsbeu ben...

En vooral: dat ik dat dus niet meer hoef toe te laten...

Ik hoef mijn macht niet meer weg te geven.

Ik mag mijn eigen macht over mijn leven bij mezelf houden.

Voor mij is die realisatie, dit voelen, van een heftigheid die zijn weerga niet kent... Altijd heb ik mij geschikt naar de ideeën van anderen, naar de emoties en gevoelens van anderen, naar wat ik dacht dat mij geliefd en geaccepteerd zou houden. Omdat ik niet voelde dat er een andere manier was... En weer: ik wist - verstandelijk - dat ik dat niet hoefde, dat dat fout was, maar tussen verstand en gevoel zit een nogal groot gapend gat...

Dus, ontwaakt, vrouw van bijna 42, en treedt voorwaarts de wereld in. Wetende, voelende dat de macht over jouw gevoelens bij jou ligt, en niet bij anderen... Vertrouw, en weet dat het goed is...

mm :: music meastro

het is weer tijd voor wat meer moois en minder gelul...

even geleden leerde ik het prachtige werk kennen van deze meneer

en die bleek een zoon te hebben die ook nog een hoop prachtigs heeft gemaakt...

breekbare muziek van de vader, pijnlijk soms, maar zo mooi...

en de iets minder kwetsbaar klinkende muziek van zijn zoon, maar die net zo mooi en intens, intenser zelfs nog...

een greep uit werk van beiden:

(waarvan de derde mij op slechte dagen zo aan het janken krijgt...)

zegeningen tellen

naar aanleiding van het lollige lijstje op een paar blogs die ik vandaag tegenkwam, mijn eigen blessings geteld. Van deze week dan...

de eerste fijne vakantieweek van deze zomer

*

tour de france herontdekt (dankzij Ots...)

*

heerlijk telefoongesprek (van twee uur) met vriendin

*

gezellige maaltijd met een paar kennissen

*

fijn geschilderd

(nog steeds alleen maar tijdens therapie, krijg mezelf nog niet in gear)

*

voorschot op mijn verjaardag

(kado waar ik nog steeds over aan het nadenken ben...)

*

zoveelste Inzicht over mijn handelen en voelen en zijn

*

jongste twee die een fijne paar dagen hadden bij oma en opa

lees bij {haar} nog meer fijne dingen!

*

afbeelding: bloeiende amandeltakken, van vincent van gogh

van deze site geplukt

lijf en leden

The body is your temple. Keep it pure and clean for the soul to reside in.

~B.K.S. Iyengar, Yoga: The Path To Holistic Health

aangenomen dat dit een volgende prompt is voor onze eigen Challenges, neem ik {Kati's} dingetje over, en mag ik een post schrijven over mijn relatie met mijn lijf...

Ik zal niet de enige zijn die een nogal dubbel gevoel heeft over het lijf waar ze nu mee leeft. Voel aan de ene kant heel veel respect (want het werkt nog steeds, zelfs na alle troep die ik er in gooi en het weinige vereren ervan, zoals ik met de tempel die mijn lijf is hoor te doen, en de vele baby's die er in ontstaan zijn) en aan de andere kant een soort van verwarring - waarom is dit mijn lijf? Wat moet ik ermee? Waarom ziet het er nu zo uit?! Twintig jaar terug (ja, duh...) zag het er heel anders uit....

Meestal balanceert het ergens tussen de twee, vaak baal ik van mijn luie gedoe, van de rotzooi die ik naar binnenwerk, van het overgewicht, wat eigenlijk wel meevalt, maar toch in de weg zit. Bewust als ik me ben van de manier waarop je gedachten je leven en je lichaam beïnvloeden probeer ik schadelijke gedachten als: 'gatver, wat zie ik er afzichtelijk uit' en 'ik ben een prutser wat mijn voeding betreft - ik weet heel goed dat teveel chocola en koeken foute boel zijn' te bannen uit mijn repertoire. Zo weinig mogelijk in de spiegel kijken helpt, en niet op de foto gaan ook - niet geconfronteerd worden met het beeld wat jij aan de buitenwereld geeft is een heel handige. Het is ook een vorm van struisvogelen... En ik schrik me te pletter als ik wel een foto van mij zie...

Daarom vraag ik mij af: waarom verschillen het beeld wat ik van mezelf heb en die op de foto toch zo van elkaar?! Hoe komt het dat ik weet hoe ik eruit zie, maar toch lichtelijk walg van de kop die tevoorschijn komt op het scherm? Van de scheve tanden, de bolle wangen, de rondingen op plekken waar ik ze echt niet wil... Hoe kan ik zo'n hekel hebben aan mijn zelf?! Hoe kan ik daar vanaf? Hoe komt het dat ik een beeld van hoe schoonheid eruit ziet en hoe ik eruit zou horen zien heb gecreëerd wat zover afligt van de waarheid die ik ben? Waarom is {zij} mooi en ik niet? Of {zij}, of {zij}... Wat maakt het in vredesnaam uit?!

Vragen waar ik nog even mee ga stoeien, hoewel ik een vaag vermoeden heb dat het met beeldvorming te maken heeft, zelfbeeld-vorming dus, en dat je ook dat kan veranderen, al zal het wat tijd kosten... Misschien toch eens een begin maken vandaag.

Ik ben een aantrekkelijk mens en ik hou vanaf vandaag mijn eigen maatstaven aan...

warm bad

kom net terug van een gezellige maaltijd met een paar vrienden. Vriendinnetje van Pops had haar verjaardag gevierd en het leek haar moeder wel leuk als wij, een paar ouders, bleven eten. Met zijn allen. Bleek dus toen wij er al waren. Had er niet op gerekend, maar zoals vaak: dat bleek juist wel zo prettig. Een spontane maaltijd, een ongepland samenzijn - heerlijk...

Dit deed me denken aan de vele keren dat ik bij een vriendin in Engeland werd uitgenodigd, voor het doorbrengen een dagje in haar knusse cottage, met het drinken van koffie en thee, en het nuttigen van koekjes en door haar in elkaar gedraaide maaltijden. Ik schijn mensen in mijn leven aan te trekken die het heel fijn vinden om voor anderen te zorgen en te cateren, en ik vervul met liefde de rol van ontvanger van al die heerlijkheden... Ben namelijk niet zo goed in het doen wat zij doen, en ik neem aan dat zij die graag cateren blij zijn met een enthousiast publiek. Nou, dat ben ik dus... En mijn vriendin Sarah was/is een gastvrouw met bellen eraan... Oudste en Ots waren toen nog heel klein en ik was heel erg dankbaar voor de fijne tijd die ik bij haar door mocht brengen, zittend aan haar grote houten tafel, lurkend aan bekers Engelse thee, luisterend naar helende muziek uit haar radio, en gewoon badend in de warme liefde die er in dat huisje hing... Want mijn god wat had ik dat nodig...

En ook vanavond voelde ik een vorm van warme liefde die ik nu zo nodig heb...

Toch goed gevisualiseerd dan...

wensput

be careful what you wish for - it might just come true....

{ben voorzichtig met wat je wenst - het zou zomaar kunnen uitkomen}

Na het lezen van {dat boek} wat mijn vriendin Mo me in Antwerpen had aangeraden blijkt dit een heel goed stukje advies. Je kan wel van alles wensen, en als je weet hoe het werkt komt het inderdaad echt allemaal op je pad, maar ben je er wel aan toe? Is het wel wat je echt wil in je leven? Ben je er echt aan toe om je leven zoals het nu is te veranderen? Echt? Je kan wel ongelofelijk de smoor hebben in hoe het nu is, maar als dan ineens echt dat huisje buiten op je pad komt, of die prachtige kerel die jou helemaal fantastisch vind, of meer dan genoeg geld om allerlei zaken te kopen waar je al heel lang watertandend naar hebt staan kijken in de etalage van de Dixons of het reisburo, blijk je toch eigenlijk best wel blij met je oude leventje, je oude spulletjes, je duffe huisje in de stad of die gammele relatie...

En misschien zijn het wel gewoon cold feet, die je waarschijnlijk zelfs zou hebben als je een verschrikkelijk leven zou achter laten. Gewoon omdat je iets opgeeft wat je kent, en je niet weet wat er komen gaat... En als het gewenste wat op je pad komt helemaal goed voelt, zullen die koude voeten vast heel erg snel opwarmen...

Komt dan ook nog eens bij, merk ik als ik over het onderwerp praat met anderen, dat veel mensen helemaal niet willen dat hun leven anders is, eigenlijk. Eigenlijk is men gewoon best wel blij met de misère en gammelheid van veel in hun leven. Want het is gewoon fijner om erover te kunne klagen en medelijden te krijgen dan er iets aan te doen... En veel mensen geloven niet eens dat ze beter kunnen krijgen (gewoon krijgen), ze zijn veroordeeld tot middelmaat en dufheid. Dat is hun geleerd en als iemand, zoals een boek als hierboven genoemd, beweert dat door anders te denken of te voelen je leven er heel anders uit zou kunnen zien, dan kan men zelfs agressief reageren... Hoe kan ik nou zeggen dat het zo makkelijk anders kan?! Begrijp ik dan niet dat de pijn en het verdriet wat zij voelen echt is en niet te veranderen? Gevoelloze trut dat ik ben...

Be careful what you wish for dus... Je leven zou wel eens gewoon leuk kunnen worden...

volksverhuizing

Oudste zoon is net vertrokken naar een festival in België - Dour - en twee van zijn maten kwamen langs om gezamenlijk hun spullen naar een andere te sleuren, om vandaar uit naar het dichtbije station in Essen (net over de grens) te rijden... Alsof ze drie weken gaan, al werd de meeste bagageruimte waarschijnlijk ingenomen door bier en chips, en zal er niet heel veel geslapen worden, dus die tenten en slaapzakken zijn meer voor de show. Maar het was wel een grappig gezicht, om die doorgaans best wel stoere mannen bezorgd te horen zijn over hoofdkussens en of hun gitaar het wel zou overleven... Ik hoop voor ze dat het mee gaat vallen met die regen...

zelfmedelijden

Self Pity is the worst enemy and if we yield to it, we can never do anything wise in this world.

~Helen Keller~

mijn mede-blogster en internet vriendin Kati gaat gewoon stug door met de Trust30 uitdaging, zij het op een iets andere manier, en vroeg of ik ook zin had. En dat heb ik wel. Vandaag tenminste, dus ik ga wroeten...

Zelfmedelijden...

Hm... Daar heb ik wel heel veel van. Er hoeft maar iets mis te gaan, of iets anders dan ik had bedacht, en hup: oh wat vind ik mezelf toch zielig... Een totaal nutteloze emotie, want net als 'gewone' medelijden brengt het niets, tenminste niets bruikbaars, het houdt je in een soort van verlamming waardoor je niet in actie komt maar hoopt dat iets of iemand je komt redden... Maar kennelijk is het toch nuttig genoeg (geweest) om eraan vast te blijven houden...

Hoe leer je zelfmedelijden te gebruiken als wapen tegen alle onrecht en onprettigs wat je meemaakt in je leven? Ja hoor: je kindertijd... Als er maar genoeg op wordt gereageerd, of als je het maar vaak genoeg ziet als iets wat werkt in je omgeving, dan wordt het vanzelf iets wat in je arsenaaltje aan Handige Emoties propt. En ik weet dit uit eigen ervaring, want nadat ik mijn ouderlijk huis had verlaten en mijn leven ging delen met iemand die daar niet erg vatbaar voor was, merkte ik dat ik heel andere registers moest opentrekken. Actie ondernemen, bijvoorbeeld...

Maar het is en blijft nog wel een beetje deel van wie ik ben. Zal het altijd wel blijven denk ik. Alleen herken ik het nu sneller en kan ik het hoofd ertegen bieden... Stel je niet zo aan, miep.... zeg ik dan tegen mezelf...

alleen: waar houdt zacht zijn voor jezelf op en begint zelfmedelijden?!

En: waar houdt zelfmedelijden op en waar begint zelfspot? (ook geen verkeerde eigenschap, vinnik eigenlijk...)

levensvraag

iemand's echte leven is (vaak) dat wat hij niet leeft - Oscar Wilde

vakantie

nou, even geen gemuts vandaag...

het is hier bijna zomervakantie en dat betekent zes weken Geen Plannen Maken... Meestal gaat dat wel goed - opmerkelijk hoeveel ideeën de kinderen hebben zeg... Om jaloers op te worden...

Een paar Plannen glippen er wel een tussendoor, want op sommige dagen moet ik werken en op andere dagen is het misschien wel leuk om ergens heen te gaan...

Maar nog elk jaar sinds we in Brabant wonen mis ik de zee...

het zo nabij hebben van al dat water, al die speel- en picnickmogelijkheden die zo voor het grijpen lagen... Zo makkelijk steeds...

Nou ja, we moeten het doen met bos, en heide en toch best wel mooie natuur hier in de buurt...

en natuurlijk de beste speelplek van allemaal:

bij oma en opa!!!

fijne vakantie iedereen!!!

(foto's:

domburg, zeeland

net buiten de stad hier

strand hastings

zoutelande, zeeland

broodmolen, wildert, belgië)

blokkade

iets waar ik al heel lang tegenaan loop, is het feit dat ik het ongelofelijk moeilijk vind om mezelf te motiveren om ergens aan te beginnen...
Er zijn heel veel dingen die ik leuk vind om te doen, maar op een of andere manier lijk ik tegen een eeuwige Artist's Block aan te lopen. En dan met alles eigenlijk, niet alleen creatieve uitspattingen, gewoon met alles - initiatief nemen is mijn sterkste kant niet, dus. Ik wacht altijd af tot iemand anders ergens mee komt, of iets wil van mij, en dan kan ik nog wel eens in actie springen, maar uit mezelf...

Zou het angst zijn om te mislukken? Of meer een angst om niet verder te kunnen, om de blijven hangen in frustratie... Geen idee... Feit is wel dat ik het beu ben...

Ik zal eens gaan beginnen. Gewoon beginnen. Ergens mee. Er staan genoeg tips op de vele prachtige sites in de lijst van mijn blog, dus aan ideeën zal het niet liggen. Nou ik nog...

mm :: melancholie

voel me vandaag een beetje droevig.

zo'n onbestemde, melancholische bui heeft zich meester van me gemaakt.

ik moet even stil zijn, naar binnen toe, de diepte in...

accepteren dat sommige dingen nou eenmaal nooit zullen worden zoals ik het wil.

hoe droevig dat ook is.

Maar met accepteren komt ook loslaten,

en als je loslaat komt er weer plaats voor iets nieuws

en dat is op zich ook wel heel mooi...

- foto van hier -

verleden tijd

Ik heb nooit echt gesnapt wat veel van mijn (leef)tijdsgenoten lijken te hebben met hun kindertijd of tienertijd...

Vooral over tekenfilms (vreselijke dingen als Wicky de Viking, Maja de Bij, Barbapapa...) wordt gepraat alsof het precies weergeeft hoe mooi het toen allemaal was, hoeveel beter (en overzichtelijker) dan nu, en hun kinderen moeten er ook aan, aan die tekenfilms... Mijn vriendin S. in Engeland deed het met series die haar bekoorden in haar jeugd (en dus zitten haar kids nu met een levenslange hekel aan Hector's House ) en anderen in mijn kennisenkring hebben het dan weer met een waas voor hun ogen over hun tienertijd... Hun 'wilde jaren'... Toen Duran Duran cool was... Voor de eerste keer dan.

Er is wel wat voor te zeggen natuurlijk - alles uit je verleden waar je mooie herinneringen aan hebt is in je hoofd beter dan een moeilijke tijd waar je nu doorheen moet... Natuurlijk is het dan makkelijker om terug te haken op iets wat fijner was, toen je geen ingewikkelde dingen hoefde te doen, zoals de hypotheekrenteaftrek begrijpen, of wat we met de vakantie moeten doen. Ik zit in mijn hoofd ook veel liever aan de seafront in Hastings, of wandel door de straten van Brighton, of kijk naar de surfdudes in Polzeath, Cornwall... Maar het verleden is ook iets wat daar hoort, in het verleden... Het is een tijd waarin je ervaringen opdeed om de mens te worden die je nu bent...

Ik werd daar pijnlijk bewust van gemaakt toen ik, hoogzwanger van Ots, een telefoontje kreeg van mijn Japanse geliefde. Nou ja, ex geliefde dus. Hij was in de buurt (London) en wilde graag een keer koffie gaan drinken met me. For old time's sake... Ik was al lang en breed getrouwd en zag er, dankzij de zwangerschap, uit als de gestrande walvis die ik meende te zijn... In de verste verte leek ik niet meer op het schriele kippetje die hij zich had herinnerd, en de ontmoeting werd ook iets waar ik naderhand met droefheid aan terugdenk. De melige en vaak diepe gesprekken die we ooit hadden waren vervangen door gezeur over Huiselijk Gedoe en zijn werk (saaai...), de jongen die ik in mijn hoofd had was nu een degelijke zakenman die in weinig meer deed denken aan de jongen met zoveel mooie plannen, en god weet wat hij zal hebben gedacht toen hij mij de caf had zien binnenkomen... Weg was de herinnering aan een stukje romantisch verleden wat we ooit deelden...

De veiligste nostalgie is natuurlijk naar tijden waarin jij helemaal niet hebt geleefd... Je kent de lasten niet, alleen de lusten, van foto's, uit boeken, van films die erover zijn gemaakt... Mensen die zelf uit de tijd komen weten er misschien nog wel wat van, maar je kan het ook gewoon negeren, als ze je vertellen hoe moeilijk en oneerlijk en vreselijk het toen was. Je maakt er gewoon je eigen verhaal van, met je eigen gevoelens en he presto: het was in de jaren 20 van de vorige eeuw veel beter... Vrouwen droegen veel mooiere kleren, men keek nog uit naar elkaar, de sociale cohesie was veel sterker dan nu en oh, wat zou de wereld beter zijn als we wat meer zoals toen... Waarbij we vergeten dat vrouwen toen geen rechten hadden, en je alleen als je rijk was fatsoenlijk ogend door het leven kon en de sociale cohesie ook iets kon zijn waar je je verstikt bij kon voelen en gewoonweg nodig was...

Nu is dus prima zoals het is. Nu is nu, en daar moeten we het mee doen...

- poster van deze site -

negen dingen

9 dingen die ik nog moet doen voor ik 42 ben....

of het einde van het jaar...

- Harry Potter 7/deel 2 zien (komt binnenkort uit, dus dat moet lukken)

- een reis boeken voor mezelf alleen (of met een vriendin... tja, nog steeds best wel chicken...)

- zien of er een fatsoenlijke digitale spiegelreflex camera te vinden is voor minder dan 400 euro

- thuis - onder eigen discipline - weer eens een schilderij maken

- naar Antwerpen gaan

- Pride & Prejudice zoals die met Colin Firth ooit was ergens zien te vinden op dvd... wil weer wegwijmelen bij de versie die mijn knieën deed knikken...

- citroen-cheesecake maken.... Yummie!! Met ricotta en bio-citroenen, en dan gebakken in de oven...

- een boek uitlezen... (ben nu hierin bezig, wat een heerlijk boek is, maar het lukt me maar niet om er een einde aan te breien... heb dat vaker met boeken, dat ik ze te fijn vond om uit te lezen, omdat ik dan iets 'kwijtraak'... zucht...)

- beginnen met mijn volgende 'boek'... zelfgeschreven dus. Heb al een paar ideeën, en ik heb ook al een soort van beeld in welke richting ik het wil laten gaan... Nou nog de stap zetten en een Lege Pagina voor mijn snufferd toveren waar de eerste zinnen op komen te staan.... Altijd weer mooi hoe er opnieuw een andere, onbekende wereld zich aan me ontvouwt.

ik heb nog 23 dagen....