- nippertje -

laatste nippertje nog een band vergeten: Leisure Society. Britse folk band die heel mooie muziek maakt, zoals ditte;


en ditte:


Tweede klip komt van een site waar nog meer funky optredens te zien zijn, allemaal in een park kiosk ergens in London. Check it out!!!

- jaren in films -

Films, vandaag.
Niet van dit jaar (want ik kan me er geen voor de geest halen, ben ook heel slecht in jaartallen) maar meteen van de afgelopen 10. En ik ga er geen cinematografisch waardeoordeel aan hangen, of de hoop dat dit een critisch interessant want daar heb ik geen verstand van. Deze lijst is puur wat er is blijven hangen, wat mij heeft geraakt, waar ik met plezier of bewondering aan terugdenk, wat mij aan het denken heeft gezet.

- Into the wild (2007)
- Control (07)
- Billy Elliot (00)
- Amelie (La fabuleux destin d'Amelie Poulain, 2001)
- Brokeback Mountain (05)
- The curious case of Benjamin Button (08)
- Goodbye Lenin (03)
- Das leben der anderen (06)
- Little miss sunshine (06)

- negatiefje -

waarom ik in vredesnaam de stapel tijdschriften doorblader, vroeg Lief mij gisteravond.

Had er weer een meegekregen van mijn moeder, die een hele zooi had doorgegeven gekregen van een vriendin. En ik zei netjes 'ja, doe maar,' toen ze vroeg of ik interesse had in de Libelle's en Margrieten die ze er tussen uit had geplukt. Want op zich vind ik ze wel leuk. Soms staat er wel wat grappigs tussen. Niet dat de trends me veel doen, of dat ik de recepten vaak uitvoer, maar toch. En telkens weer lees ik de artikels waarin staat dat (bijvoorbeeld) chaotisch van aard zijn niet zo handig is. En dat je misschien wel ADD hebt, want dat kan als volwassene, als je door die chaos niet 'normaal kan functioneren. Normaal is blijkbaar geheel zonder anderen kunnen, of - als vrouw zijnde - de hele handel thuis onder strakke controle hebben, je man ook en de kinderen in het gareel, anders zou er wel eens iets niet helemaal goed zijn aan je. Dus moet je aan de ritalin, therapie of andere dingen die je zouden kunnen helpen om 'normaal' mee te kunnen in de maatschappij.

Gewoon negeren dus, is mijn mans advies. Maar hoe negeer je bijvoorbeeld je buurvrouwen, die je 'belagen' als je naar de buurtsuper wandelt en de buurt beklagen, en vinden dat die en die echt een verschrikking is? Hoe negeer je je familie, die ook een handje heeft om dingen zwaar op te nemen? Hutje op de hei toch maar? Terug naar Engeland?

Het toch maar weer als uitdaging zien, hopen dat je ooit onder de knie krijgt hoe je je niet laat meesleuren door de negatieve krachten om je heen, en intussen je eigen ding blijven doen, blijven zeggen tegen jezelf dat er niets verkeerds is aan je?

Misschien wordt 2010 het jaar waarin het lukt...

- de jaren in muziek -

Nu er in de media op grote schaal wordt teruggekeken naar het jaar - en het decennium - gaat mijn hoofd ook pogingen wagen dingen op te sommen, in gebeurtenissen, muziek, films en andere zaken. Lukt niet erg, want ik kan niet afstrepen. Ik vond overal wel wat moois tussen. Dus blijft er een heleboel over...

Ik begin met muziek - lastig want ik vond veel leuk...
Dit jaar ontdekt:
- The return of Blur on Glasto
- Mumford and Sons
- Editors herontdekt dan...
- Vampire Weekend
- Keane ook herontdekt...
- Jasper Erkens (Vlaamse jongeman)
- Florence and the Machine


muziek dit decennium
- Editors
- Nick Drake
- Rufus Wainwright
- Beirut
- Yann Tiersen - muziek bij de film Amelie
- Sigur Ros

- heerlijk -

kom niet helemaal meer opgestart na Kerst...
De kids spelen allerlei melige spellen, onder anderen met de kadootjes die ze van onder de boom hebben gekregen, helemaal uit Engeland... Felix heeft leren schaken, al wil hij niet geloven dat hij niet meteen van iedereen kan winnen.

Kerst was er een van rustige gezelligheid, eentje met een niet-religieus sausje, de eerste dag met zijn zessen, de tweede met oma en opa en mijn broer en zijn familie.

En vandaag hebben we (lief en ik) naar It's a wonderful Life gekeken. Stond eigenlijk vorige week al in de gids, maar toen misten wij hem, en Lief bleek hem ergens boven hebben te liggen op dvd. Dus vandaag een herkansing. En hoewel het even duurde voordat we erin zaten (de plot zwieberde nogal, maar dat is de makers vergeven...), maar eenmaal binnen was ik verkocht... Vooral toen de engel verscheen - prachtige vondst - en zo toepasselijk ook (voor mij dan, lief vond het nogal duf). Grappig dat ze toen al met een spiritueel thema aan de slag gingen!

Niet te geloven dat ik hem nu pas gezien heb...

- 12 dagen voor Kerst: *dag 11 + 12*

Het wil nog niet erg lukken, met een dikke duim en teveel te doen, maar de cake is gelukt, met de hulp van Polly (dank je wel, Polly!!). Alleen gleed hij uit mijn lamme hand en bleef er een hoop rommel over, en een halve hele cake... Maar het smaakt nog steeds heerlijk! Bij deze, aan iedereen die ik het nog niet heb gewenst:

Fijne kerstdagen met iedereen die je lief is en alle moois voor het nieuwe jaar!!!

plaatje van Print & Pattern geleend...

- 12 dagen voor Kerst: *dag 10*

had nu aan de mince pies kunnen beginnen, of de kerstcake, maar dat gaat dus niet lukken. Daarom maar een paar recepten van dingetjes die ik elk jaar wel in elkaar draai:

mince pies

• 225g boter, koud, in stukjes
  
• 350g bloem
• 100g suiker
• 280g mincemeat (zelf maken met 1 appel in kleine stukjes rozijnen, sukade, citroensap, kaneel en nootmuskaat, evt. beetje brandy, dit met een blender tot moes maken)
  
• 1 klein ei
• poedersuiker, voor naderhand
  

zo ga je te werk:

1. Om deeg te maken, kneed of knijp je de boter in de bloem, waarna je de suiker toevoegt en een beetje zout. Maak hier een bal van en kneed die lichtjes. Je kan het meteen gebruiken, of even alten koelen.
2. Verwarm de over voor tot 200C, en beboter 2 muffin trays, waarna je kleine rondjes in die holletjes drukt, tot het ong. 1 a 1,5 cm hoog is. schep er genoeg mincemeat in tot het randje.
3. Maak kleinere balletjes dan daarnet en maak die plat in je handen om dekseltjes te maken. Druk de randjes voorzichtig aan, zonder water of melk.
4. Doe een beetje ei op de bovenkant. Laat het ong. 20 minuten bakken, totze goudbruin zijn. Laat 5 minuten afkoelen en doe er een beetje poedersuiker over. Kunnen ong. 3 a 4 dagen worden bewaard.

Christmas cake

• 200g boter, zacht
  
• 200g donkere basterd suiker
  
• 200g bloem
• 4 eieren, geklutst
  
• 50g amandelen,
  
• 100ml sherry , sweet or dry, of brandy
  
• 85g candied peel, sukade
• 85g glacé cherries, in stukjes
• 250g rozijnen
  
• 250g krenten
• 100g pecan of walnoten
  
• fijn geraspte citroenschil
  
• 1½ tsp mixed spice
• 1½ tsp rosewater
• ½ tsp vanillepoeder
• ½ tsp bakpoeder

1. Warm de oven voor op 160C.
2. Mix de boter n de suiker, mik dan een voor een de andere ingrediënten er doorheen. Doe dit in een ronde cakevorm, waar je eerst twee lagen bakpapier in hebt gedaan.
bak eerst een half uur op 160C, daarna 2,5 uur op 140C.
3. Af laten koelen en het papier eraf pellen.
Kan meteen geserveerd, of goed ingepakt nog maanden houdbaar.

eet smakelijk!!!
met dank aan BBC Good Food

- 12 dagen voor Kerst: *dag 8 + 9*

Dankzij een nogal dom ongelukje (duim van rechterhand tussen lekker zware deur geplet...) heb ik gisteren een interessante ontdekking gedaan... Niet alleen dat ik een gigantisch watje ben, maar ook dat ik meer kan met mijn linkerhand dan ik dacht... en mijn vertrouwen in De Mensheid heeft ook al een boost gekregen. Hoe dat zo?

Racend naar de huisartsenpost door de hevige sneeuw (met 16 km p/u dus), zoekend naar de snelste weg omdat de stad afgesloten was vanwege de kerstparade van sbs6 (die niet doorging omdat god blijkbaar smaak heeft...), waren we er op de terugweg al snel uit dat de snelweg waarschijnlijk een betere oplossing zou zijn. Fout, was duidelijk zodra we zicht hadden op de oprit, die volstond met aarzelende, voorzichtige personenwagens die door de slik en de gladde smurrie de omhooggaande weg niet konden trotseren. Wij sloten aan en zagen hoe een voor een de volgende auto de glibberige weg opging, werden we ingehaald door van die stoere tanks waar normaal gesproken snerend naar gekeken wordt door ons (de buurman heeft er ook een...) en zagen aan dat een bestuurder de moed opgaf en zijn knipperlichten aanzette. De auto die eromheen wilde (achter die tanks aan) bleef ook steken en dus zat alles vast...

Alan zag dit alles even aan en stapte uit om te gaan helpen. Een van de tanks (Belg...) stopte ook en even later kwamen nog drie stoere mannen aangerend en werd de ene na de andere auto de helling opgeduwd. Vrolijk kletsend, alsof iedereen elkaar al jaren kende... In geval van nood... Even later vervolgden ook wij onze weg, al glibberend, en reden we onze straat in. Een fijne ervaring rijker. Dankzij mijn duim...

de kinderen hadden ondertussen deze sneeuwpop gemaakt...

- 12 dagen voor Kerst: *dag 7*

omdat ik vanmiddag verplicht een hele middag naar uren kerst-kolerezooi (pardon my french...) heb moeten luisteren omdat Sky Radio opstond in het zwembad, even wat tegenhangers...

- 12 dagen voor Kerst: *dag 6*

Rustdag...

Na een enerverende dag gisteren, met veel dingen die gedaan moesten worden (schoolkrant opgehaald, koekjes gebakken voor de gezamenlijke maaltijd van twee kindjes, door de sneeuw gereden door een angsthaas (deze dus), en 's avonds twee keer het kerstspel, waarna nog even nagekletst en ontladen werd... Ben een beetje uitgeblust vandaag...

We wandelden door de prachtige sneeuw naar school (durf niet te fietsen...), zagen hoe prachtig de bomen en struiken eruitzagen, hoe langzaam de auto's reden en werden toegezwaaid door kennissen in auto's.

Morgen gaan we vast weer vel doen, maar vandaag hou ik het heel simpel. En door de sneeuw word ik daar bijna toe gedwongen...

En omdat ik daar nu even zin in heb, wat kerstliederen...

de mooiste versie van Last Christmas...

- 12 dagen voor Kerst: *dag 5*

Kan me geen betere dag bedenken om de volgende kerst-film aan te prijzen... Het land ligt bedolven onder sneeuw, modern Nederland en België zijn gevangen door witte vlokken, ondergeschikt aan wat de natuur in gedachten had... Altijd een mooi gezicht, hoe stoere auto's met 15 kilometer per uur ober de gladde wegen proberen te rijden. Ondervond zelf het gevaar wat dat prachtige witte spul kan zijn als je net iets te hard gaat en de keuze tussen een botsing met een tegenligger en twee fietser die je net wil inhalen, of de sloot in, terwijl de remmen het niet doen... Niet prettig...

Van fijnere dingen:
Elk jaar bekijken we hem minstens een keer. Eerst van een oude videoband, opgenomen toen we nog in St. Leonards woonden en hij op Channel 4 werd uitgezonden. Nu hebben we hem op dvd en is de beeldqualiteit stukken plezieriger...

Voor jullie een stuk eruit:

- 12 dagen voor Kerst: *dag 4*

'twas the night before Christmas
and all through the house
not a creature was stirring,
not even a mouse...

Van mijn schoonzus hebben wij ooit een prachtig boek gekregen met kerst. The night before christmas, heette dat. Nooit van gehoord, maar sindsdien hoort het bij de aanloop naar kerst... Een oud verhaal, in rijmvorm geschreven in 1822, en deze versie is door iemand heel mooi geïllustreerd, gebaseerd op designs van New England quilts. Waarvoor wij zeer dankbaar zijn...

Een paar voorbeeldjes:

zelf lezen? hier kan dat.

- 12 dagen voor Kerst: *dag 3*

Heb een nogal schizofreen gevoel over Kerst.
Tot mijn 21e was het een ingetogen toestand, met kerk en zingen en engelen en goede voornemens en stilte en vooral heel serieus zijn. Toen ging ik naar mijn au-pair familie in East Sussex, en maakte ik kennis met een heel andere manier van Kerst vieren. In plaats van naar de nachtmis, gingen we naar de kroeg aan de overkant van het pleintje; in plaats van ingetogen sferen waren er heel melige spelletjes en werd vrolijke muziek gemaakt; in plaats van engeltjes waren er flessen wijn en zoveel eten als er daar op tafel kwam, daar deden wij thuis een week over...

En sindsdien weet ik het niet meer zo goed. Teruggekomen in Holland, tien jaar terug, zetten wij de Britse overdadigheid door, maar het voelde niet prettig. Het voelde zo leeg. En op de school van de kinderen was het weer ingetogenheid en stilte troef. Werd er niets gevierd, dan? Was het niet een klein feestje, dat terugkeren van het licht?

Het heeft nogal wat jaren geduurd voordat een balans tussen het prachtige stille, het diepzinnige van een antroposofische kerst en het feesterige, lolbroeken festijn van over de Noordzee gevonden was, maar ik geloof dat we hem nu wel hebben. Soms gaan we naar de kerk, omdat oma zingt, en dan is het iets speciaals, we gaan elke keer een eind wandelen, het bos in, en de maaltijd is een feestje, voor een keer. Maar wat het elke keer weer mooi maakt, is het kerstspel op school, omdat daar wel een balans zit tussen ingetogen (Josef, Maria, engel) en gekkigheid (de herders), tussen stilte en kabaal. Wij gedenken niet zozeer de geboorte van Jezus, als wel de geboorte van een nieuw jaar, nadat we het oude afsluiten en terugdenken, aan al het mooie en verdrietige, aan mensen en gebeurtenissen.

Wat zal het dit jaar weer brengen?

- 12 dagen voor Kerst: *dag 2*

Over de Muppets nog een keer.
Omdat Polly en ik en Felix en Otto zin hadden in alvast een kerstfilm, stoften wij de Muppets Christmas Carol dvd maar eens af en gingen ongegeneerd kijken en zingen en lachen en blubben.

- twaalf dagen voor Kerst: *dag 1* -

Sinds ik min eerste Kerst in Engeland gevierd heb, nu zo'n (hellup) 18 jaar geleden, gaat er geen jaar voorbij of iemand waagt in mijn omgeving (of op tv) wel een poging tot het zingen van het daar welbekende liedje 'Twelve Days of Christmas', een traditioneel lied wat de dagen tussen Kerst en Driekoningen vult. Van de 12 strofen, die telkens maar langer worden, kennen de meesten nummer 5, ('Five Gold Rings!!!'), en de laatste regel ('And a partridge in a pair tree...')

Omdat niemand de tekst echt kent van het liedje, daarom hier een versie zoals ie van het net is geplukt:

On the first day of Christmas my true love sent to me
A partridge in a pear tree.

On the second day of Christmas my true love sent to me
Two turtle doves and
A partridge in a pear tree.

On the third day of Christmas my true love sent to me
Three french hens
Two turtle doves and
A partridge in a pear tree.

etc....

On the twelth day of Christmas my true love sent to me
Twelve lords leaping
Eleven ladies dancing
Ten pipers piping
Nine drummers drumming
Eight maids milking
Seven swans swimming
Six geese laying
Five gold rings
Four colly birds
Three french hens
Two turtle doves and
A partridge in a pear tree.

Dus: nu allemaal uit je hoofd leren, dan overhoor ik jullie op 6 Januari 2010...

Zo klinkt het dus wanneer gezongen door lui die de tekst wel kennen (behalve Fozzie Bear...):

- folk-rock -

Effe wat goeie muziek promoten...

Ontdekt op de Belgische radio (where else?!) en ben er zeer van gecharmeerd:



Heb mezelf moeten vertellen dat bij deze het veelvuldig aanwezige F-woord niet een reden hoefde te zijn om niet mee te zingen - zo geïndoctrineerd ben ik door deze en gene (ma en Lief). My battle-song:



En deze is zooo schoon:



Geniet ervan!!

- versieren -

Ook ons huis geloofde eraan: de verkersting van dit jaar...
Lief haalde de boom van zolder, en de doos met ornamenten, en wij gingen aan de slag. Resultaat? dit dus...

- engeltjes -

moet me al de hele week aan een schema houden, anders lopen er allerlei dingen in de prut. En ik weet niet hoe normale mensen dat doen, maar ik wordt er heel erg zenuwachtig van, al die schema's, al die dingen die af moeten, want anders loopt er van alles in het honderd... Schoolkrant moest bijvoorbeeld af, en er moest gerepeteerd voor het kerstspel en Max zou eigenlijk op tijd thuis zijn maar die had van school ineens iets en wist ineens niet meer hoe een telefoon werkt, en ik had een poetsbeurt overgenomen op school (tegen betaling, dat dan weer wel...), en ik had beloofd om op de koffie te gaan bij iemand en nog iemand, en Otto moest naar school gebracht en Polly naar turnen, maar dan eerst nog bij een vriendinnetje worden opgehaald die aan de andere kant van de stad woonde.... Pffff...

Maar volgens allerlei - voor mij dan - betrouwbare bronnen rent er een engeltje met je mee, die je behoedt voor van alles en zorgt dat je niet gek wordt. Als je het maar toelaat, en dingen vraagt... Vandaar waarschijnlijk dat het gewoon allemaal is gelukt, en dat sommige zaken zelfs werden/worden afgezegd, omdat het gewoon helemaal niet gaat lukken... Zomaar, vanuit het niets... Een artikel in de Happinez wees me er ook al op, dat er allerlei engeltjes heel hard hun best doen voor je. En daar geloof ik ook heilig in. Het is al zo vaak gebeurd dat op magische wijze dingen goed kwamen, of niet gebeurden, of juist wel, terwijl daar niets op wees. Nog al iets om blij om te zijn. En dankbaar...

Maar helemaal geschikt zal ik nooit worden, vrees ik...

- nog meer moois -

Heb net mijn Kerstspel-kostuum van zolder gehaald en het hangt uit te waaien in de tuin. Gedachten aan vorig jaar zweven weer terug in mijn hoofd, toen ik kennis maakte met zenuwen zoals ik ze nog nooit had beleefd. En een ervaring gehad - samen met de andere kerstspelspelers - die mij bijstaat als een van de mooiste in mijn leven. Naast bevallen dus...

Ook dit jaar mag ik weer meedoen. Ik hoop dat de zenuwen deze keer wat minder heftig zullen zijn, dat ik er gewoon een beetje van kan genieten. En dat Het Publiek er nog meer van geniet. Want daar doen we het voor...

- mooi -

Een vraag op een forum: Wat is je grootste angst?

Da's een goeie... Naast natuurlijk dat de kinderen iets zou overkomen, is het dat Lief iets zou overkomen. Want naast heel veel andere dingen, heeft hij mij geleerd dat ik niet mijn depressies ben, dat ik er niet aan toe hoef te geven. Het nest waar ik uit kom is - behalve heel beschermend en liefdevol - er een geweest waar angst een grote rol speelde. En onmacht. Dingen uit verledens van mijn ouders, dingen waar ze graag iets aan wilden doen maar niet altijd konden. Dingen die ik ze ook niet nadraag, niet boos om ben, maar wel (voorlopig) ver van me wil houden.

Die depressies, waarbij het voelde alsof er een donkere koepel over me heen werd gezet waar ik niet uit kon, daar denk ik nog wel eens met grote vrezen aan terug. Ze begonnen in mijn tienertijd, al was ik nooit een supervrolijk en zorgeloos kind. Zwaar op de hand. Ik zag de mooie dingen van het leven wel, maar het leek alsof ze steeds van me wegdreven, buiten mijn bereik bleven. Niet voor mij bestemd... Heel frustrerend.

Heel lang dacht ik dat het onmogelijk was om er vanaf te komen. De gedachtegang dat je nou eenmaal ergens aanleg voor hebt ("het zit in je genen...") en dat je er dan dus maar mee moet leren leven was bij mij thuis een vastgeroeste, eentje waar ik dus ook in meeging, me aan vasthield. Tja, depressief he? Jammer. Fijn om je achter te kunnen verschuilen, soms, als de grote boze wereld te dicht bij je kwam.

Maar daar had Lief dus helemaal nix mee. Die gaf geen aandacht aan mijn depressies, die vond dat ik mijn kin omhoog moest doen en het leven bij de lurven pakken... He? Watte? Wellicht wat drastisch, maar het werkte wel. Tot op zekere hoogte dan. Want ik ben die donkere buien blijven houden, maar nu waaien ze veel sneller over. Nu zie ik ze als graadmeters, wanneer ik teveel van mezelf verg - voor mijn doen dus - dan is het een teken dat ik er even tussenuit moet. Maar de gedachte dat ik niet machteloos ben, dat ik kracht heb en heel veel kan, die is intussen ook eigen gemaakt, en die is zo heerlijk! En dat de mooie dingen van het leven nu ook binnen mijn bereik blijken, dat ik niet bang hoef te zijn dat het uit mijn vingers wegglipt. Het leven houdt niet op mooi te zijn als dat gebeurt, en vaak komt er iets anders moois, of nog mooiers voor terug. Dat vertrouwen hebben leren krijgen is iets waar ik mijn Lief voor altijd dankbaar voor ben. En mijn angst is dan vooral dat ik weer als vroeger ga terugvallen in de oude, aangeleerde onmachtsgevoelens... Dan maar stevig gaan vertrouwen dat dat niet gaat gebeuren...

Ook mooi:

- probleemgevallen -

Probleem 1: Juffie van Felix komt naar me toe met de mededeling dat hij toch echt veel wakkerder in het leven moet gaan staan en dat wij hem daarbij moeten helpen. Het werkstuk wat hij deze week af moest hebben was blijkbaar niet dik genoeg en daar was zij niet blij mee. Ook was hij vergeten een versje te maken bij zijn surprise vorige week en die was hij dan gisteren weer vergeten mee naar school te brengen.... En ze had graag dat hij dat zefl was komen zeggen...

probleem 2: De moeder van Felix is zelf ook niet helemaal 'wakker' en heeft geen idee hoe zij hem moet helpen wakkerder in de wereld te staan.

probleem 3: genoemde juffie is nogal eh... intimiderend...

Begon ik me net een beetje prettig te voelen over mezelf, mijn eigenaardigheden te accepteren, krijg ik te horen dat dat eigenlijk helemaal fout is... En in mijn kind dus ook... Gloeiende, nonde... Hoe ga ik dit oplossen?

Volgens Lief: negeren van intimiderende, dominante juf en mezelf accepteren zoals ik ben... Werken met wat is, noemen ze dat in Boeddhistische kringen. En ondertussen Felix een beetje sturen.

Vreemd eigenlijk dat een schooltype wat in mijn ogen niet bekend stond - qua lesmethodes - als dreigend, nu - op onze school dan - over een aantal leerkrachten beschikt die precies die manier van met mensen omgaan hanteert... Terwijl ik juist mijn kinderen leer om niet vanuit dreiging iets te doen, maar vanuit jezelf, je eigen motivatie, en daar komen ineens een aantal 'uitdagingen' op ons pad...

Interessant...

- omschakel-weekend -

Foto's van Polly's tekenmap - twee blogjes terug - aanwezig. Ze vind hem heel mooi (fjoew... zucht van verlichting...).

Sniklaas weer voorbij. Blije gezichten en niet teveel gehyper - leuke gedichten voor de groten, kleintjes die speelden met hun speeltjes en elkaar lieten zien wat ze hebben gekregen. Oma (waar we de Sint lieten rijden) was gelukkig in haar rol als gastvrouw en opa genoot van alle lol die werd getrapt.

De rust kan weerkeren in de aanloop naar Kerst. Het wordt een rustige dit jaar, weer vanwege budget, maar vooral omdat het gewoon nodig lijkt dit jaar... Zal eens aan de kerstcake beginnen, en waar lag dat boek nou van 'The night before Christmas'?! En de dvd van The Snowman? En wat gaat de BBC allemaal aan leuks en moois zien?

Maar eerst moeten al die chocolade letters op en de pepernoten verwerkt...
Fijn weekend iedereen!

- missen -

Wat je nooit hebt gekend, kan je ook niet missen.
Ooit ergens gelezen, en hij kwam weer terug tijdens een periode dat ik het helemaal niet meer zag zitten. Twee weken geleden ongeveer. Zeer prangend deze vraag, vooral met het oog op de opvoeding van onze koters. Je kan je kinderen namelijk teveel verwennen met rotzooi die ze helemaal niet nodig hebben (probeert zij in haar achterhoofd te houden tijdens het Sniklaas-shoppen). En je kan ze 'mooi' en redelijk onschuldig houden door ze niet teveel te geven, zodat er nog dingen zijn waarvan hun mond openvalt. Ik heb in mijn leven wel eens anders meegemaakt, redelijk dichtbij ook, dat dat wel anders was, en beloofde mijn kroost met weinig blij te leren zijn (of juist niet aan te leren dat ze veel hoeven...), wat met een miniem budget trouwens heel makkelijk gaat...

Maar hoe werkt dat in een leven als je voorbij de Sinterklaas/verwennerijfase zit? Hoe kan je jezelf 'onschuldig' houden? Deze is namelijk niet makkelijk, als je onvermijdelijk dingen meemaakt in je leven. Niet-leuke, maar vooral de leuke, mooie, fijne, adembenemend prachtige dingen en mensen die op je pad komen, en die je in tijden van schaarste weer vrolijk boven komen drijven. Natuurlijk zijn er mensen (zoals Lief) die heel volwassen weten dat dat nou eenmaal geweest is, dat het heel misschien nog wel eens voor zal komen, en dat de herinneringen eraan ook heel fijn zijn. Maar ik ben zo volwassen niet - ik verlang soms met hartstocht terug naar bepaalde tijden en mensen uit mijn verleden, een hartstocht die hemeltergend frustrerend is, deprimerend en wonderbaarlijk tegelijk... Omdat ik weet hoe mooi het kan zijn, de herinneringen eraan zweven nog steeds ergens in mijn gedachten. Mist er dan zoveel in mijn leven? Ben ik dan zo begeerte-gericht, zoals al die Boeddhistische boeken steeds beweren? Alle boeken die in mijn kast staan vertellen dat het niet handig is om er aan te blijven denken, en natuurlijk weet ik ook wel dat een leven niet allen maar feest is, dat er gewerkt moet worden, dat er brood op de plank en kinderen tot toffe lui moeten worden opgevoed en dat mijn plaatselijke ongerief de kast in moet, wachtend tot er eindelijk tijd/ruimte/whatever voor is. Dat dat volwassen zijn heet. En het nu is ook mooi - genieten doe ik nu zeer zeker... Maar het nu kan ook zo godgeklaagd saai en geestdodend zijn...

Dus bewaar ik mijn gedachten aan andere tijden maar voor heimelijke, toepasselijke momenten, wanneer ik mezelf in hartstochtelijke avonturen stort, terugga of heenreis, landschappen terugziend, ontmoetingen hebbend met die mooie lui van toen, even zwervend en genietend van gevoelens die al heel erg lang in de koelkast zijn gezet...

Misschien ooit weer...

- map -

En natuurlijk wachtte ik weer tot de laatst mogelijke dag om Het Kado van school voor Polly in elkaar te knutselen... De eerste klassers krijgen een teken- en schildermap, en voor de vierde keer was het aan mij om er iets moois van te maken. Normaal hou ik het op iets kleurigs wat redelijk neutraal is want het moet 6 jaar mee, maar Polly is geen neutraal mens dus moest er iets specialers worden gemaakt dan voor de jongens. Resultaat: roze/paarse kleurschakeringen met een paar groene kronkels - het groeiproces... Ik hoop dat ze er blij mee is.

Het schilderen van de twee houten platen (die ook nog aan elkaar moeten worden geplakt met band) was dan weer heerlijk. Moet dit toch vaker gaan doen, gewoon kwasten pakken, een doek van zolder halen en maar verven. Begrijp niet goed waarom ik dat niet standaard doe elke week - alsof ik vergeet hoeveel plezier ik eraan heb... Goed voornemen voor na Sniklaas...

- ode aan een mooi mens -

Sommige liedjes maken een indruk die je pas begrijpt als je zelf van het leven hebt mogen proeven. Deze is er zo een. Op jonge leeftijd begreep ik niets van zijn uitstraling, van hoe mooi hij was en wat dat betekende, dat zijn liedjes me lieten huilen vanwege de passie waarmee ze werden gezongen.

Jammer dat de wereld het zonder hem zal moeten stellen...

- boekig -

Normaal blijft de Flow gewoon in de schappen van de supermarkt/tijdschriftenhandel liggen, hoewel de prachtig vormgeving me telkens overal aanlokkelijk toeknipoogt en echt heel erg zijn best doet om me van gedachten te doen veranderen. Het leek me, na een paar keer bladeren, toch teveel een mooi plaatjesboek voor meisjes van 27+ met een carrière, en de artikelen hadden de spirituele diepgang van de Viva of de Flair, en de prijs... Maar omdat zij erin staat deze keer, zette ik al mijn reserveringen opzij. Zaterdag dacht ik: Laat mij eens gek doen, en mikte het blad tussen de pizza's en de croissants en de kruidnoten in de kar.

Oordeel blijft hetzelfde - mooie plaatjes, suffe artikels, prijs onbegrijpelijk hoog - met als bijgekomen vraag: hoeveel aandelen zouden de maaksters hebben in L'Oreal?! Maar goed - ieder zijn/haar meug.

Wel leuk was de boekenrubriek en het stukje over Hanneke Groenteman (omdat het gewoon een stoere, leuke vrouw is). En daarom (!) mijn eigen boekenlijstje... Want ik lees ook wel eens. Niet vaak,maar genoeg om een top zoveel te kunnen maken... Komtie:

* Maurice - E.M. Forster
Boek gaat over een jongeman aan het begin van de vorige eeuw, uit de gegoede klassen van de Engelse samenleving die er achter komt dat hij op mannen valt. In die tijd niet erg handig want er waren nog wetten die hem daarvoor op het schavot kregen. Zijn strijd met zichzelf en zijn weg naar acceptatie is prachtig omschreven, zoals Forster dat - vanwege eigen ervaringen hierin - zo voortreffelijk kon: kwetsbaar en krachtig tegelijk, discreet en tegelijk ziedend over zoveel huichelarij, onmacht om datgene waar niets aan veranderd kan worden.
Niet alleen omdat ik het onderwerp een intrigerende vind, ik lees het boek graag met regelmaat om andere redenen - zowel het taalgebruik wat heerlijk is, maar ook de twijfel, en de zoektocht naar ware identiteit, en ware eigenheid, zijn voor mij dingen die raken. En het feit dat liefde overwint.

* Equus - Peter Shaffer
Een toneelstuk, maar ik heb hem gelezen als 'boek' en dat dan in ongeveer een uur of 2. Schokkend onderwerp (jongen verblind 6 paarden en psychiater probeert erachter te komen wat hem ertoe heeft gedreven) wat op subtiele wijze wordt ontrafeld - wat drijft ieder van ons tot de daden die we verrichten? Doen we dingen omdat we zo geboren zijn, of omdat er een ingewikkelde samenstelling van invloeden is die we in ons leven hebben meegekregen, waar we weinig invloed op hadden maar makend at we een leven lang mogen pluizen tot we een antwoord weten? En: leeft de jongen die de paarden verblindt niet een echter leven dan wij die ons door onze sociale beteugelingen maar steeds in bedwang houden? Is het fout om de jongen te benijden om zijn eigenheid?!
Een jaar of wat terug stond Dan Radcliffe op het toneel in London in dit stuk - een poging om zijn lievige Harry Potter imago wat op te peperen - en naast het feit dat hij schijnbaar de sterren van de hemel speelde, werd er eigenlijk alleen gesproken over de scene waarin hij uit de kleren moest (ja, er zijn betere redenen om naar London te reizen...), in het stuk - en het boek - een schokkend en belangrijk gedeelte. Ik was er graag getuige van geweest, maar helaas...

* Lady's Maid - Margaret Forster
(geen familie) Een verhaal over een bediende van een bekende Engelse dichteres, die - ook weer begin vorige eeuw - niet veel in de pap te brokkelen had. Treurig verhaal, maar Forster kan mooi het gevoel geven alsof je precies ziet waar je bent. Speelt zich gedeeltelijk af in Florence, Italië.

* Cat in the Hat - Dr. Seuss
Onzinrijm van de bovenste plank. Grappig, absurd, de plaatjes zijn prettig gestoord - ik lees hem graag voor.

* Pluk van de Petteflat/Jip en Janneke/Otje - Annie M.G. Schmidt
Heerlijk mens zoals ik graag zou willen zijn - helemaal zichzelf en zonder vrees over wat anderen van ze denken... Zal wel een hel geweest zijn om met haar te moeten werken, maar haar boeken zijn dat in elk geval niet...

- ontkenningsmoeheid -

Never underestimate the power of denial
ofwel: onderschat nooit de kracht van ontkenning...

Een zin uit de film American Beauty, die, sinds we hem in Antwerpen in de bios hebben gezien, een onuitputtelijke bron van inspiratie blijkt voor het ontleden van de Westersche Mensch... Want mijn god wat worden we aangemoedigd om massaal veel te ontkennen - over onszelf, over anderen, over de wereld - over wat eigenlijk niet...

Vanmorgen nog, zaten we - Lief en ik - weer aan de thee en kwam een aantal kennissen ter sprake, die allen in een crisis leken te zitten, over zichzelf of hun relatie. Een vriendin van ons in UK heeft ooit bewust gekozen om niet samen te wonen met haar lief en ook haar kinderen heeft ze in haar eentje opgevoed, al kwam Vader er wel aan te pas in het weekend. Met beider goedkeuren heeft deze situatie iets van 10 jaar geduurd maar nu zijn ze dan echt 'uit elkaar'. En volgens haar is het onlogisch om samen te wonen. Wij zijn niet getraind om samen te wonen, want dan moet je dus de godganse dag je 'zelf' ontkennen, wat je in de loop van de jaren hebt opgebouwd voordat je in die relatie was. En er zijn dagen dat ik het helemaal eens ben met haar. Dan wilde ik dat ik - met kids, of zonder, of een paar - mijn eigen stek had en geen rekening hoefde te houden met die ander in mijn leven. Wat ik dus jaren heb ontkend om toe te geven, omdat ik dat van mezelf (en ik dacht ook van mijn omgeving) niet mocht denken...

Hoe ontdek je wat je ontkent, dan? Hoe kom je daar achter? En wil je dat ook wel?! Gooi je niet alles overhoop als je ineens alles wat je ontkent gaat erkennen en accepteren? Hoe moet je dan verder? Is het niet gewoon beter voor alles en iedereen als die ontkenning vrolijk verdergaat en het leven dus ook?

Als je met mijn Lief bent getrouwd werkt dat dus niet. En de vriendinnen hebt die ik heb. En als je de boeken leest die ik lees ook niet. Mensen waar je een probleem mee hebt, lastig vind of een hekel aan hebt, zijn spiegels, vertellen zij allen. Spiegels waarin je je eigen ontkenningen in ziet en dus wilt afschilderen als zijnde slecht en niet bij jezelf wilt zien. En hoe harder die ander wordt veroordeeld, hoe sterker je je eigen ontkenning volhoudt en hoe minder anderen zullen denken dat jij eigenlijk die van binnen net zo bent. Hoop je dus... Mensen in je directe omgeving die gedrag vertonen waar je over klaagt - "Zus en zo blijven alleen maar bij elkaar omdat hij/zij niet alleen durft te zijn... wat een loser/truttebol, zeg..." Eeehhh... Oh... Ah... Tja... dus...

Maar dan nog is het schrikken als niet alleen jij, maar ook de ander een hoop blijkt te ontkennen en allerlei dingen achter een soort scherm heeft gepropt om jou te sparen of de relatie beter te doen lijken dan die was. Voor de lieve vrede... Dat je relatie dus op onwaarheden gestoeld is. En dan blijkt hoe sterk jij bent of de ander is als je dat een plekje kan/wil geven, ervan wil leren. Of dat het een reden tot crisis. Nummer zoveel...

Om met die ene irritante kabouter te spreken: "Ik wordt daar zo moe van...."

- er zijn van die dagen -

Soms heeft de Kosmos, of het Universum, of hoe het ook mag heten, een ingenieuze manier om je een trap onder je gat te geven... Echt heel opmerkelijk hoe het je uit je zelfmedelijden sleurt en je laat zien wat er nou eigenlijk echt belangrijk is.

De kinderen - bijvoorbeeld - zijn bijna nooit ziek. Ze gaan vrij zorgeloos door het leven, behalve dan zorgen die ze helpen om van te leren of sterker van te worden. Wij zijn best wel verwend - geen levensbedreigende ziektes op ons pad gekomen, zoals bij vrienden van ons wel het geval was. Fijn voor ons natuurlijk, maar het kan je ook nogal nonchalant maken... Dus toen Polly vorige week haar jaarlijkse verkoudheid/koorts/burn-out had, was dat niet vreselijk ongebruikelijk. Ze sliep veel, we praatten een hoop en speelden spelletjes en lazen boekjes. Gisteren was ze er weer aan toe om naar school te gaan, en Felix nam het stokje van haar over - hij had de rillingen en zijn kroephoest was er weer (ook jaarlijks voor hem). Hij ging naar bed en gaf zich helemaal over aan wat er bezit had genomen van hem. Ik ging af en toe naar hem kijken om te zien of alles oké was, en ineens zag ik een paar vlekken. Een paar alarmbellen gingen af - in de laatste 16 jaar was van de meningitis alarmen de vlekken me bij gebleven - vlekken en koorts en overgeven en een stijve nek en van al die symptomen had hij er dus al drie... Waaahhh!!! Ik sprong meteen in super efficiënte mega moeder-stand en belde de huisartsenpost, die natuurlijk overspoeld werd door Mexicaanse griepgevallen en het duurde even voordat ik erdoor was. Intussen speelden allerlei scenario's af in mijn hoofd: wat als... en wat als... Alan ging met me mee en de jongens bleven bij Polly, die al lang lag te slapen.

Het bleek onschuldig - de vlekken kwamen door de koorts, als het meningitis was had hij nog een paar andere symptomen. Dit was kroep - veel slapen en rust houden zouden daar wel korte metten mee maken... Hij is inderdaad al een stuk opgeknapt.

Vandaag waren wij er helemaal klaar voor om met Polly naar school te gaan, Otto zouden we met de auto brengen, Max bij Felix blijven en ik was klaar om naar de auto te gaan toen we een allemachtige klap hoorden, alsof er iets van de zolder naar beneden werd gegooid. IJzige stilte werd gevolgd door jammerlijk gehuil van Polly. Ze was van de trap gevallen. Ze leek niets te hebben, wel hoofdpijn, maar er was niets gebroken en ze was niet misselijk. Van de laatste hersenschudding (Otto een jaar of 7 geleden) wist ik nog naar welke dingen te kijken en daar had zij er geen van, behalve die hoofdpijn. De assistente van de dokter vertelde me dat ze vooral moest gaan liggen en bellen als er iets niet klopte volgens mij.

Dus. Veel rust hier de komende dagen. Beetje kletsen, spelletjes doen, boekjes lezen... En misschien kan de kosmos de volgende keer een wat minder dramatische manier vinden om mij de zin van het leven te laten zien...

- gedachte-kronkelend -

Met een zieke dochter hier beneden en plensregen die ik buiten uit het raam zie vallen, een sombere maandag... Van die maandagen waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Maandagen, waarvan ik niet blij wordt, waar ik behoefte aan veel koffie en chocola van krijg. Zulke maandagen.

Heb de afgelopen week erg lopen tobben met mijn innerlijke vrede en rust... Relatie met Lief kwam zwaar onder vuur te staan, vooral door dingen die in mijn hoofd zaten, gedachten die ik maar niet onder controle kan krijgen. Hij was zich natuurlijk van geen kwaad bewust, stond alweer met zijn ogen te knipperen van alle onvrede die er uitkwam, en waar hij niet van plan was zich veel aan te trekken (zo jaloers op het feit dat hij dat kan...). Had stevig de smoor in de saaiheid van mijn leven (alweer) en wilde weer iets wat leek op de spanning, plezier liefdesbeleving die naar boven borrelde dankzij mijn mail-gesprekken met oude vriend uit Belgrado. Realiseerde me al snel dat dat onzin is, dat toen toen was en nu nu, en dat - hoewel ik toen mooie herinneringen en ervaringen heb opgedaan - ik nu ben waar ik moet zijn. En dat erover tobben en wensen dat ik ergens anders was niet erg helpen.

Een paar documentaires op de Boeddhistische omroep die ik dit weekend bekeek, haakten daar mooi op in, en gaven me wat meer voer voor denken.
Deze heel mooie gaat over liefde, en hoe die je leven kan verrijken, maar hoe het ook een voortdurende strijd kan zijn. En dat dat er ook gewoon bij hoort...
Deze gaat over meditatie, eentje vanuit een oosterse oorsprong naar een westers perspectief bekeken. Waar ik ook al mee worstel: de tijd vinden om het dagelijks te doen, er een persoonlijke traditie van maken, en leren van de dingen die naar boven komen. Niet bepaald gemakkelijk, maar zo mooi als het lukt.

En zo kronkelen mijn gedachten voort - van de ene 'crisis' naar de andere. Mocht ik ooit een plekje van constante rust vinden, zal ik het melden...

- 16 -

En toen was het ineens alweer 16 jaar geleden dat Oudste op de wereld kwam...
Een klein, verschrompeld mensje, die met verbazing de ruimte in keek, en daar is hij niet meer mee opgehouden.

Zestien jaar geleden werd dus ook mijn 'moeder zijn' geboren. De schok die dat teweeg bracht heeft lang nodig gehad om tot rust te komen. Het duurde heel lang voordat ik genoot van mijn mensje, voordat ik geen moeite had met zijn behoefte aan mij. Gelukkig kwam het wel en lukte het om plezier te hebben in moeder zijn.

Oudste lijkt er niets aan overgehouden te hebben. Hij is een fijn mens, een leuke gozer met mooie en maffe inzichten. Zestien... Wow...

- donkere denksels dagen -

Dus.
Gekonllenhold, gewandeld, gezongen, gelachen, genoten... St. Maarten zit er weer een jaar op.

Zou vandaag aan een heleboel dingen moeten werken, en hoewel ik mijn eerste teen in de wereld van Internetbankieren heb gestoken (en zelfs een lang uitgestelde betaalopdracht heb geïnitieerd), zonk net even de moed in mij schoenen... De jaarlijkse Herfst dip? Gewoon een baaldag? Geen idee...

Sinds de ontdekking van Facebook - Amerikaanse tegenhanger van Hyves - heb ik een aantal mensen uit mijn verleden teruggevonden. Ook een hoop bekenden van nu (schoonfamilie, kennissen van het Antroposofie en Kind forum, twee neefjes) maar die tellen eigenlijk niet zo. Wel leuk, en grappig dat we zo in contact kunnen blijven zonder ingewikkelde toestanden. Maar die maken nu niet dat mijn hoofd een beetje draait.

Nee, daar zorgen heel andere personen voor. Die twee voormalig Joegoslaven uit de vorige blog? Daar heb ik lang en vaak aan teruggedacht, maar ik wist hun achternamen niet meer - heel ingewikkeld en Balkanees - dus bleven ze schimmen uit mijn tijd toen, net voordat ik voor een toekomst met Lief koos, medespelers in mijn Year of living Impulsively. Tot ineens de achternaam van een van hen naar binnen kwam. Zomaar, tijdens mediteren over iets heel anders. Ploep - alsof gedropt door een engeltje met ondeugende intenties. Zijn naam eens in de zoekmachine van Facebook gevoerd en ja hoor: daar was hij. In vol ornaat, prachtig als toen, alleen twintig jaar ouder... Een berichtje gestuurd - je weet maar nooit. Maar daar werd niet op gereageerd.

Tot gisteren... Mijn hart bonkte als een bezetene, mijn hoofd draaide - kon dit wel? Was dit niet ontzettend dom en kinderachtig, om een oude vlam (van mijn kant dan...) te mailen en van alles los te maken wat al twintig jaar vergeten was... Maar dat was het dus niet - van zijn kant niet en ik volgde mijn intuïtie in deze. Er zijn mensen die zo'n indruk op je achterlaten dat zelfs het noemen van hun naam je hart sneller doet slaan... Ik heb geen idee of dit een goed idee was, maar als dingen gebeuren om een reden, kan dit dan geen reden hebben? De tijd zal het leren. En Belgrado is wel heel ver weg...

- droombeelden -

Wanneer zijn idealen een last?

Deze gedachten dreven door mijn hoofd tijdens een wandeling vanmorgen. De reactie van Lisette op mijn vorige blog, waarin zij aangaf het zonde te vinden dat haar idealen van vroeger niet meer zo heftig zijn als toen in de tijd dat de Muur omging, deed ook mij weer terugdenken aan lang vervlogen dagen waarin ik uit mijn voegen barstte van idealen - ik was tegen de bom, voor vrijheid, tegen discriminatie en verbolgen over zoveel dat ik er bijna een dagtaak aan had. Amnesty en Greenpeace kregen mijn morele en financiële steun, anti-apartheid organisaties ook en Loesje was mijn held. Als ik nu kijk naar oudste zoon heeft die het een stuk rustiger. Zijn leeftijdsgenoten hebben idealen die een stuk minder moreel gedreven lijken te zijn - hoe kan ik een nieuwe telefoon betalen/hoe lang kan ik bij mijn ouders blijven wonen zonder een totale loser te lijken...

Waar zijn de idealisten zoals twintig/vijfentwintig jaar geleden gebleven?! Toen werd er gedemonstreerd, geroepen, geschreven en nagedacht over alles wat verkeerd was op de wereld. Het leek wel of iedereen boven de 16 een menig had over maatschappelijke problemen, en iedereen die dat niet had was een kakker met rijke ouders dus niet bewust en dus verdacht... (zou het daaraan liggen - jeugd is tegenwoordig zo comfortabel af dat er niet gestreden hoeft te worden?). Maar al die idealen, zijn die nou altijd wel zo goed? Zolang ze mooi zijn en positief wel, maar wanneer wordt die lijn overschreden?! Hitler had ook een ideaal... En nog niet zo heel lang geleden was er niet zo heel erg ver hier vandaan een strijd gaande waarbij een bevolking zijn idealen ineens met bloedige gevolgen ging verdedigen. In Hastings kende ik in die tijd twee jongens die samenleefden in een huis en studeerden in Engeland, vooral om aan de oorlog in Joegoslavië te ontkomen. Leuke, mooie kerels, met een goed werkend verstand, maar op micro nivo voerden zij hun strijd verder - meestal gingen ze fijn met elkaar om, maar soms werd er ergens een vlammetje aangewakkerd en zag ik een heel eng vuur in ogen verschijnen, haat voor de ander, omdat hij aan de verkeerde kant van de grens woonde of 'foute' voorouders had... Zo dichtbij, zo idealistisch, zo ongelofelijk akelig...

Misschien is het wel gewoon goed dat we een punt bereiken - wat volwassenheid heet - waarin we die idealen niet meer zo sterk hebben. Wanneer perspectief intreedt en we dingen van allerlei kanten gaan bekijken. Dan blijken tegenstellingen niet zo duidelijk, en is het vuur niet meer zo sterk. Heel saai, dat zeker...
Tenzij dat vuur door liefde wordt aangewakkerd, natuurlijk...
Maar dat brengt dan weer zijn eigen problemen...

- en de winnaars zijn... -

helemaal vergeten: de weggeef-winnaars van vorige week waren:
Lisette & Barbara & Greetje

Alledrie: gefeliciteerd en hopelijk krijg ik ze voor de kerst op de post!!! ;-)

- dag muur -

Omdat de aflevering van Louis Theroux over zijn poging om Michael Jackson te ontmoeten (vanzelfsprekend was dit een oude opname) mij iets meer in zijn greep hield dan eigenlijk wilde, en ik zo wakker was om niet nog even te checken op welke zender ik eigenlijk moest kijken, mistten we de eerste helft van 'Goodbye Lenin'... Gelukkig is 'ie vrijdag a.s. nog een keer te zien, maar ik baalde even. Had hem graag gewoon helemaal gezien, omdat ik hem tot nu toe steeds gemist heb.

Natuurlijk staat deze week in het teken van de val van de Berlijnse Muur, twintig jaar terug, en ben ik daar stiekem wel heel blij mee, want mijn verstolen liefde voor alles Duits, wordt hiermee heerlijk gevoed... Morgen is op Duitsland 2 een soort van Domino Day maar dan met een aantal kilometer door allerlei kunstenaars van over de heel wereld beschilderde stukjes nep-muur om die twintig jaar zonder Muur te vieren. Wat dan doorheen Berlijn zal gaan. Gedachten aan wat er 20 jaar terug allemaal gebeurde, de excitement van toen, zullen vast weer naar boven komen.

Max was vorig jaar met zijn mede-jaar 3-ers vier dagen in de stad. Hij zag er nogal tegenop, omdat hij niet veel opheeft met zijn mede-scholieren (wat klinkt dat bekend...), maar Berlijn zelf maakte alles ongeveer goed. Hij genoot van de combinatie van oude gebouwen en de moderne architectuur, de vriendelijke, behulpzame, bescheiden mensen die in Berlijn wonen, het gevoel dat het eigenlijk nog steeds een beetje een gespleten stad is, de geschiedenis is nog steeds niet helemaal uitgegumd, of vergeten. en wellicht is dat maar goed ook. Hij kwam met een heel goed gevoel terug, en heel veel mooie foto's (dezen in de blog zijn van hem).

Het voedde meteen mijn wens om naar Berlijn te gaan. Of gewoon irgendwo in Duitsland... Maakt niet uit waar. Hoewel een achterbuurt van Hamburg nou niet perse hoeft, maar echt heel kieskeurig ben ik dus niet...

Had ik dan toch wat meer werk moeten maken van dat prachtige vriendje van toen... Dan woonde ik nu ergens daarzo, en hoefde ik geen fortuin neer te tellen voor Playmobil of Ostheimer spul, en sprak ik nu vloeiend steenkolen Duits in plaats van wordperfect English, en groef mijn zoon kuilen aan het strand van Zoutelan.... Oh, dat doet ie al... Zie je wel - we zijn er al bijna...