- geknipt -

Om Juli af te sluiten wat clipjes...

Dankzij Glastonbury zitten ze bij mij weer helemaal gebeiteld (en heus niet omdat Albran zo'n lekker ding is...) - Blur
- Tender
- The Universal
- song 2

en een paar stoere kerels als tegenhanger.... Oasis
- Don't look back in anger
- Some might say

nog wat onsamenhangend geblèr:
- Pulp - Disco 2000
- U2 - October (live uit 1980)
- U2 - Beautiful day
- Radiohead - Street spirit

- zoutloos -

Gisterenavond voor de tweede keer in vier dagen een film met Hugh Grant er in gezien. Niet dat ik nou zo wild ben van Hugh, het gebeurde nou eenmaal zo.

Afgelopen zondag was Maurice de keuzefilm van de heren Victor en Rolf, die Zomergasten waren in het gelijknamige programma van de VPRO. Programma zelf niet gezien, maar hun keuzefilm werd vorige week bij het doorlopen van de Gids met 17 kleuren omcirkeld, omdat het een van mijn favorieten is, zo niet mijn favoriete film. Het boek ervan staat in elk geval bovenaan mijn lijstje. Het is een redelijk biografische roman van E.M. Forster (die van Room with a view en Passage to India, ook verfilmd in de jaren 80), maar kon niet worden uitgegeven omdat het gaat over de reis naar acceptatie van zijn geaardheid die de hoofdpersoon maakt. Herenliefde was toen streng verboden (en met vreselijke straffen beloond), in een tijd dat klasseverschil nog hevig aanwezig was en de eerste wereldoorlog voor de deur stond. Maurice wordt eerst smoor op Clive (in de film gespeeld door een heel jonge Hugh Grant), maar die ziet niets in een lichamelijke relatie, wil het platonisch houden en kiest uiteindelijk voor de veiligheid van een huwelijk. Maurice probeert wat hij kan maar valt uiteindelijk voor Alec, de jonge onder-jachtopziener (door de toen prachtige Rupert Graves) die hem leert hoe hij gelukkig kan worden door te kiezen voor wie hij echt is.

Indertijd maakte deze film (en boek) heel erg veel indruk op me. Herkende mezelf wel in de Maurice-personage, voelde hoe zij bekneld was in een soort van keurslijf, in verwachtingen en afkeuring en de keuze die hij maakt om van zijn veilige achtergrond weg te gaan en de onzekerheid van de toekomst die hij met iemand als Alec tegemoet gaat. Heel erg mooi gedaan ook.

Als totaal contrast stond dan de film van gisteravond (uit mijn box-set met vijf rom-coms). Bridget Jones' Diary - wat als boek het begin van de chiclit (blegh) inluidde. Het verhaal is heel erg losjes gebaseerd op Pride & Prejudice van Jane Austen, vooral om haar Mr. Darcy ten tonele te kunnen voeren... En bij het kijken daarnaar merkte ik iets heel vreemds. Normaal gesproken zou ik in zwijm vallen voor Mark Darcy, gespeeld door Colin Firth, en zou de Daniel Cleaver (de stoute jongen, gespeeld door Hugh Grant, hier 15 jaar ouder en wijzer)-persoon mij koud hebben gelaten, allergisch als ik altijd ben voor spannende mannen die niet veilig en lief zijn. Mijn ontdekkingen van de laatste maanden lijken ook zijn weerslag te hebben op wie ik in films (en in het echt) spannender vindt... Waar gaat dit allemaal heen, zeg?!

Hugh Grant dus, de personificatie van middle-class jongen die te netjes is voor his own good, die in Four Weddings and a funeral en Notting Hill zo ongeveer een thuiswedstrijd speelde en met zijn rol in Bridget Jones en About a boy probeerde af te rekenen met dat imago (wat hij daarna in Amerikaanse films is gaan doen).

Maar, net zoals ik eigenlijk niet weet waar ik het over wil hebben met hem, geen idee waar hij hoort in de Great Scheme of Things... Beetje zoutloos is hij altijd wel gebleven... Jammer wel...

- kiekjes kijken -

Dankzij mijn verjaardag heb ik nu een camera waar ik mooie foto's mee kan maken.
Even een paar geupload:

- lapjeskat-
kadootje gemaakt voor mijn nichtje

- een zakje voor mijn camera -

- ik aan het lezen -

- picknick bij de broodmolen in Wildert, Belgie -

- zomaar een semi-artistiekerig kiekje van glas en fles -

- weg blokkade -

Soms kom je achter dingen die je eigenlijk allang weet, maar die je nooit onder ogen hebt durven zien. Angst voor de stortvloed van gevoelens en emoties die al jarenlang verborgen liggen, netjes ver weg, niet meer aankomen. Het verleden is een ander land, luidt een Engelse uitdrukking. Ze doen dingen anders daar... En wat anders is, daar beginnen wij liever niet aan, je weet maar nooit waar je dan weer terecht komt... Gisteren had ik een gesprek met Lief - niets bijzonders, want wij praten eigenlijk altijd, behalve als er een van ons slaapt of de smoor in heeft - over waarom ik toch zoveel moeite heb met het feit dat ik me anders voel, waarom ik daar nou eens niet gewoon vrede mee heb, en verder ga. Zoals mijn moeder wel eens zegt: je kan ook teveel in het verleden hangen. Maar omdat er dus een blokkade zit, waar ik maar mee bleef zitten, bleef Lief ook spitten, want dat doet hij graag. Blokkades zijn er om opgeruimd te worden en als het een steeds terugkerend iets is waar je last van hebt, ga je graven.

En toen stuitten wij op een gegeven waar ik eerst even een beetje vol van schoot, maar allengs uitmondde op een tranendal. Alsof er een plug ergens uitgehaald was, een gat geslagen in een sluis die al die tijd mijn gevoelens netjes binnen heeft gehouden. Het gegeven 'van thuis' dat ik altijd mee moest doen met mijn leeftijdsgenoten, terwijl ik daar geen behoefte aan had. Het gegeven dat ik wat meer moeite moest doen om aansluiting te vinden, eigenlijk een beetje lui ben en het mijn eigen schuld is als ik een buitenbeentje ben. Gooi daarbij het gigantische taboe dat in onze familie heerst over een aantal familieleden die te kampen hebben gehad (of nog steeds hebben) met psychische problemen (al dan niet ingepraat door de kerk of de omgeving) en daar was mijn blokkade compleet.

Het grote taboe drukte al veertig jaar op mijn zelfbeeld, het grote taboe drukte een stempel op hoe ik mezelf mocht zien, gaf mijn moeder een angst en een onzekerheid over hoe ze moest handelen als moeder, gaf haarzelf een gigantische blokkade waar ze nooit het gevoel bij had er iets aan te mogen doen. Haar is geleerd dat zij verantwoordelijk was voor het leed van anderen, dat zij dus moest lijden als straf en dat er - helaas pindakaas - niets aan te doen was.

Maar dat is het dus wel, als je maar wil graven, als je maar wil zien waar dingen vandaan komen en hoe je ze los kan laten. Als je wil leren dat een ander zijn leed niet het jouwe is, dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn of haar eigen lijden, of het opheffen ervan.

En nu voel ik me leeg. Zo licht als een veertje. Ik ben weer een leeg canvas, alwaar het leven iets moois op gaat schilderen. Of iets minder moois, dat kan ook, maar ik weet dat het juk van de laatste veertig jaar, van mijn moeders angsten en twijfels, niet het mijne is. Ik wil graag helpen en haar een eindje verder helpen, maar die stap is voor haar om te zetten. Dat is haar weg.

En mijn weg is de mijne.

- life begins when you want it to... -

Soms vraag ik me af wat onze kinderen gaan worden, in de toekomst. Kleine beetjes kan je al zien, af en toe wordt een tipje van die sluier wel opgelicht, maar hoe vast is dat al, hoeveel kan je er uit concluderen. Als ik naar mezelf kijk, weet ik hoe vaak je kan veranderen... Maar Oudste is al flink bezig met zijn artistieke talenten, Tweede is het lefgozertje met smaak voor de mooie (i.e. dure) dingen in het leven, Derde is koppig en heeft een zeer originele kijk op dingen en Jongste zal vast wel iets gaan doen met dat oog voor schoonheid wat ze nu al heeft. Ik wacht vol nieuwsgierigheid af...

Deze gedachten kwamen naar boven toen ik vanmorgen pontificaal klaar zat om mijn kadoos uit te pakken. Lief en de oudste twee hadden 40 ballonnen opgeblazen, er lag een stapel kadoos klaar en een hoop kaerten (zelfs een pakketje van mijn schoonfamilie uit UK?!), ondanks de deprimerende gedachten dat ik nooit meer 'in de dertig' zal zijn, die ik heb besloten te bannen uit mijn hoofd. No more of those - life begins right now!!!

Mijn familie doet niet aan dramaqueens. Daar houden wij niet van, is de boodschap die van heel jong af aan in de lucht hing als er door iemnd in de buurt werd gedramaqueend (meestal door mij). Zeer begrijpelijk - mijn oma was voor mij de dramaqueen, maar die deed het zonder enige vorm van zelfspot, die was bloedserieus, en mijn moeder en haar zus en broer hebben van jongs af aan klaarblijkelijk een aversie tegen lui die zo nodig alle drama uit de kast moesten halen om aan de wereld te laten zien dat ze er zijn. Pech voor mams dat ik er dus ook aanleg voor heb... Maar dat werd flink ver weggestopt - zulke dingen leer je snel, als je merkt dat het minder waardering wekt, in plaats van de kilo's extra waar je toch stiekem op hoopt als kind...

Tot dat ik in Engeland (waar het stikt van de dramaqueens (m/v)) een van Lief zijn vriendinnen ontmoette. S. was echt zo ongeveer het neusje van de zalm wat dramaqueenen betreft - zij deed het met zoveel verve en zonder enig gevoel van bescheidenheid, dat het bijna een kunstvorm was geworden. En zij nam mij onder haar hoede... Jippie... Uitgaan met haar was een feest - binnen twee minuten hadden wij slierten mannen aan onze lippen (zij dan, ik stond er een beetje sloom naast te giechelen) die net deden alsof wij uit Hollywood kwamen. Het lukte haar om mijn eigen latente dramgequeen naar boven te halen, heel langzaam aan en ik merkte dat het eigenlijk best wel heel leuk was. Gewoon als een soort van verlopen Broadwayster te gaan bewegen, armenzwaaiend en met een air alsof wij alle aandacht gewoon verdienden. En nu woon ik in een land waar dat niet zo erg gewaardeerd word, en ben ik op een leeftijd dat het me geen reet meer kan schelen. Life begins at forty, en daar gaan we vandaag een begin mee maken...

(Nou mijn moeder nog overtuigen...)

- hangen -

En toen was het vakantie. Ook voor mij. Felix moest vandaag zijn spreuk en getuigschrift op halen, ik heb nog even geholpen met opruimen in de klas waar Polly gisteren afscheid had genomen van haar (en ik van tien jaar) kleutertijd... En nu is het zes weken uitslapen, vervelen, hangen, fietsen, picknicken, lezen, rondzwerven en niet veel meer doen dan dat. Heerlijk.

Hoewel ik dan ook wel weer blij zal zijn als die dinsdag week komt en ze langzaamaan het ritme van het schooljaar weer oppakken. De tijd dat ik smachtend op die dag zat te wachten is intussen voorbij, maar ik weet dat ik de routine van 'door het jaar' weer wel ga missen.

Maar voorlopig even niet.
Voorlopig gaan we hangen.

- wat moet en hoort de deur uit -

Tot halverwege zijn tweede levensjaar had Otto een overgrootmoeder. En van haar herinner ik me, naast dat ze dol was op vreselijke Duitse liedjes en heerlijke soep maakte, vooral dat ze zich erg veel zorgen maakte over wat De Mensen allemaal wel niet van haar vonden. Hoe ze zich kleedde, hoe haar haar zat (netjes in de permanent) en waar ze woonde had erg veel neerslag op haar stemming. Mijn moeder heeft heel wat dure kledingzaken van Oudenbosch moeten binnenwandelen en aanhoren wat er allemaal fout was aan de kleding die uitgezocht was voor haar. Mijn tante zat elke week geloof ik bij haar thuis om haar haar te watergolven en dan mocht de kapper er nog een kleurtje in doen, want niemand zou zien dat ze grijs was...

Maar haar vragen om bevestiging en waardering van De Mensen vielen in het niet bij de manier waarop mijn andere oma, de mevrouw waar mijn moeder een paar keer per week werkte en die ons prompt adopteerde, van alles vond over wat er allemaal moest en wat niet hoorde in het leven. En ik die dacht dat mijn moeder een zekere mate van steun had ondervonden van oma H. bleek juist onder een nog groter juk te lopen om aan al haar verwachtingen en eisen te voldoen. Oma V. zwoegde vooral om haar eigen 'tekortkomingen' te verdoezelen, terwijl de andere oma er een was die eisen oplegde en hel en verdoemenis uitsprak over zij die er niet aan voldeden.

Ik moest aan beiden denken toen ik een gesprekje hoorde tussen twee moeders op school. Een van hen doet haar best om een goede moeder te zijn en haar kunnen wordt flink op de proef gesteld door een paar lieve, maar pittige kinderen. De andere moeder oogt zeer zelfverzekerd en verwacht van de school dat die haar geploeter als ouder voortzet en vindt van alles over het nivo en het kunnen van de leerkrachten. Vooral dat het ontoereikend is. Bij de eerste voel ik sympathie omdat ik mijn eigen onzekerheden en pogingen herken, van de andere gingen ineens mijn haren overeind staan, omdat ik de 'dit moet'en en 'dat hoort's heel erg lastig vindt om mee om te gaan. Van wie moet ik? Van wie moet mijn kind? Wat mag ik van de juf van mijn kinderen eisen? Dat ze haar best doet? Dat mijn kind luistert naar haar en in zijn vel zit in de klas? Maakt het wat uit als hij niet het hoogste nivo haalt op school? Wie bepaalt wat hij moet kunnen? Als hij academisch minder 'scoort', loopt hij dan sociaal-emotioneel nog 'in de pas'? Moet juffie dit alles helemaal onder controle houden?

Ik weet dat onze oudste, sinds ik ben gestopt met van alles te eisen van hem, een totaal ander, ontspannen, happy kind is geworden. En sinds ik mezelf het gros van mijn moetens heb afgeschaft, lijk ik ook veel minder gestresst te zijn. Mijn bijbeltje ('Niet morgen maar nu' - Wayne Dyer) schrijft ook dat zij die star vasthouden aan wat hoort en van iedereen om zich heen eisen dat zij daarin meegaan, misschien wel meer lijden onder dat juk. Want het brengt nogal wat spanningen met zich mee, als mensen niet voldoen aan jouw eisen. Dan moet je straffen verzinnen, of maatregels, en de sfeer wordt er niet bepaald beter op.

Maar waar moet dat dan heen met De Maatschappij als iedereen maar een dot doet, als er geen regeltjes meer zijn? Ik geloof niet dat dat zou werken nee, en dat is op school ook erg merkbaar - regels brengen duidelijkheid. Maar vele van de regels waar wij onder leven, zijn sociaal bepaalde regels, en wie heeft die dan weer verzonnen?! En wat als je daar niets te maken mee wil hebben - ben je dan asociaal?

Misschien is de ruimte die weinig regels met zich meebrengt wel te eng. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Regels scheppen duidelijkheid, maar moeten schept verplichtingen, en als je daar aan gewend bent, moet je ineens omgaan met iets onduidelijks. Maar is dat echt zo erg?

- gesprekstof -

Twee gesprekken, binnen 24 uur, twee totaal verschillende gevoelens aan het einde ervan.

Vanmorgen met M. een lang, gezellig gesprek waarbij ik niets uit hoefde te leggen, want als iemand, naast Lief, mij begrijpt is zij het wel. Dat gevoel van thuiszijn, van ergens horen, ergens je zo op je plek voelen dat het niet normaal is (voor mij dus, omdat ik dat zelden voel). In haar kleurige huis, met haar honden en een poes en haar lief die ook koffie kwam drinken. Zo voel ik het thuis zelfs niet altijd...

En gisteravond tijdens het etentje met de Schoolkrantploeg, wat verder heel erg heerlijk en gezellig was, kwam de blog van twee dagen geleden ter sprake - wat is 'normaal' en wat versta ik daar in vredesnaam onder en waarom voel ik me daar zo bedreigd onder - bekroop mij meteen weer dat gevoel wat ik met het stukje had willen uitleggen. Maar ik kreeg het niet uitgelegd. Hoe kan je iemand die dat gevoel niet heeft, daar geen last van heeft en gewoon functioneert in die wereld die ik niet lijk te kunnen snappen, of het in elk geval heel erg graag wil omdat het zo hoort, hoe leg je zo iemand uit dat jij er nix mee kan, of zelfs wil. Ging dus niet, ik voelde me weer in een hoek geduwd en stond bijna te janken... Muts dat ik ben...

Maar dat snapt M. dan weer wel. Die hoef ik niet uit te leggen wat ik bedoel, die denkt niet dat ik een overgevoelig, suf watje ben die eens op moet houden met me zoveel aan te trekken van de wereld om me heen, die snapt dat ik niet anders kan...

Daarom trek ik me zo graag terug, daarom heb ik al die tijd voor mezelf nodig, daarom wil ik geen baan in de gewone wereld met mensen die mij niet begrijpen... En ik wil mezelf ook niet steeds uit leggen...

Gewoon mee ophouden dus. Van mezelf houden en weten dat ik wel kwaliteiten heb waar ik iets mee kan, al begrijpt helemaal niemand op deze aarde me verder. Behalve Lief en M. en nog een paar anderen... En weten dat iedereen die op mijn pad komt mij iets te leren heeft.

- zes stappen van verwijdering -

Een hele tijd geleden hoorde ik over een theorie die meende dat iedereen in de wereld maar 6 stappen is verwijderd van iedereen in de wereld (The 6 degrees of separation). Lekker vaag en de grap was dan hoeveel mensen jij dan verwijderd zou zijn van de acteur Kevin Bacon - waarom Kevin Bacon? Geen idee, maar het hield een heleboel mensen op feestjes een tijdlang bezig.

In een boek wat ik even geleden uit een van de vele bananendozen van mijn broer redde, wat mij zou moeten motiveren om mijn dromen na te jagen, stond een tip: breng je zelf in contact met iemand die je bewondert, met dezelfde zes stappen van verwijdering in het achterhoofd. De schrijver haalde een onderzoek aan waarin honderd pakketjes naar een bepaald adres in Engeland moesten worden doorgegeven en er bleken nooit meer dan 6 mensen te zitten tussen de verzender en de ontvangster. Dus als je Barrack Obama wil ontmoeten, zou het zomaar kunnen dat jij iemand kent die Jan Peter Balkenende kent en nog iets van hem tegoed heeft, en dan ben je misschien maar drie mensen verwijderd van de president van Amerika.

Wie wilde ik ontmoeten? Geen idee. Ghandi is dood, John Lennon ook, Nelson Mandela heeft wel wat beters aan zijn hoofd, Dalai Lama heb ik vanuit de verte gezien (ook niet verkeerd, maar niet ontmoet). Er zijn er een boel die ik wel cool vind, maar idolaat ben ik van niemand. Wel zeer gecharmeerd, en ik kan zo een lijstje opnoemen van lui waar ik graag een kopje thee mee zou willen drinken, mocht het zo een keer uitkomen...

Maar toen zaten wij in de bios naar Harry Potter te staren en was ik zeer onder de indruk van vele acteurs, waaronder de klasse-acteurs als Micheal Gambon (Dumbledore), Maggie Smith (Prof. McGonnagal), Alan Rickman (Snape), Jim Broadbent (Prof. Slughorn) en vele anderen, maar ook van de jongere lichting die van ukkepukken uitgegroeid zijn tot volwassen mensen. Dan Radcliffe is geen broekie meer, en ook Tom Felton (Draco Malfoy) is niet meer het pukkie wat ie 5 films ervoor was. Zucht.... Zou het dus ook niet erg vinden om thee te moeten drinken met Dan, of Tom... Maar die ken ik dus niet... Hoewel...

En hier schiet dus die 6 stappen-toestand ineens in actie. Ik ken mijn neef in Engeland, en die heeft verkering gehad met de actrice die Pansy Parkinson speelt, en die kent vast en zeker Tom Felton, Dan Radcliffe, Alan Rickman. Dus ik ben drie stappen verwijderd van de cast van Harry Potter & The Halfblood Prince... Ga ik verder, kom ik uit bij Dan Radcliffe die Gary Oldman (Sirius Black) kent, en die kent Jennifer Aniston (hij was ooit in een aflevering van Friends), en die had ooit wat met Brad Pitt... ik - Jake - Scarlett - Dan - Gary - Jennifer - Brad
ik - Jake - Scarlet - J.K. Rowling!

Nog eentje dan: Zoon 2 - mijn schoonvader (zijn opa) - Frank Lampard (speelt bij Chelsea, waar mijn schoonvader rondleidingen gaf) - Wayne Rooney - Ronaldo
Of: ik - schoonvader - zijn werkgever bij Chelsea - Roman Abramovich (eigenaar van Chelsea die zwemt in het geld)
Of: ik - Lief - Mary McCartney - Paul McCartney en John Lennon
en: Oudste zoon - zijn vader - Mary McCartney - Macca - Jimi Hendrix/Bob Dylan/Eric Clapton
Of: ik - vriendin Sarah - echtgenoot van haar vriendin Fiona - Travis (Band) - Blur!!!!!
of: ik - vriendin Sarah - James Wilby (acteur Maurice) - Rupert Graves (Very Yummie Britse Acteur)
of: ik - Daan - haar echtgenoot - de hele Nederlandstalige muziekscene...

Nou ja, zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar ik geloof dat ik wel een idee heb van hoe de vork in de steel zit... Very cool, eigenlijk wel...

- buitenbenen -

Bij het vertrekken uit de bioscoop, na het zien van de laatste Harry Potter-film (nummer 6), werden mij een aantal dingen duidelijk. Niet perse door de film zelf - heel mooi gedaan en spannend en een lust voor het oog - maar meer de plek waar we hem zagen.

De twee oudste jongens en ik togen gisteravond naar de pek des onheils om de lang (Lang!!!) verwachtte film eindelijk eens te gaan bekijken, nadat hij eerst al in November van vorig jaar was uitgesteld naar vorige week. De zaal zat vol en het tijdstip was schijnbaar een goede voor de jongere tieners, want er zaten er nogal wat. Dertigers ook, zelfs een ouwe trien van rond de veertig hier en daar, maar vooral toch pubers. En het waren allemaal - vergeef mij de uitdrukking - Normale Mensen (en daarmee doel ik op mensen waarvan ik dus voel dat ze graag willen dat ik een van hun ben, net als hun doe en zich zeer ongemakkelijk lijken te voelen als ik dat niet doe, al dan niet 'expres'). En het is erg lang geleden dat ik in een ruimte met zoveel Normale Mensen heb vertoefd. Had ik nog de naïeve illusie dat Harry Potter fans zeer beschaafd en ontwikkeld waren, dan kwam ik gisteren wel tot een andere conclusie. Of wellicht waren dit geen fans, maar lui die niets anders te doen hadden op de vroege Zondagavond. Prima verder, maar ik voelde weer eenzelfde ongemak en nervositeit die ik altijd voelde tijdens de braderie in het dorp waar ik vandaan kwam, of in de spitsbus terug van Breda naar huis, na een dag school, of elk ander evenement waar Normale Mensen als mieren op een honingpot af lijken te stormen. Zo'n gevoel van spanning, omdat ik niet weet wat ik moet doen, wat ik moet zeggen, hoe ik me moet gedragen. Mijn kleren zijn altijd fout, ik zeg altijd heel gestoorde dingen (voor hun dan) en ik heb altijd het gevoel dat ik er zo ontzettend niet thuishoor...

Ik begrijp Normale Mensen niet, terwijl ik er tussen een heleboel ben opgegroeid. Ben er mee naar school gegaan, heb ermee op zwemles gezeten, naar de Middelbare School gegaan, maar ik snap er echt helemaal nix van. Waar ze over praten, wat ze interessant vinden, wat ze horen te doen - iedereen schijnt die geheimtaal op te pikken en te begrijpen dat je een glimmende schoudertas moet hebben en laarzen met punthakken onder je spijkerbroek, en grote oorbellen en... Gaat schijnbaar allemaal langs me heen. Maar niet alleen begrijp ik ze niet, net zoals zij zich bij mij niet op hun gemak voelen, voel ik me een heel klein beetje als een neger tussen blanke separatisten in Zuid-Afrika... Of als een homo tussen een zooi skinheads met mepdrang. Ben dan wel nooit in elkaar geslagen, maar zoals er naar me wordt gekeken met mijn paarse broek en een maf topje, of andere zeer onmodieuze combi's, heb ik altijd het gevoel er niet ver vanaf te zitten... Waarschijnlijk een uitwas van mijn watje-zijn (misschien is dat wel een definitie van hooggevoelig zijn - dat je een watje bent, een doetje die niet helemaal mee kan in de Echte Wereld. En heeft dat ongemak meer te maken met mijn eigen onzekerheden, en mogelijke onzekerheden van anderen in mijn gezelschap. Of zo...).

En dat terwijl we naar een film zaten te kijken over een tovernaarsjongen die altijd het buitenbeentje was en niet geaccepteerd werd door zijn nette, doorsnee familie... Een mooi voorbeeld van ironie...

(p.s. datgene wat in cursief geschreven is, is later toegevoegd...)

- gecoverd -

Mijn lief heeft een collega die ook muziek-geflipt is en erg genoeg voor Lief is collega behept met eenzelfde muzieksmaak als ik on the whole. Die van hem is wat heavier en hij zal vast geen tijd hebben voor Blur of Keane, maar verder strookt het behoorlijk. Collega heeft een radioshow, ergens op Radio Moerdijk (met een reikwijdte van wel 2 km!!) samen met een vriend van hem, en een blog en daar kan je lezen wat je allemaal mist als je niet in Zevenbergen woont... Soms denk ik wel eens dat hij de playlist van Studio Brussel kopieert, maar dat is in mijn ogen niet eens een crime - van mij mag 'ie... Deden dat maar meer mensen...

Een paar weken geleden was er een avond vol Duitse muziek, waar wij netjes ons lijstje met verzoekjes voor inleverden (Trio, Peter Fox, Spider Murfy Gang) - en nix van hebben gehoord omdat wij meer dan twee km buiten Moerdijk wonen - en over een week doen de heren een cover-avond, waar je ook verzoeken kan inleveren, dus zaten Lief en ik afgelopen week aan de tafel in de keuken te prakkiseren over welke covers wij allemaal kenden en van wie de originele versies waren. Eerst kwam ik niet verder dan Calexico en R.E.M., vanwege mijn vergiethersens die niet veel meer informatie lijken te kunnen vasthouden dan datgene wat op dat moment net gebeurd is... Maar van lieverlee kwamen er allerlei song binnen, en bleek ik best nog wel wat te kunnen onthouden...

een selectie:
* Hurt - Johnny Cash (van Nine Inch Nails)

* Don't fence me in - David Byrne (van Cole Porter)

* Shadowplay - Killers (Joy Division)

* Mad World - Andrews & Jules (Tears for Fears)

* Hush - Kula Shaker (Deep Purple)

* Mrs Robinson - Lemonheads (Simon & Garfunkel)

enjoy!!

- van rozen en sterretjes -

We mogen ons weer voorbereiden op een nieuwe eerste klasser.

Weer eentje die over de rozenstok mag springen en een nieuw leven als Onderbouwer tegemoet gaat... Nummer vier alweer, maar dat zal het snottergehalte van die eerste ochtend over 8 weken er niet minder om maken... Bij de oudste was het al zo, en de andere twee ook, en nu is het al bijna zover dat zodra 'De Sterren Verschijnen' ingezet wordt, ik al mijn tissuetje uit mijn tas mag halen...

Jongste is al helemaal hyper over het idee dat ze naar de eerste klas mag. Vorig jaar was er heel even sprake van overgaan, maar toen vond ik haar nog zo jong en was de juf er ook helemaal niet zeker van, dus bleef ze lekker kleuteren. Heerlijk nog een jaar om bij te groeien (en dan is men verbaasd als je ooit tekenen van jaloezie toont voor het leven van je kinderen!?) en 'aan te sterken'. Ze groeide van dromerig lief meisje uit naar een sterk en wakker lief meisje en ik zie dat ze echt zo toe is aan de onderbouw. Het wordt een grote klas, met veel jongens, maar als er iemand in die klas met jongens heeft leren leven, is het zij wel...

Gisteravond hadden we ouderavond voor die nieuwe eerste, met de meester en een hele ploeg ouders. Praktische dingen werden doorgesproken (etui maken - hoe? klasseouder - wie?! eerste dag - etc.) en wij mochten luisteren naar Meester die zich voorstelde. Onze eerste meester. (Alle drie de jongens zijn begonnen met een juf, en hadden af en toe een meester, eventjes, maar onze dame krijgt - hoe toevallig - een meester ...). Zelf ken ik hem al heel lang, hij loopt al een tijd rond op school en ik heb het volste vertrouwen in hem.

Daarna was de beurt aan de ouders, om voor te stellen wie wij waren, bij welk kind we horen, en of we onze kroost wilden samenvatten in een woord. En dan is het best interessant welk woord ouders voor hun eigen kind vinden. Want sommige kinderen ken ik, heb ik zelf een woord bij en dat klopt meestal ook wel, maar er zijn er bij, waar ik zo mijn bedenkingen bij had... Maar da's verder mijn probleem...

Onze meid? zorgzaam - dromertje - lief - origineel - naïef - zachtmoedig - prachtig...
Behulpzaam, zei ik hardop, want dat is ze bovenal - als er iets gedaan moet morden is zij degene die toesnelt en haar hulp aanbiedt... Vanmorgen keek ik naar haar terwijl ze de kamer opruimde, omdat er vanmiddag een pukkie van een jaar op bezoek komt, en zonder te mokken of te zeuren gaat ze - uit zichzelf - haar gang en is ze al klaar terwijl ik nog een handveger en blik aan het zoeken ben. Af en toe steekt ze een pluk haar achter haar oor omdat het in de weg zit. En dan voel ik zoveel liefde voor haar, en zoveel bewondering en hoop ik zo ontzettend dat ze zo mooi mag blijven als ze nu is... De woorden voor het rozenstoklied zullen voor mij voor altijd voor haar zijn...

'De sterren verschijnen eerst een voor een,
dan fonkelen er duizenden en telt ze geen
dan fonkelen er duizenden en telt ze geen...'

- snotter-tv * 2 -

Na het bekijken van de laatste aflevering van die vijfdelige sci-fi serie, voel ik me erg vreemd. En ook nogal verward over waar dat dan vandaan komt.

Ik ga niet door over het hoe en wat (dat kan je eventueel hier lezen) en hoeveel tranen ik heb gelaten over het gegeven dat Hij er niet meer is, maar wel even over het idee dat iets als een tv programma je kan laten voelen alsof je door een trein bent aangereden. Want zo voelde het. Gisteren liep ik als een zombie rond en vanmorgen werd ik wakker met een gigantische hoofdpijn. Waarom kan iets waar je niet eens bij bent geweest, zoveel impact hebben?

Daarvoor moet ik terugdenken aan toen Lady Di gestorven was, in augustus 1997. Een vreselijke dag, ik weet het nog als de dag van gisteren, hoe heel Engeland in een staat van rouw plonsde, alsof Lady Di hun dochter/moeder/zus/buurvrouw was geweest. Terwijl ze niet meer was dan iemand waar je over las in de krant of de Privé, en waar regelmatig troep ever werd gesuggereerd. Ineens was zij de personificatie van alles wat goed was en mooi en was haar dood het bewijs dat de wereld slecht was. Boo hiss... En een verdriet, zoveel, en zo lang... De bloemen die hun weg vonden naar Buckingham Palace, de kaarten en de blijken van droefenis - ongekend in een land wat overal bekend staat om zijn beheerstheid, zijn geperfectioneerde afstandelijkheid. Engelsen doen niet aan publieke emotie (behalve misschien boosheid), en al helemaal niet voor tv. Maar daar was helemaal niets van over. Er werd gehuild, gepraat, geleden, en dat allemaal voor het oog van de wereld.

Er werden specialisten geraadpleegd - waar moet het heen met dit land - en die kwamen met theorieën die eigenlijk best wel ergens op sloegen: het verdriet van die mensen zat er al heel lang, en iets als een ramp als dit gaf ze een soort van goedkeuring om het verdriet te uiten. Het feit dat sommigen vertelden dat ze nu meer huilden dan dat ze bij de dood van hun eigen ouders deden, was in eerste instantie schokkend, maar ook begrijpelijk, als je nagaat dat er toen vast geen tijd of plek voor was. En zoiets kan dan dingen losmaken die je normaal binnen houdt. Om niemand tot last te zijn of omdat je niet weet hoe je je verdriet een plek moet geven.

Maar waarom voel ik me dan zo getraumatiseerd door een tv programma? Is het een zelfde vorm van onverwerkt verdriet of angsten die opgewekt worden door beelden van stervende fictieve personages of gebeurtenissen die misschien ooit wel eens zouden kunnen voorkomen, in een doemscenario vol verschikkingen? Kan een hooggevoelige geest sowieso nooit tegen dit soort dingen, of kan het worden gebruikt in een manier om met bepaalde emoties om te gaan?

Ik weet dat ik normaal blijf hangen bij behaaglijke programma's en films, die mij laten voelen dat de wereld eigenlijk wel heel leuk en fijn is. Maar dat is het natuurlijk niet altijd. en er steeds van weglopen, of niet mee om leren gaan, is best wel nutteloos. Alsof je een wereld kan recreëren waarin nooit lelijke dingen gebeuren, dat waar je je kinderen voor wil behoeden, omdat je ze zo graag alleen het moois wil laten leren. Maar er is niet alleen moois.

Maar in plaats van het behoeden voor lelijks en engs en beangstigends, is het belangrijk dat ze leren dat sommige dingen, hoewel niet fijn, wel doorheen te komen zijn. Verdriet en teleurstelling en boosheid en frustratie die niet doorleefd of geaccepteerd is, die geen plekje hebben gekregen, blijven zitten en komen terug. In de vorm van ziektes, of als je een science fiction programma zit te kijken waar vreselijke dingen gebeuren met sympathieke personages...

Of zo...

- snotter-tv -

Ik ben een watje.
Loop wel heel stoer te roepen dat sci-fi voor meisjes intussen heel toegankelijk is en dat zelfs ik deze week elke avond naar Torchwood kijk, maar na de aflevering van gisteravond weet ik het niet meer zo zeker...

Dat Captain Jack - na geëxplodeerd te zijn - weer herbouwd is, dankzij een methode die echt helemaal nergens op slaat als je nix hebt met Doctor Who, is tot daar aan toe. Suspend reality en go with the story, zo werkt het nou eenmaal. Maar dat de schrijvers het nodig vonden om de watjes tussen de kijkers eens flink de stuipen op het lijf moeten jagen, daar wordt ik erg verdrietig van... De grootste reden dat ik keek - Ianto, de conciërge die gepromoveerd was tot volwaardig medewerker en lief van Jack - ligt in een bodybag tussen de vele andere slachtoffers... Dood... Waaaahhhhh!!!!! Neeeeeee!!!!! Bleeeer...

En daar kan ik dus niet tegen... Mijn ´veel te betrokken zijn bij het verhaal´ is weer verworden tot een ´geobsedeerd zijn´ en daar kunnen vermoordde hoofdpersonages niet bij... Veel te emotioneel. Maar de must om er geen comfortabele romantische dramaserie van te maken waar de helden met elkaar trouwen en nog lang en gelukkig leven, begrijp ik heel goed. Al dat knuffelige gedoe - da´s voor watjes, en die moeten maar een dvd van Pride & Prejudice gaan kopen, of een film met Hugh Grant...

Weet niet of ik de aflevering van vanavond aan kan. Hij schijnt heel spannend te worden en het lijkt erop dat er van het hele team niemand overblijft, behalve die Welshe dame met gigantische tanden. Shit...

Om maar weer eens een Engelse uitdrukking te gebruiken: Maybe i need to get a life...

- bijvoorbeeld -

Om mijn afgrijselijk generaliserende stukje van gisteren nog wat kracht bij te zetten, een paar voorbeelden van dingen die mij (en lief) met enige regelmaat opvallen... Waarbij voorop gesteld dat het vooral niet te serieus bedoeld is...

- Hier worden ons adviezen gegeven waar we niet om hebben gevraagd, iets wat ons in UK nooit is overkomen.

- Daar heb ik tien jaar ongeregistreerd rondgelopen. Lief mocht hier niet eens een huis betrekken zonder werkvergunning. Men houdt hier errug veel van registreren...

- Britten hebben (over het algemeen) een laag zelfbeeld. Nederlanders helemaal niet...

- Nederlanders nemen zichzelf heel serieus. En zien dat niet als een negatief aspect.

- Nederlanders zijn heel georganiseerd en verwachten dat ook van de mensen om hen heen. Mijn chaotische aard wordt hier niet erg gewaardeerd. Daar viel het niet eens op...

- Als je daar een beetje slim uit de hoek komt of laat merken hoe intelligent je bent door woorden van meer dan drie lettergrepen te gebruiken, wordt je met veel argwaan in de gaten gehouden. Niemand knippert daar met zijn ogen als men als 'loser' wordt bestempeld. Moet je hier eens proberen...

- Daar wordt je om de haverklap in de zeik genomen en daar moet je vooral gewoon tegen kunnen, anders is het een hel.

- Hier worden anderen in de zeik genomen die minder sterk overkomen, maar kan men er niet zo goed tegen als men zelf onder vuur komt te liggen.

- Daar is men vooral beleefd omdat men bang is voor de toorn van anderen, hier is men achterdochtig voor beleefdheid en wordt het gezien als een teken van zwakheid.

- Daar accepteert men dingen die gebeuren. Er wordt steen en been geklaagd, maar niet tegen die instanties die er iets aan zouden kunnen doen. Waarschijnlijk omdat men heeft geleerd dat het geen zak uitmaakt. Hier moet wat 'fout' is meteen veranderd/verbeterd worden en zal men geen dag langer dan nodig zonder perfectie zitten. Een staaltje machteloosheid vs. verwendheid...

Over het algemeen dus - ik ken heel relaxte Nederlanders die hier totaal niet in te herkennen zijn (niet veel, maar toch...), en Britten die zo georganiseerd zijn dat je er eng van wordt. Maar als je er niet op let, zal het inderdaad niet opvallen. Als je prioriteiten ergens anders liggen, zullen je andere dingen opvallen... Toen ik pas in Engeland woonde, dacht ik dat ze daar allemaal grappig waren en artistiek en relaxt en welgemanierd, maar na er tien jaar te hebben vertoeft, en tien jaar af en toe een bezoek gebracht, vallen een hele hoop andere dingen op. Hier, en daar... Nergens is het beter, alleen maar mooier, of meer passend bij je karakter... Dat was heel lang Engeland, maar nu geen van beide landen specifiek, merk ik... Ik moet het toch gewoon bij mezelf gaan vinden en mijn plekje niet van een land af laten hangen.

Om met Oscar Wilde te spreken: 'Patriotism is the virtue of the vicious' (Vaderlandsliefde is een verdienste van de kwaadwilligen...). Dus nemen we het maar met een behoorlijke korrel zout...

- grensloos -

Waarom we in Nederland wonen en niet in Engeland, wat toch zoveel mooier en interessanter is dan Nederland, werd mij een tijd geleden gevraagd...

En dan daar maar eens een antwoord op geven wat ergens op sloeg... Ik moest even nadenken, over het waarom wij ook weer hierheen kwamen, tien jaar terug. Toen was de beslissing gebaseerd op het feit dat we de grootouders van Lief zijn kant bijna nooit zagen, en dat het onderwijs verschrikkelijk is daarzo. En telkens als we daarzo waren, op vakantie, voelde ik heimwee, wat ik hier nooit had. Het heeft echt heel erg lang geduurd voordat ik echt hier was, en niet meer half in Engeland, de tv en kranten volgend, op de hoogte blijvend door Radio 5Live. Wat ineens over was, de laatste keer dat we er waren. Waarom? Geen idee.

In grote lijnen - en ik scheer nu twee volken over een paar kammen - is het grootste verschil met Nederland en Engeland, dat in het laatste land (over het algemeen dus) het volk nogal puberaal is ingesteld, terwijl hier het gros best wel heel erg volwassen is. Te volwassen, voel ik soms, op het dodelijk saaie af, maar voor kinderen is het zeer plezierig, omdat zij als kind de ruimte krijgen om kind te zijn, en weten dat De Volwassenen gewoon hun volwassen ding doen. Dat gevoel hadden wij daar dus niet. Volwassenen waren net zo kinderachtig als de kinderen, maar leken zich mateloos te storen aan het feit dat de echte kinderen hun in een slecht daglicht stelden. En dat ze voor die kinderen dus eigenlijk veel volwassener moesten worden, werkte als een rode lap op een stier. Dat we hier af en toe een beetje simpel worden van het gevoel dat we niet helemaal sporen, niet begrepen worden en gezien worden als vreemd, is dan weer een minder prettige bijkomstigheid, maar daar is wel mee te leven... We hebben ons hier in elk geval nog nooit onveilig gevoeld...

Mijn antwoord verbaasde de vragenstelster nogal, daar had ze zelf nog nooit over nagedacht, en dat ik ook wel te begrijpen - wanneer vergelijk je nou culturen die zo dicht bij elkaar leven en die zoveel met elkaar te maken hebben. Komt een heleboel vernieuwende cultuur niet uit Engeland (schrijvers, filmmakers, tv, docu's, muziek, kunst)? Het verschil met België en Duitsland en hier zijn groot, maar redelijk begrijpelijk. Maar dat Engeland zo anders is, zoals ik het beschreef, daar was ze erg verbaasd over. Hoe kwam dat dan?

Verder over die kam scherend lijkt het mij dat de klassenverschillen die daar nog altijd heersen, hebben gemaakt dat het grootste deel van de niet in de slappe was zittende bevolking nooit verantwoordelijk heeft leren zijn voor hun levens. Klinkt erg dramatisch, maar in series als Jane Eyre en Pride & Prejudice, waar rijke lui een heerlijk leven leiden en sloebers niet zo erg, wordt duidelijk dat die sloebers wordt geleerd dat pogingen tot verbetering van hun leven zinloos is. Het wordt toch nooit wat. (kijk in Trainspotting, of Billy Elliot, of films van Ken Loach, Control). Hier in Europa is een klassenstrijd geweest die vruchten afwierp - het volk kiest en kan zijn eigen leven leven, zoals men dat grotendeels wenst. Hard werken en goed kiezen levert wat op. Maar die tendens heeft het in Engeland nooit zo gehaald. Op een of ander manier zijn the working classes daar blijven denken dat een dubbeltje nooit een euro zal worden, en die machteloosheid maakte dat de pubercultuur een beetje de dienst uitmaakt. Dat het een eiland is, en geen directe betrokkenheid hebben met andere landen en culturen waar ze mee te maken hebben voor handel, kan er ook mee te maken hebben. Misschien voelt dat niet zo niet in rijkere streken, maar daar waar wij woonden wel - zij die anders zijn of zich anders voelen dan de rest, hebben het heel zwaar daar. Vroeger was de tegenstelling arm/rijk, nu is de tegenstelling dom (al dan niet gecultiveerd)/slim en Brits/niet Brits. Die strijd lijkt men daar nodig te hebben. En een huisje in the middle of nowhere zat er niet in. Dus was de keuze om naar Holland te komen niet zo heel moeilijk...

Blijft wel dat ik het soms verschrikkelijk mis, de humor, het studentikoze gevoel wat er overal wel hangt, het gemak waarop kunst en alternatieve creativiteit er altijd wel een plekje vind. Want omdat er een sterke Them & Us cultuur is - nog veel sterker dan hier - is er ook een duidelijke scheiding in Normaal en Alternatief. En daar had ik dan weer geen moeite mee. In tegendeel - lekker duidelijk...

- ruimte voor meisjes -

Meisjes horen niet van Science Fiction te houden. Dat is een jongens ding en daar horen geen hysterisch gillende meisjes tussen die buitenaardse monsters eng vinden. Technische snufjes die wonderlijk levens redden (vooral die van de Held Van Het Verhaal) en verhaallijnen waar geen touw aan vast te knopen is als je er halverwege invalt, gebrek aan emoties - dit alles maakt dat meisjes verre blijven van Sci-Fi. Zo niet in ons huis... En ik geef de BBC de schuld... Hoewel - vroeger keek ik naar Battlestar Galactica, een zeer kinder (en meisjes-) vriendelijke sci-fi serie, waarin de held een mooie blonde jongen was die altijd zonder kleerscheuren uit de strijd kwam rollen. Er werden geen vragen gesteld, dat had ik al snel door, je moest gewoon aannemen dat wat er gebeurde op een ander planeet, of met speciale technologie gewoon mogelijk is. Klaar. Niet zeuren. Na mijn jeugd bleef sci-fi op de achtergrond - zowel Star Wars als Star Trek haalden het niet. In Engeland leerde ik Red Dwarf kennen - een spoof met een paar geflipte types en bakken vol humor, verhalen die echt nergens over gingen, maar wel werkten en het heel serieuze van sci-fi was meteen voorgoed verdwenen.

Totdat de BBC een jaar of 6 geleden besloot om Doctor Who nieuw leven in te blazen. Met drie jongens in huis en een echtgenoot die in zijn jeugd was opgegroeid met de kartonnen sets en grote, met aluminiumfolie bedekte zoutvaatjes (Daleks - waar hij zo bang voor was dat hij achter de bank kroop), ging ik daar niet onder uit komen. Al deed ik wel mijn best - ooit wel van gehoord, maar niet erg onder de indruk, dus kon ik er ook niet erg warm van worden toen de hype-machine in gang werd gezet. Daleks? Tuurlijk... Cybermen? Ja hoor... The Doctor? Dus? Maar de BBC - niet achterlijk - was slim en had een meisje gevonden die maatjes werd met de Doctor, een stoer meisje, niet zo'n hysterisch watje die bang is om haar nagels te breken. Nee, een meid (blond, dat dan weer wel - de papa's moeten ook wat hebben om naar te kijken...) die van wanten wist. En toen kwam de Doctor in beeld. Geen vreemd oud mannetje, geen excentrieke mafketel, geen geflipte professor, nee: een kerel, die zo uit de kolenmijnen van Yorkshire leek te zijn geklommen en de wereld wel eens eventjes zou gaan redden. Met zijn ultrasonische schroevendraaier. Yes... ik was verkocht...

Geen aflevering overgeslagen, kolenmijn-doctor is intussen vervangen door een prachtig (= lekker) ding met maf haar en blond meisje door drie verschillende stoere dames, maar ik blijf kijken. De verhalen zijn idioot, maar dat hoort nou eenmaal zo, en de buitenaardse monsters lijken het massaal op Engeland (= London) te hebben gemunt, de rotzakken... Maar niet alleen Daar, ook Wales, en dan vooral Cardiff blijkt een magneet voor engerds met wereldvernietigingsdrang te zijn (een van de afleveringen ging over Massive weapons of destruction, wat een woordspeling was op de weapons of mass destruction waar George Bush in die tijd steeds over bleef zei- zeuren, om toch maar Irak te mogen aanvallen...).

En daar zit nu dus Torchwood (anagram van Doctor Who), een soort van Geheime dienst voor alles buitenaards waar een van de onderweg opgeduikelde karakters, Captain Jack, het scepter zwaait. Hiep hoi! Ook al een mooike, met veel te perfecte tanden (hij komt uit Amerika) en een paar side-kicks (Gwen, irritante dame met Heel Erg Welsh accent; de oversekste gast die medicijnen heeft gestudeerd; het oriëntaals mutsje wat zeer begaafd is en alles van computers weet - laatste twee intussen niet meer onder ons - en Ianto, de prachtige ´conciërge´ die hopeloos verliefd is op Capt. Jack (gelukkig voor hem wederzijds) en intussen is gepromoveerd tot volwaardig medewerker. Gelukkig... Hij krijgt de beste tekst...). En intussen ben ik er dan achter waarom dit soort sci-fi (en ook Star Wars tot op zekere hoogte) wel door mijn meisjes-radar zijn geglipt: er komen emoties in voor. De karakters zijn niet allemaal koelbloedig en genadeloos - ze hebben hart voor de zaak en elkaar, er worden relaties aangegaan, men voelt. Misschien is dat het verschil met de Battlestar Galactica´s van vroeger - zijn de jongens die de scripts schrijven gevoeliger geworden?

Wat het ook is - vanavond is deel twee van een vijfdelige serie die elke dag een aflevering op ons afvuurt. Gisteren werd Capt. Jack opgeblazen, wat zijn vermogen om steeds uit de dood op te staan toch wel erg gaat testen. Ik stel geen vragen... Ik kijk en onderga en voel mee...

- death by chocolate-ijsjes -

Een van de redenen om regelmatig in Antwerpen te vertoeven is de aanwezigheid van Ben & Jerry ijs-winkeltjes. De ijsjes zijn heerlijk, de entourage funky en de service vriendelijk en snel. Gisteren bijvoorbeeld waren bij met Nanny en Grandad in Antwerpen voor een bezoek - hun hotel stond daar en - behalve manlief - gaan wij allen graag per trein naar daar. Er werd gewandeld, gebabbeld, gegeten in het Italiaanse restaurant waar wij vaste klant zijn en koffie gedronken in en van de duizenden koffietentjes, geflirt met de bediening (zelfs door mijn schoonmoeder!!) en gedanst op de muziek van een jazzbandje wat hits ten gehore bracht (Beatles, James Bond Thema, Mama's & Papa's). Polly en ik waren niet te stoppen. Nanny en Grandad waren redelijk onder de indruk van de stad (ze komen zelf uit London, dus Toeristische Grote Stad doet ze weinig), maar ook doodop van al het gewandel, wat dankzij de hitte een veldslag bleek. Een ijsje van De heren Ben en Jerry ging er wel in. Dat was wel eens anders...

Ooit, heel lang geleden, nam Lief mij eens mee naar een ijssalon van Haagen-Dasz aan Kings Road, London. We waren nog maar kort bij elkaar en hij ging mij groovy plekken in de stad laten zien. Alles was/is in mijn ogen groovy in London, maar hij kende de plekken die niet in de gidsen stonden, plaatsen waar hij kwam als kind en als tiener en die waren minstens zo mooi, leuk of interessant als de begane paden. Kings Road was ooit de plek voor Hip Engeland. En het had nog steeds een cachet, Hip London liep er nog steeds rond, al was het meer omdat het Kings Road was, en niet omdat dat winkeltje van the Sex Pistols er stond. De ijssalon - een totaal nieuw concept voor mij, een ijssalon van een merk!? - werd bevolkt door van die hippe types die mij op een of andere manier nogal intimideerden, in die tijd. Ik was bloednerveus...

We bestelden een heerlijk ijsje (aardbeien met slagroom) en vielen aan. Even later viel mijn ijsje op de grond en de combinatie van Lief zijn nogal ontplofbare aard van toen en Britse schaamte over zo ongeveer alles (en die van mij), zorgde voor een zeer onplezierige situatie. Iedereen keek natuurlijk naar mij, terwijl ik het ijsje weer in de kom schepte, de mevrouw van de bediening kwam met een mop en emmer en zwiepte alles pontificaal van de grond en ik kreeg gewoon een nieuw ijsje. Maar de lol was er wel vanaf. Sinds die tijd hoefde ik geen ijsjes meer in een ijssalon, hoe hip en groovy het er ook bij stond...

Maar dat is nu dus veranderd - ik voel me door niemand meer geïntimideerd, Lief ontploft niet meer en Ben en Jerry ijsjes zijn fenomenaal... Chocolate Fudge Brownie... Ik bedoel, daar kan ik dus geen nee tegen zeggen...

- nog meer gepuber -

Een huis delen met een aantal echte pubers is zeer enerverend. Wij hebben er intussen twee, al gedraagt nummer drie zich ook met enige regelmaat als een volleerd pubertje. Hij is negen, en in die fase dat hij de wereld aan het leren kennen is, zoals negenjarigen dat zo indrukwekkend kunnen. De andere twee hebben die fase al gehad. Gelukkig maar, want ik denk niet dat ik die van onze oudste nog eens zou kunnen doormaken. Niet dat hij zo vreselijk was, maar de combinatie van mijn zwangerschapshormonen die welig tierden en zijn gevoelens die hij maar niet onder de knie kreeg, maakten het een turbulente tijd voor ons allemaal. De combinatie babyblues en pre-puber-stress is kennelijk niet iets waar ik goed in ben...

Stress sowieso niet - tijdens ruzie zit ik hier echt mijzelf tegen te houden om ze niet meteen uit elkaar te scheuren en te gaan gillen. 'En nu ophouden!' Kinderen moeten leren hun eigen grenzen te beschermen, maar omdat ik daar nog steeds zelf mee aan het worstelen ben, zijn die kleine strijdjes steeds heel moeilijk. Gelukkig zijn ze ook heel leuk. Gisteren bijvoorbeeld stond Oudste te koken (Buritto's) en Tweede was driftig koekjes aan het bakken met de twee jongsten. En ze passen ook al regelmatig op, als er even naar de winkel gegaan moet, als we eens samen uit willen (al twee keer gebeurd in het laatste jaar...). En oudste speelt natuurlijk ook prachtig gitaar, waardoor we wel eens een privé-concert in de tuin hebben!! En Tweede doet heel vaak iets met de kleintjes, waardoor wij handen vrij hebben om dingen in huis te doen. En als ze in een melige bui zijn, is het werkelijk lachen geblazen... En oudste ruimt nu bijvoorbeeld ook al uit zichzelf zijn kamer op. Tweede nog niet, maar wij zijn vol hoop.

Dit soort dingen moet ik maar gewoon onthouden, vooral als oudste 'vergeet' wakker te worden voor zijn eerste proefwerk, zoals vanmorgen, en als een kwaaie stier door het huis raast. Hij kan er maar beter nu doorheen, dan dat 'ie ermee blijft zitten en net als zijn moeder gewoon zijn hele leven blijft door-puberen.

Ik sta af en toe echt te kijken van die jongens, dat ze al zoveel verder zijn dan ik, zelfstandige denkers, behulpzaam, voor zichzelf kunnen zorgen, niet afhankelijk willen zijn van ons. Natuurlijk hebben we dat altijd wel aangemoedigd, hebben ze nooit 'verwend' in die zin, wisten allebei het belang van het voelen van je eigen krachten en je eigen kunnen. Maar dan moet het natuurlijk nog maar zo uitwerken. Je kan wel van alles bedenken, en ze zijn er natuurlijk nog niet (er is nog niemand het huis uit...). Ik hoop dat ze zo blijven als ze zijn, sterk, leuk, grappig en zelfstandig. Maar dan in hun eigen plekken, hun eigen levens leidend.

We zullen zien...