Net een uur zitten stoeien met kwast en verf om de kleuren die ik graag wilde voor mijn bloem op canvas te krijgen. Al een jaar staat de eerste poging te wachten tot ik hem afmaak, maar steeds wilde het niet op gang komen. En steeds als ik er voorbij liep, deed ik net of ik het hele doek niet zag. Ontkenning, heet dat geloof ik... Maar vandaag was een lange dag van Polly, dus over tijd-tekort kon ik niet klagen. Vandaag poging nummer zoveel om korte metten te maken met mijn ontwijkgedrag-neurose...
Op tv was er een tijdje terug een reclamespotje voor ik heb geen idee meer wat, en daar werden types voorgedragen die baat zouden hebben bij de services van bedrijf (wat mij totaal ontschoten is...). Een ervan was de Ontwijker. Die deed 19,987 dingen i.p.v. datgene wat hij zou moeten doen. Of wat hij zichzelf opgedragen had die dag te doen. En die spiegel was inderdaad nogal pijnlijk om voor mijn neus gehouden te krijgen.
Een van de boekjes die broerlief in de ex-kantoor-kliko van mijn vader had gedumpt was een werkje over opvoeden tot persoonlijkheid (voer voor studenten Psychologie en al behoorlijk oud) en daarin worden drie 'typische' persoonlijksstructuren uitgelegd. En - heel erg kort door de bocht hier - allen lijden zij (wij?) aan een minderwaardigheidscomplex van heb ik jou daar, waardoor zij schijndoelen stellen om toch maar voor zichzelf en de buitenwereld het gevoel te hebben niet helemaal nutteloos op deze wereld rond te lopen. Alleen werkt dat niet zo en verzinnen zij allerlei uitvluchten om te verdoezelen dat zij eigenlijk helemaal niet weten hoe we tot het eigenlijke doel in ons leven zouden moeten geraken. Of zo. En het schijnt dat maar een klein percentage van ons niet lijdt aan een vorm van minderwaardigheidsgevoel en schijndoelen stellen... Er vanaf komen kan, maar is zwaar werken geblazen.
Bij mezelf herkende ik zowel de verwende als te gehoorzame, waardoor ik zowel ervan uitga dat ik niet veel hoef te doen want er wordt toch wel voor me gezorgd (nooit voor mezelf leren zorgen/werken, e.d.), alsmede dat ik op mijn lazer krijg als ik dingen doe die niet netjes zijn of horen, en daardoor teveel doorschiet in een fantasiewereld waarin ik wel sterk, leuk, stoer of fantastisch ben...
Vandaar dat die stomme rotbloem niet afkomt... Echter - ik heb nu van mezelf geaccepteerd dat ik verwend en gehoorzaam ben, dus - als ik al mijn boeken over spiritualiteit mag geloven - kan ik nu meteen beginnen met loslaten en opnieuw beginnen.
Alsof je een leeg canvas voor je neus hebt staan.
Omdat Otto in een melige bui voorstelde naar Mamma Mia te kijken - mij gegeven voor mijn verjaardag door mijn schoonvader - zaten wij dus, met een zak paprika-chips in de aanslag, naar het tv scherm te kijken terwijl zich het verhaal voor onze neuzen ontwikkelde. Geen zware kost, alles behalve, meer zeer lichtzinnig, melig, vrolijk en totale onzin. Van de bovenste plank. Met mijn schoonvader had ik een gesprek in Antwerpen over het feit dat zingen zo heerlijk bevrijdend kan werken, en hij liet mij weten dat die film dat voor hem een beetje duidelijk maakte wat ik bedoelde, en het feit dat ik hem voor mijn verjaardag kreeg, gaf in mijn ogen aan dat we een kleine connectie hadden gemaakt. Lief begreep er niets van, vond de film behoorlijk onzinnig, en wilde er niets van weten. Ik daarentegen vond het heerlijke onzin, zong vrolijk mee met Dancing Queen en The winner takes it all, en merkte dat dit alweer zo'n film is die mij iets wil vertellen.
Films worden in mijn hoofd ingedeeld in Meaningful yet fun, Just Entertaining en Pointless. Reservoir dogs en de laatste Batman mag in die laatste, Italian Job in de voorlaatste, Into the Wild in de eerste en nu blijkt dus dat Mama Mia ook in die eerste thuishoort...
Wat maakt een film dan meaningful? In mijn ogen dus als ze de boodschap Durf Jezelf Te Zijn uitdragen en toch leuk zijn om naar te kijken... Billy Elliot, Control, I'm not here, Little Miss Sunshine, One flew over the cuckoo's nest - allemaal hadden ze een moment dat ik met een brok in mijn keel zat te kijken, een drang had om mezelf te zijn een gezicht te geven. Een normaal mens kijkt naar zulke films voor hun entertainment, ik zie een boodschap...Misschien moet ik toch maar eens gewoon gaan leven...
...was mijn eerste vraag toen juffie Rieja mededeelde dat Max speciale schoentjes mocht aanschaffen voor zijn deelname aan euritmie in de kleuterklas... Eurit-huh? Was al bijna over de schok heen van hoe wazig ik het allemaal vond gaan daar - prettig-wazig, dat weer wel - maar haar vraag deed mijn wenkbrauwen fronsen zoals ze dat al lang niet hadden gedaan... En nu, tien jaar later, heb ik mijn eerste persoonlijke kennismaking gekregen met volwassen-euritmie, dankzij een kennis die voor juf in deze aan het leren is. Voor diegenen die niet Vrije School gegrond zijn: euritmie is een dansvorm, en men brengt door middel van lichaamsbewegingen en gebaren bepaalde geestelijke fenomenen tot uitdrukking. Althans, zo staat het in Wikipedia... Op andere sites staat dat ritmisch vloeiende bewegingen de mens zowel innerlijk als uiterlijk in beweging brengen... De bewegingen staan in relatie met klanken, taal en de natuur en zo dan weer in relatie met functies en processen in het menselijk lichaam. Het is zowel therapeutisch te gebruiken als puur plezierig om naar te kijken (als podiumkunst, dus). Onze juf - Monique (alweer een!) - is aan haar derde jaar (van de 6) van haar opleiding bezig en zocht een aantal enthousiastelingen die wel eens van dichtbij wilden zien wat dat euritmie nou eigenlijk inhoudt. Afgelopen donderdag was het zover. Het was mij ooit aangeraden door een antroposofische dokter als manier om dichter bij mezelf te komen (ha!!) en ik merkte dat - inderdaad - je je lichaam op een andere manier leert kennen, heel langzaam. Maar als je nooit gronding hebt gehad in dans, of drama, of iets in die geest, kan ik me heel goed voorstellen dat het nogal suf zou kunnen overkomen. Toen ik ooit drama deed voor een opleiding, voelde ik me zo opgelaten steeds dat ik bijna daarom ben gestopt met de hele opleiding. Nu blijk ik al zover heen te zijn dat het me niet veel meer uitmaakt en ik juist heel benieuwd ben naar mijn eigen grenzen en kunnen, en was het uitbeelden van een gedicht niet eens het mafste wat ik ooit gedaan heb... Een aantal anderen in de groep vonden het kennelijk nog wel vreemd, en ik voelde een vrachtlading aan sympathie, mijn herinnering teruggaande naar die tijd toen ik als 17 jarige aan de grond genageld stond tussen een ploeg zelfverzekerde meiden, faalangst gierend door mijn lijf... Ik hoop dat zij ook over die onzekerheid heen komen, en er iets van gaan leren.En ik hoop dat ik inderdaad dichter tot mezelf zal komen, door middel van vreemde, sierlijke, mooie bewegingen... Er zijn vreemdere dingen gebeurd, de laatste 10 jaar...
Gisteravond ouderavond van examenklas van Max.
Geleid door een nogal gefrustreerde leerkracht/mentor.
Bezocht door de gebruikelijke ouders die zo graag willen dat hun kind Met Heel Goede Cijfers van school gaat en een gouden toekomst tegemoet treedt. Gadegeslagen door een ouder (deze dus) die het allemaal niet zo heel nauw neemt. Die met opgetrokken wenkbrauwen het hele schouwspel bekeek en diep van binnen hoopt dat zoon gewoon zijn best gaat doen omdat het zijn toekomst is en niet de mijne. Die blij was dat het maar een uur duurde en zo ongelofelijk de betrokkenheid en warmte van een Vrije School miste maar ook wist dat zoonlief dat met kiespijn doet (tja...).
Nog een jaar en dan treint hij elke dag naar Rotterdam, of elders... Waaahhh!!!
Vanmorgen, bij het naar school bregen van Otto, weer het fenomeen Kapotte Verkeerslichten Systeem meegemaakt. Altijd lachen... Het kruispunt waar het vanmorgen gebeurde is een heel drukke, met lichten die verkeer van het viaduct naar beneden leiden, dat naar onder het volgende viaduct, naar rechts richting Breda, vanaf Breda... Normaal is het daar al chaos met de lichten in werking; vanmorgen, bij het aanschouwen van de knipperende versie, verwachtte ik opgestapelde auto's, scheldende automobilisten, ambulances, traumahelicopters... Maar dit alles bleef uit. Met de heenweg hoefde ik alleen door de eerste twee lichten - die het dus niet deden - en ik verbaasde me over de galanterie van de rest van de weggebruikers... Er werd netjes voorgelaten, naar rechts gekeken, voorgesorteerd en gas gegeven. Fietsers werden voorgelaten (worden normaal platgereden) en van de chaos die ik altijd vrees was geen sprake. Op de terugweg moest ik wat meer halsbrekende toeren uithalen om over de dubbele kruising heen te raken, maar ook hier: vriendelijk voorlaten, opletten, optrekken als daar plaats voor was en Geen Problemen... Waarom kan dat niet elke dag zo?!Probleem is natuurlijk dat er gewenning optreedt, mensen kwaad worden op elkaar als het niet snel genoeg gaat en de reden waarom die stoplichten er moesten komen weer heel snel duidelijk zou worden. Maar op een ochtend als deze, als er nergens een vuiltje aan de lucht is, ben ik het helemaal met Felix eens: waarom staan die dingen er eigenlijk?!
Zittend in de keuken, na de afwas, zaten Max en Lief en ik te denken over dingen die wij in Engeland op tv zagen toen de kinderen nog klein waren. Postman Pat, en Fireman Sam, en Bodger & Badger... En toen kwam Playdays ter sprake. Max en ik keken dat elke dag, want elke dag was er een ander thema waarop werd geborduurd op een onderwerp. Vaak werden er verhaaltjes verteld, of dingen gemaakt, en soms gingen ze op stap. Maar hoe heette de pop ook alweer, en die vogel - was het een uil, of een papegaai? En de kat, dat was mijn favoriet - Poppy, heette hij/zij, en was altijd een beetje ondeugend. En ongelofelijk melig. Hij/zij woonde bij een meneer die Karl heette en best wel een scheet was. En hij/zij had een zelfgemaakte knuffel (Rog), een pittenzakje met haar en twee knopen voor ogen... En elke vrijdag was het Poppy-stop, dus elke vrijdag was sowieso Playdays-dag, wat er de rest van de week ook gebeurde...
Omdat we niet kwamen op de namen van de vogel en de pop gingen we naar Wikipedia. Daar werd ons verteld dat het programma eerst Playbus heette, en tot twaalf jaar geleden op de BBC liep. Zeer interessant, maar ik wilde het weer eens zien. Op naar Youtube dus... En ja hoor, daar is genoeg te vinden, zelf een heleboel Poppy-stop-afleveringen, zoals deze, en deze... Ik weet zeker dat ik iets van nostalgie zag in Max zijn ogen... Takes me back...
Vreemd hoe programma's die je met je kinderen hebt bekeken toen ze klein waren zoveel voor je kunnen betekenen... Ik zat meteen weer op de bank in onze flat in St. Leonards, met Max en Otto naast me, en naderhand zouden we dan naar een vriendje gaan, of naar het strand... En daar verlang ik dan weer wel naar terug. Met passie... Vreemd hoe dingen gaan...
Goh, wat een hoop zware kost allemaal, de laatste weken... Al dat stomme zelf-inzicht-gemekker ook de hele tijd... Navelgestaar Even pauze ervan.
Pollemijn gaat als een tierelier op school. Ze heeft haar plekje wel gevonden in de klas, vind het voorlopig heel fijn en valt als een blok in slaap 's avonds... Dat ze iets van 5 pauzes heeft op een dag en vaak kan spelen zal ook wel goed zijn, ik kan me niet voorstellen dat meteen de hele dag alleen maar met je hoofd bezig, goed is. Zou ook niets voor haar zijn.Felix is in de wereld van de landkaarten gedoken, via zijn klas. Of hij er een mee naar school mocht nemen, was de vraag. Welke wil je, vroeg ik terug. Welke heb je allemaal? Nou, daar kwamen ze de la uit - Engeland (natuurlijk), Roosendaal, Bergen op Zoom, Rotterdam (?), Parijs en Praag. En Antwerpen. En Walcheren... Nou, hij wilde die van Groot Brittannie wel, dan kon hij aan juffie laten zien waar papa en mama hebben gewoond, ooit, en waar Nanny en Grandad nu wonen, ongeveer.
Otto is aan zijn levenslijstje begonnen. Naar aanleiding van god weet wat, meldde hij dat hij voor zijn twintigste een keer buiten Europa wil zijn geweest. Zijn voorkeur ging uit naar Amerika, maar Australië vond ie ook oké. Natuurlijk... Ik gaf hem mijn copie van Chickensoup for the soul, een boekje met allemaal opbeurende levenswijsheden, verhaaltjes en wetenswaardigheden die je door een donkere dag kunnen slepen. Daarin was een lijst opgenomen die ooit door een jongen van 15 was gemaakt en waar alle dingen op stonden die hij wilde doen. Van de 127 had hij er 108 afgevinkt... Om te laten zien dat als je jezelf een doel stelt, je meer kans hebt die te verwezenlijken. Otto boort hier nu inspiratie uit en is voor zichzelf een lijst een het maken met zijn goals. Max is tijdelijk band-loos... Vanwege artistieke verschillen en het feit dat de drummer en de zanger er geen zin meer in hebben. Balen dus... Zal Kurt Cobain vast ook wel eens hebben gehad... Hij oefent vrolijk verder aan zijn repertoire, breidt het verder uit naar Nick Drake - mooi!! - en hoopt op betere tijden...
Volgens Lief - mijn huis-goeroe - zal ik toch iets moeten gaan doen aan mijn externe verlangens en de hoop die ik heb op verlossing door de vervulling ervan. Was mijn vraag: en als mijn verlangens diep van binnen komen en zich uiten in wensen om te reizen en andere mensen te leren kennen en alleen te wonen? Wat dan? Daar had hij geen antwoord op...
Net een heerlijke kop koffie op met een vreemd taartje bij de V&D hier in de stad, nadat ik mijn rijbewijs bij de Gemeente heb gedumpt en een formulier heb ontvangen waarop Lief zijn handtekening mag zetten als bewijs dat hij toestemming geeft dat onze kinderen op mijn paspoort komen staan... Stel dat ik ze ga ontvoeren... Kids moeten ook mee om hun koppies te laten zien bij afgifte van oud paspoort, of ze wel dezelfde zijn als de fotootjes die erbij geleverd worden. Foto's maken, paspoort ophalen, rijbewijs ophalen - mijn reislust gaat nu al in de centen lopen, en ik ga alleen nog maar naar Engeland.
Engeland!!! Here i come - waarschijnlijk...
Naar aanleiding van een heleboel dingen en dit stukje, nog maar weer eens een beerput opengooien... Toen ik veel jonger was, werd mij duidelijk dat er meisjes waren en jongens... Ja, duh, nogal wiedes - zo ken ik er nog wel een paar... Ik bedoel: de meisjes in mijn omgeving leken te begrijpen dat je als meisje bepaalde dingen leuk vond, zoals make up en glitters en roze en jongens en kleren en hoe je je aantrekkelijk maakt voor die jongens, en nog een hoop andere dingen. De jongens deden dan weer jongensdingen (dingen uit elkaar halen, voetballen, klimmen...). En ik zat daar dus ergens tussen. Ik had helemaal niks met make up, of jongens - tenminste niet met 'normale' jongens - of kleren, ik wilde voetballen en weten hoe de naaimachine van mijn moeder in elkaar zat. Niet hoe je er kleren op maakte, al had ik daar soms ook wel eens zin in. Er was zelfs een tijd dat ik ervan overtuigd was dat ik verkeerd ter wereld was gekomen en jongen hoorde te zijn. Pas heel veel later las ik ergens iets over het fenomeen 'androgyne'. Dat mijn idool Morrissey er een was, bijvoorbeeld. Geen man en geen vrouw. Of van allebei een beetje. En later vielen er behoorlijk wat kwartjes, waarom ik met de gewone jongens in het dorp helemaal niks kon, bijvoorbeeld, en dat ik ook niet (echt duidelijk) op meiden viel. Ik snapte eigenlijk nog steeds niets van mezelf, maar ik had ook geen zin in een vreemd (= lastig) leven, dus was ik ongelofelijk blij dat ik Lief tegenkwam en dat hij me leuk vond dat ik eindelijk eens een normaal leven ging leiden. Kindjes kwamen en Lief bleef, en het leven was ineens heel erg Gewoon...
Maar het wringt dus al een tijdlang. Mw. Beerlandt met d'r dikke boek vind dat ik een masker voorhoudt en eens eerlijk moet zijn, anders blijf ik al die honderden kwaaltjes houden die ik al heb. Een van de belangrijke dingen in Boeddhisme is het echt doorgronden van jezelf, weten wie je eigenlijk bent. En zoals ik in mijn eerlijke stukje al schreef - ik voel me geen vrouw... Ik heb geen idee hoe je dat moet zijn. Ik probeer het wel eens - rokje aan, strak truitje aan, en dan voel ik me net Lily Savage... Voel me meteen hoogst ongemakkelijk als er naar me gekeken wordt. Hoewel het soms dan weer wel heel leuk is... Soms. Gloeiende gloeiende... Maar een man voel ik me dus ook niet helemaal... Het feit dat ik me geestelijk verwant voel met Rufus Wainwright en John Lennon en niet met Kylie Minogue of een van mijn vriendinnen van vroeger, wel iets heb met 'Maurice' of Eddie Izzard en geen interesse heb in Sex & the City, gelukkig wordt van zaken waar ik veel te oud voor ben (kwijlen over de zanger van Editors, soaps zien op Youtube, lijstjes maken, me bezig houden met nieuwe muziek) en totaal geen plezier beleef in vrouwendingen, mezelf (= mijn lijf) niet herken in de spiegel, zou toch te denken moeten zetten... Of hebben de meeste vrouwen dat maar wordt dat angstvallig verborgen gehouden voor de rest van de wereld? Dat dacht ik al niet...
Dus... werk aan de winkel... Geen idee hoe, maar ik vertrouw erop dat dingen duidelijk worden als ik ervoor open sta. Bij deze dan...
Van wat vrolijker aard:Hier - La Roux - wordt ik deze weken heel erg vrolijk van... Zo jaren 80 als het komt, en deze versie is dan weer wat uitgekleed, maar maakt me nog steeds zeer heppie.En dit - Editors - is dan weer gewoon mooi omdat de zanger zo'n heerlijk ding is... Maar die is dan dus niet te zien in de klip... Such a shame...Deze - Florence & the Machine - heb ik ontdekt tussen de uitzendingen die we van Glastonbury konden zien. Mooie stem heeft ze, en dit nummer is er een die ze vaak op de Belgische radio draaien. Gelukkig... Ben ook helemaal verliefd op heur haar...Dit - MGMT - was van de zomer mijn fave... Ken heel de band niet, maar dit was zo catchy...En hiervan - Gossip - wordt ik ook steeds vrolijker...Er probeert een disco-mutsje bezit van me te nemen, heb ik zo het idee...
En natuurlijk zou ik gewoon terug moeten vallen op de Boeddhistische manier van naar het leven kijken, of de Taoïstische: go with the flow, vertrouw op het leven en jezelf. Misschien ben ik af en toe dat vertrouwen even kwijt, denk ik dat ik iets heel dramatisch moet doen om gelukkig te worden, terwijl de grote veranderingen op onverwachte momenten aan komen waaien, als je iets heel anders aan het doen bent. Ontmoet je mensen die je leuke kansen aanbieden, of raak je aan de praat met iemand met een heel interessante, ander manier van naar de dingen kijken en krijg je daar weer inspiratie van.
Grappig eigenlijk dat je dat op een heldere dag ziet, maar op dag dat het mistig is in je hoofd straal verkeerd kijkt... Of vastgrijpt naar oude patronen waar je al je hele leven in blijft hangen en die nog steeds niet gebleken hebben te helpen.
Dus ga ik weer met de flow proberen mee te drijven. Niet tegen de stroom in, want daar verspil je teveel energie mee. Maar wel op je eigen manier meestromen, bij je eigen ik blijven. Als je tenminste weet wat dat is...
Even ter verduidelijking: ik ben niet van plan om mijn gezin te verlaten, ik ben niet ingestort, ook niet helemaal gek geworden (hoewel...). Er zaten alleen een paar dingen dwars die er even uit moesten. Misschien komt dat dan weer als ongeleid projectiel over (zoals een lieve kennis dat van de week omschreef over iets anders), maar wellicht is dat een soort van openbaarheid waarmee ik aan het oefenen ben, en wat met schrijven altijd een stuk minder eng is dan face to face met echte mensen... Vandaar...
Aan mijn Ware Aard wordt stevig gewerkt, waarschijnlijk iets minder opvallend en openlijk. Wie weet waar dat allemaal nog heengaat...
Eerlijk zijn.
Jezelf zijn.Worden wie je bent.
Je innerlijk leren kennen.Leven naar je ware aard.
Een paar termen die ik met enige regelmaat tegenkom in boeken die ik lees, pamfletten over Boeddhisme of de Steiner school, films die me erg aanspreken. Termen die een waarheid als een koe zijn, duidelijk en natuurlijk de enige manier als je echt gelukkig wil zijn. Maar wat is nou eerlijk zijn? Wanneer ben je nou eigenlijk jezelf?Het dikste zelfhulpboek naast mijn bed op het ogenblik is die van Christiane Beerlandt. Dat boek wat voor elke kwaal een psychologische verklaring heeft en waar het meeste lijkt neer te komen op een groot gebrek aan liefde voor onszelf of leven met een masker voor. Het merendeel van mijn kwalen is daarop in elk geval toe te schrijven. Ik moet leren eerlijk te zijn en mijn ware aard te accepteren, mijn echte ik naar buiten brengen en vooral heel veel van mezelf gaan houden. En na lezing nummer zoveel van de uitleg zat ik te janken boven het boek. Want ik weet intussen bijna niet meer wat nou mijn echte ik is, en hoe ik die in vredesnaam naar buiten moet brengen... Is mijn ware ik degene van voor de kinderen? Van voordat ik Lief leerde kennen? Is wat ik echt wil datgene waar ik over droom voordat ik naar bed ga? Ben ik daarom al jaren lang bezig met het leven van een leugen? Hoe integreer je je ware aard, je echte ik, je echte wensen in je dagelijkse leven waar weinig tijd is voor dromen en 'eigenlijk'? Want daar betaal je de rekeningen niet mee, toch?Als ik eerlijk ben - wil ik graag voorgoed terug naar Engeland; wil ik schrijfster zijn of kunstenaar van beroep; woon ik liever alleen, of was ik deeltijd moeder/lief; woon ik liever ergens buiten de stad, of niet in een woonwijk; was ik graag als 'onzijdig' (m/v/o) door het leven gegaan; baal ik van heel veel mensen in mijn leven, maar mag ik dat niet eens denken omdat ik dan een verschrikkelijke trut ben, volgens de heersende norm; ben ik ongelofelijk bang voor de consequenties die deze eerlijke uitspraken zouden veroorzaken in mijn leven...; ben ik een angsthaas...Dus. Maar gewoon doortrutten in de oneerlijke, onware aard waarin ik getraind ben te zijn... Misschien komt dat lef nog wel een keer...
Eerste dag terug, en er is gesprongen, gezongen, geblubd, gekwekt, gelachen, gefronst... Er waren de bekende gezichten, wat verse kopjes, en een aantal die voor een andere school hebben gekozen (waarvan een paar heel erg helaas. Anderen nogal niet helaas...). Ik voelde me net zo blij als Polly om weer het schoolplein op te wandelen, om mijn broodnodige sociale contacten nieuw leven in te blazen. De leerkrachten mochten hun verhaal doen over onderwerpen die dit jaar naar alle waarschijnlijkheid aan bod gaan komen, elk op zijn/haar eigen speciale manier.
Onze jongste is nou een onderbouwer, nummer drie een vierde klasser (die gaat topografieën en leren over Noorse goden), tweede is volle frisse moed begonnen aan jaar twee en oudste zal dit schooljaar zijn eerste examen doen.En moeder? Die gaat even aan de koffie en koek om de vakantie uit haar hoofd te halen...
Dankzij de zoveelste heruitgave van hun gehele oeuvre (deze keer werden er duistere dingen gedaan met de originele opnames van bijna vijftig jaar terug waardoor ze schijnbaar nog mooier klinken dan ze toch al deden) stond BBC2 gisteravond geheel in het teken van the Fab Four, ook wel bekend als The Beatles. Jippie, dachten manlief en ik, daar gaan wij dus naar kijken. Want zowel hij als ik zijn in onze jeugd platgegooid met muziek van ze. En wij gooien onze kinderen dus weer redelijk plat - Polly's favoriet is deze, terwijl Felix weg is van deze, en Otto blij wordt van dit, en Max is hier dan weer van onder de indruk... En zo wordt het stokje weer vrolijk doorgegeven.
Toen ik dertien was en mijn puberteit een vlucht nam, ontdekte ik de band voor mezelf. Een paar jaar ervoor was het bericht op de radio dat John Lennon voor zijn huis in New York was vermoord me bijgebleven (vooral omdat mijn moeder bijna wit wegtrok). Op een of andere manier zette ik de jeugd van mijn ouders voort in mijn muziekkeuze, en spitte in de geschiedenis van die jongens uit Liverpool, leerde hun (maffe, mooie, geflipte, heerlijke Britse) teksten uit mijn hoofd en genoot van de energie die hun muziek mij gaf. Paul McCartney werd mijn poster-idool en van hem wist ik op een gegeven moment meer dan eigenlijk gezond is. Hij werd de ideale man - lief, mooi, een georganiseerd type die het leven leek aan te kunnen en van niemand afhankelijk leek te zijn (laat ik er nou met zo een getrouwd zijn...)
Maar stiekem was ik een beetje erg gefascineerd door John Lennon aan het worden. Er was iets in zijn manier van zijn, zijn ogen, zijn uitspraken wat mij roerde. Omdat ik mezelf in hem herkende, en omdat ik zoals hij was, maar het niet echt durfde of zo. De goede man heeft bij ons thuis nogal slechte propaganda gekregen, namelijk. Mensen als hij waren slecht, die kun je niet vertrouwen, die zijn egocentrisch en dus fout. Maar de docu's van gisteravond en de vele dingen die ik las over zijn leven bevestigden voor mij alleen maar dat het mijn moeder's angsten waren die meespeelden, dat Lennon een creatief getalenteerde jongen was, met een gestoord gevoel voor humor, waarvan zijn brutaliteit steevast verkeerd begrepen werd, die zijn eigen richtlijnen voor het leven wilde maken maar zich daarin gehinderd voelde door de mensen om hem heen, een sterke partner zocht om bij te kunnen schuilen met zijn gevoelige natuur, tegen de druk die hij op zich gelegd voelde. Eerst vond hij die in Macca, en hun manager Epstein, later kwam Yoko Ono in zijn leven en op haar projecteerde de wereld zijn onvrede over het feit dat The Beatles er niet meer waren, dat Lennon de kracht ontwikkelde om zijn eigen dingen te gaan doen. Vreemde dingen, maar ook weer heel mooie. Zijn leven lijkt een reis geweest te zijn naar een vorm van uiten die bij hem paste. en daar kwam dus veel te vroegtijdig een einde aan.
De docu's waren heel mooi om te zien, de muziek nog steeds zalig, de jongens zagen er net zo prachtig en begeerlijk uit als ik ze herinnerde uit mijn jeugd. Er kwam niet veel naar voren wat we nog niet wisten, behalve dan dat gevoel dat de wereld zoveel minder interessant zou zijn geweest zonder The Fab Four...
Gisteren een heerlijk dagje doorgebracht in Breda, met vriendin Margreta. We waren allebei toe aan een dagje zonder kinderen, gewoon even kletsen en thee drinken en bij Leander kijken voor kadootjes. Ik voor wolletjes, en blokkrijtjes voor de kinderen (ze zijn er alweer een tijdje doorheen), zij voor presentjes voor haar tweede zoontje. Thee werd genuttigd in de V&D, waar ik ook een lekkere salade (met gebraden aubergine!!!!) at.Vriendin is allergisch voor bijna alles (leek het wel eens) en we hadden een paar interessante gesprekken over wat er allemaal wel mag. Haar eigengemaakte mayo gaan we ruilen voor mijn eigengemaakte houmous... Allebei blij...En vandaag begin ik aan een zevendaagse vast. Tijdlang gedaan, toen ik eind tiener was (ja, niet helemaal normaal...) en was daar altijd heel lyrisch over. In het begin lastig, maar na een paar dagen voelde ik me steeds veel beter. En nu ik al 5 weken 'goed' eet, zou ik niet teveel last moeten hebben van afkickverschijnselen. Vast wel een beetje, maar niet die koffie-hoofdpijn. Vandaag ben ik aan de aanloop bezig: beetje fruit, veel drinken, rustig aan doen. En de dagen erna, hopelijk 5, alleen maar drinken. Zonder van mijn houtje te gaan....
Ik ben benieuwd.
Gisteren was onze (voorlopig) laatste Beach Bum Day... Hoewel ik er helemaal voor ben om er een maandelijkse gebeurtenis van te maken...
Deze keer was Domburg aan de beurt. Ik was er vorige October met een vriendin heen geweest en toen hebben we flink ons Duits kunnen oefenen. Deze keer waren er vele Hollanders die nog het mooiste wilden maken van de prachtige dag die het leek te worden. Helaas. Want dit betekende dat er dus ook geen parkeerplekken te vinden waren in de wijde omtrek. Dan maar door naar Zoutelande, was onze gedachte, maar onderweg, net buiten het dorp zagen we een heleboel auto's geparkeerd en trappen die de duinen opgingen. Dat was veelbelovend genoeg voor ons. En we hoefde niet eens te betalen.....
Tijdens ons bezoek in October hadden mijn vriendin Mo en ik iets gelezen over het licht in Domburg, waar impressionistische schilders als Toorop en Mondriaan helemaal lyrisch over waren. Wij hadden toen weinig gezien van dat licht, omdat het vier dagen regende, maar gisteren kon ik met eigen ogen aanschouwen wat ze bedoelden. De foto's zijn zelfs mooier!!
Was achteraf blij dat we Domburg zelf konden mijden, want het strand wat we vonden was prachtig - wijds, schoon, rustig... Alleen de trap die de duin opging had me bijna doen besluiten om maar bij de auto te blijven... Gelukkig deed ik dat niet, want een strandbezoek heeft me lange tijd niet zo happy gemaakt... Met Polly heb ik over 400 golven gesprongen, de jongens hebben uren op de krokodil gelegen, omstebeurt, we hebben gevliegerd, naar de hippies gekeken die met hun busje in het zand waren geraakt, gedoezeld in de schaduw, frietjes gegeten in het dorp... Deze dag gaan we dus niet snel vergeten...
