- weerhaan :: weather vane -

Did an extra morning in the shop (colleague went to the woods to find the Apple Lady with her little one, and the other infants from school), where the weather reflected on the people who came in, and i felt myself spiralling down with it. My own descending is easily explained (time of month, that area), and i suppose most people are more susceptible to low pressure areas than we would like to believe, convinced as we are that we can avoid natures laws and influence, clever things that we all are... So i heard quite a few grumpy remarks about how 'unfair' or 'annoying' this gloomy day is.

Back in the old days - when i was young - bad weather was a guarantee for a very grumpy mother. Still is, but back then is was struck by how miserable she could be when it was overcast, or when there was a day of rain. My thoughts - can't change it, might as well live with it - weren't appreciated much, so i kept them to myself mostly, avoiding her company as much as possible. Now i have the same in-built weather vane, knowing when low pressure areas hit Holland, feeling as if there is loads of cotton wool my head. I wish i could avoid it, get rid of it, but it appears i'll have to take my own advise and learn to live with it. And don't bother the kids with it... Especially in this time of St. Micheal and it's dragons...

Een extra ochtend gewerkt vandaag (collega ging met haar kleuter naar het Appelvrouwtje in het bos in de buurt) en de klanten weerspiegelden erg het weer buiten. Ik ging de neerwaartse spiraal van mijn eigen stemming af (makkelijk uit te leggen -tijd van de maand...), en ik geloof dat de meeste mensen vatbaarder zijn voor de invloed van lage druk gebieden dan zij aan willen nemen, overtuigd als wij zijn over het idee dat wij daar veel te slim en ontwikkeld voor zijn. De opmerkingen over 'vreselijk' en 'oneerlijk' (want gisteren was het lekker) bleven niet uit...

In de goede ouwe tijd (toen ik jong was) was slecht weer een garantie voor een chagrijnige moeder. Nog steeds wel, maar toen stond ik echt perplex door de mate van misère die ze kon voelen als het zwaar bewolkt was of het de hele dag regende. Mijn gedachten - je kan er nix aan doen, dus waarom dan klagen - werden niet op prijs gesteld, dus die hield ik al snel voor me. Nu heb ik ook zo'n ingebouwde weerhaan, die weet wanneer er een lage druk gebied deze kan op komt, vanwege de watten die dan in mijn hoofd zitten. Mijn eigen advies van vroeger dan maar ter harte nemen, zeker... en de kinderen er niet mee lastig vallen... Vooral niet in deze tijd van St. Michael en die draken...

- foto van/picture from this site -

- moedig :: bravery -

was it love or fear of the cold that led me into your arms

While the kids are slaying dragons in the woods, and doing lots of other fearsome stuff to show themselves how brave and strong they are, mum stayed home, getting on with chores, and drinking coffee... And realised that it was getting really quite cold now, while hanging out the washing, feeling the chilly wind... It reminded me of the Mumford & sons song - Winter Winds - which to me is a happy as well as melancholic song (which is remarkably easy in my head...) and on listening to the lyrics, it struck me that the words are so beautiful, and honest and cold about how love can be practical as well as mesmerising... And both are okay... Nothing scary or horrible about it. As long as you allow it to happen... And it takes quite a bit of bravery sometimes...

Terwijl de kinderen in het bos draken verslaan en andere stoere dingen doen, om aan zichzelf te laten zien hoe krachtig en sterk ze wel zijn, zit moeders thuis aan de koffie en keert hoe langer hoe meer naar binnen. En de was buiten hangend, in de toch wel erg koud wordende wind die door de tuin waait, kwam dat ene lied van Mumford & Sons - Winter winds - waar ik zowel blij als melancholisch van wordt (kan gewoon, in mijn hoofd) en ik luisterde nog eens goed naar de woorden. In de auto, als ik kinderen ophaal van scholen kan dat heel goed, en ineens dacht ik hoe mooi het eigenlijk is, wanneer hij zegt: was it love or fear of the cold that led me into your arms... Niet bijster romantisch, maar wel heel echt - hoe vaak is het een praktische oplossing, het comfort en de rust die we vinden bij andere mensen. En de hele tekst zat vol met die ogenschijnlijke tegenstrijdigheden en eerlijkheden:

We'll be washed and buried one day my girl
And the time we were given will be left for the world
The flesh that lived and loved will be eaten by plague
so let the memories be good for those who stay

Oh the shame that sent me off from the God that I once loved
Was the same that sent me into your arms
Oh and pestilence is won when you are lost and I am gone
And no hope, no hope will overcome

But if your strife strikes at your sleep
Remember spring swaps snow for leaves
You'll be happy and wholesome again
When the city clears and sun ascends

Heel poëtisch en nou eens niet liefelijk en schattig, maar echt en krachtig, zoals liefde ook kan zijn, het gevoel wat je krijgt als je gevoelens het overnemen van je. Het is niet eng, het is anders, en vreemd en ongemakkelijk, maar ook prachtig. Als je het durft toe te laten... En daar moet je soms wel moedig voor durven zijn...

- foto van/picture taken from the blue walrus -

- potteren -

oh. my. god...
zag net de trailer voor de nieuwe Harry Potter film, via mijn Facebook-pagina, en ik ben meteen maar aan het aftellen geslagen. Nog 52 dagen, en dan komt deel een van het einde in de bios. Jippie. Deel twee komt tien dagen voor mijn verjaardag volgend jaar uit. Weet nog dat deel een verfilmd werd en er zoveel gedoe over was, of het wel een goed idee was, of dat het jongetje wat Harry zou gaan spelen wel de juiste impact zou hebben, de juiste Harry was. Nou, dat bleek wel het geval, en zelfs alle andere kindjes die ooit begonnen waren als 11 jarige broekjes (en rokjes) hebben de test des tijds doorstaan en spelen - naar mijn weten - nog allemaal de rol waarmee ze begonnen zijn... Volwassen mensen nu, in de verte nog lijkend op wie ze in de eerste film, nu honderd jaar geleden, vertolkten.

Otto en Max gingen vol spanning naar die eerste film, toen zelf nog kleine smurfjes, en nu zijn ook zij bijna volwassen, groot geworden met de boeken (Max) en meegegroeid met de films (vooral Otto). En moeders is niet meer nodig, die mag een vriendin zien te porren om mee te gaan. Technisch gezien is het natuurlijk veel te spannend voor mij. Normaal gesproken zou ik verre blijven van films met dit kaliber aan geweld, spanning, moord en doodslag, maar op een of andere manier werkt het voor mij bij Harry Potter net iets anders. Daar zit ik ook wel als genageld in de stoel, en sta ik milde doodsangsten uit, maar op een of andere manier kan ik het van hem heel goed hebben. Het zijn allemaal bekenden van me geworden, op een heel trieste, geflipte manier...

Nou ja, twee en vijftig dagen, is ook wel heel lang. Tot die tijd de eerste nog eens bekijken zien of de andere twee al te porren zijn.

- MM * musik fest -

Een nogal enerverend weekend gehad - zoals ik ze graag heb, eigenlijk... Gewerkt in de natuurwinkel, mijn ouders veel plezier gewenst op hun reis naar Oostenrijk, naar een beurs geweest van een van de leveranciers van de winkel (en mijn kennis van de Duitse taal in praktijk kunnen brengen, en ik blijk over meer te beschikken dan ik had gedacht... Vooral mijn gesprekje met de meneer van de tofu die mij haarfijn wist uit te leggen wie Tofu gemacht werd zonder teveel handen en voeten. Einfach, wirklich...).
had a rather enervating weekend - the way i like them... Worked in the health foor shop, sent my parents off to a happy holiday in Austria, went to a trade fair organised by one of the suppliers of the shop (and since there were loads of German shops connected, seen as Germany is miles ahead of Holland where organic food & living is concerned, i had a chance to practice my dormant knowledge of the language... very nice...).

und nur, Musik!!

dreiklangsdemensionen :: rheingold
ietsje bewerkt deze versie, maar het is nog steeds het plezierige deuntje wat regelmatig door mijn hoofd waart. Echt geen idee waar het lied over gaat - drieklankige dimensies?! iemand?! - maar das macht nichts... (er komt ook meteen weer een mooie blonde knul op mijn netvlies... Zucht...)
slightly reworked version, this, but none the less it reminds me of stranger times in my life... No idea what it's about - three sounded dimensions, anyone?! - but that's al right... (visions of beautiful blonde chaps come into mind... oh well...)

das model :: krafwerk
nogal hergewaardeerd de laatste tijd, toen bekend werd dat Coldplay een rifje had gejat van een ander lied van hunnie (ben 'm even kwijt welke. Oh ja, deze).
revalued, this band, when it came to light that Coldplay nicked one of their riffs (can't remember the song... oh yeah, it's this one...)

der kommisar :: falco
omdat ik Jeannie zo ongeveer het meest verschrikkelijke lied allertijden (of toch zeker van de jaren 80...) vind, even deze terug in de herinnering brengen. Falco in dance-mode... sehr komisch...

alles neu :: peter fox

die gast van Haus am see, vorig jaar een hit, die nog meer best wel prettige liedjes maakt. Vreemd mannetje, niet erg hübsch, maar de man heeft oor voor leuke muziek en kritische teksten... Leuke klip ook, deze.

amüsieren sie sich!!

- hippievoer :: hippie food -

"Oh, man Neil, not lentils again?! You bloody hippie!!"

Above mentioned quote from The Young Ones has stayed with me for a long time and when i learned to cook - necessary when i wanted to give baby Max healthy grub - it took a while before the idea of making lentil soup as Rose Elliot prescribed hit the right spot with me. But when i finally did so, it never left my cooking repertoire. I still get happy faces whenever it is on the menu, and that's what being a happy mum is partly about, not? (NOT?!!).
From yesterday's dinner was some left, so i had that with some organic bread...

vert: "oh man, Neil, niet weer linzen!? jij vuile hippie!!"
Deze en andere uitspraken uit The Young Ones is mij nogal bijgebleven en toen ik leerde koken - uit noodzaak omdat ik kleine Max gezonde prut wilde voorzetten - duurde het even voordat ik de door Rose Elliot (toen mijn goeroe voor gezonde vegetarische babyvoeding) voorgeschreven linzensoep op het menu zette. Maar toen ik het eenmaal had gedaan, is het ook niet meer uit mijn kook-repertoire gegaan. Nog steeds krijg ik blijde gezichten als het op tafel komt, en daar doe je het toch ook een beetje voor als moeder, nietwaar? (NIETWAAR?!!).
Omdat er van gisteren nog wat over was, nam ik dat maar voor mijn lunch, en de volgende dag is het zelfs nog lekkerder...
recept na de Engelse vertaling


Recipy:
1 ui, gefruit/ onion, glazed
1 grote wortel, in stukjes en licht gebakken/ big carrot, diced & fried slightly
kliekjes/whatever veg is left in fridge
200 gr. rode linzen/red lentils
bouillonblokjes naar smaak/stock cubes to taste
1,5 liter water
de hele reutemeteut in de pan, ong. 25 min. laten koken en klaar is klara. Lekker met geroosterd volkoren brood/the whole lot in the pan, bring to boil, leave for about 25 mins, and that's it. Delicious with toasted wholemeal bread.

- you too -

apparently they're hanging around in Belgium - for gigs - for a couple of days, so the temptation to make a list-of-my-faves-of-theirs-from-Youtube was too much for me... Utube... U2be... You2be... whatever...
Ze hangen kennelijk een paar dagen rond in België, de mannen van U2, en dan is het wel heel verleidelijk om een zootje-songs-van-youtube te plukken. Utube... U2be... You2be... whatever...


Here comes:
* pride (in the name of love) when i fell in love with the band that combined critical, intelligent and spiritual lyrics with good music, and had a yummy drummer (very important when you're 15...). This was before i discovered The Smiths
toen ik smoor werd op de band die intelligente, spirituele teksten en lekkere muziek combineerde en een zeer smakelijk uitziende drummer had. Ook heel belangrijk als je 15 bent... Toen had ik The Smiths nog niet ontdekt...
* twilight - from their first album. Sparse and very recognisable, for the unwordly kid like i was then (and still am...)
van Boy, hun eerste elpee. Heerlijk punky en herkenbaar, voor een wereldvreemd kind als ik toen was (en nu nog ben...)
* october - so delicate and vulnerable - beautiful song... zo mooi en kwetsbaar... prachtig lied...
* Bad (live Aid) - So incredible impressed i was with this, that it stayed with me for weeks, no months... unfortunatly they became so immensly popular after this that i lost interest for a couple of year...
zo ongelofelijk indrukwekkend vond ik dit, dat ik er echt weken, nee maanden van ondersteboven was... Helaas werden ze hierna zo ontzettend populair dat het voor mij even niet meer hoefde (tja, zo werkte dat)
* lemon - from the time i got involved with hubby, and we went to a concert in Rotterdam, after i had finally gotten used to the brand new version of the band... I missed the preachy, 'innocent 'Bono, thought the new sophisticated, ironic version a bit tricky. But i got over that very quickly, when i learnt that the music had stayed great, but in a very different way...
uit de tijd dat ik iets kreeg met mijn lief, wij naar een concert van ze gingen, nadat ik eindelijk gewend was aan de nieuwe versie van de band. Was de prekerige, 'onschuldige' Bono kwijt en vond de sophisticated, ironische nieuwe versie een beetje eh... lastig... Maar daar was ik vrij snel overheen, toen ik merkte dat de muziek er ook wel op vooruit ging... Of gewoon op een andere manier heel goed was.

- grenswacht :: border patrol -

Als ik een land was, zou ik nu meerdere malen zijn binnengevallen en geannexeerd...
Mijn grensbewaking is hopeloos... Altijd geweest ook.
Het is steeds een strijd tussen lief zijn en doen wat ik wil, tussen me een egoïstisch kreng voelen en trouw blijven aan mezelf. Tussen me goed of schuldig voelen... Dagelijks, meerdere malen. En fijn is anders...
Deze gedachten kwamen naar boven toen ik een uitleg wilde geven aan mezelf waarom ik het toch altijd zo moeilijk vind om die zak drop te laten staan, of om niet de hele dag troep naar binnen te werken. Ik voel me aan de en kant slecht over mijn eetpatroon en aan de andere kant heel rebels - het is mijn lijf, ik maak zelf wel uit wat er in gaat. Ik mag toch zeker wel eens wat lekkers soms? Ik doe de hele dag mijn best en niet eens met iets waar ik goed in ben (of voor in de wieg gelegd), dus niemand gaat mij vertellen dat ik me niet even lekker mag voelen als ik een reep chocola (of twee) verorber. Dat ik me daarna drie keer zo k&t voel is niet belangrijk, dan, dat is de nasleep waar ik niet over na wil denken... Korte termijn denken/voelen.

Mijn grens is nog nooit echt heel goed bewaakt geweest. Ik laat me dagelijks overhalen dingen te doen die ik niet wil, waar ik dan naderhand boos om wordt en me schuldig voel of wat dan ook, (en dan gaat er weer een grote koek in of veel te veel chips...). Diegene waar ik het dichtstbij bij ben, is daar het sterkste in. Ik omring me door sterke persoonlijkheden, omdat die beslissingen durven maken waar ik me dan naar voeg (want ik durf zelf niet te beslissen) en dan voel ik me daarna weer boos omdat ik dingen doe die ik niet wil, maar het lef bezit ik niet om nee te zeggen, om tegen ze in te gaan. Want dan komt de angst naar boven voor afwijzing, om verlaten te worden - nou, doe het dan zelf maar...
Wie weet lukt het ooit om mijn eigen grenswacht te zijn en indringers buiten te houden, om mijn grootste bezit - mijn Zelf - de bescherming te geven die het verdient... Tot dan is de verleiding van die appelflap nog wel even te groot...
if i were a country, i'd have been invaded and annexed many times...
My border control is useless... Always has been.
It's been a struggle between being sweet and doing what i want, between feeling i'm an self centred bitch and staying true to me. Between good and guilty. Daily, more than once. Not very nice...

These thoughts came up when i was trying to find an answer to why i always find it do difficult to resist that bag of licorice, or just have the one biscuit. On the one hand i feel bad about what i eat, and on the other i feel rebellious - it's my body, i decide what i put inside it! I'm allowed to enjoy myself?! All day i do my best doing work i'm not even good at, been born to do (being a mother...) so nobody is going to tell me to stop feeling good for a moment when i eat that bar of chocolate (or two). The fact i'll feel rubbish afterwards is something i'll ignore. Short term thinking/feeling...

my borders have never been very well guarded. On a daily basis i let myself be swayed to do things i don't want to, and get angry afterwards, or guilty (and have another chocolate chips cookie or too many crisps). I'm surrounded by strong personalities who find it easy to make decisions, and i follow them, and then i feel angry for not having the guts to follow my own feelings, to resist them... Because then i get swamped by fear - fear of rejection or being left to fend for myself...

Maybe i'll get to a point soon where i can be my own border guard and keep intruders out so as to protect my most important possession - my Self. Until then that apple turnover will be rather irresistible...

- MM *pleasant* -

Heb net afscheid genomen van mijn Engelse blog. Niet dat iemand hem ooit las, maar voor degene die dat wel deed zal ik vanaf vandaag een poging wagen om mijn geblaat meteen te vertalen in het Engels.
As from today, this blog will be bi-lingual...As well as a few old ones i've translated.
And there's music to start with!!

Muziekskes dus.

buffalo springfield :: bluebird

de oppasplek waar ik King van vorige week had leren kennen, was ook waar ik leerde over de muziek uit de jaren 60 en 70 waar mijn vader dan weer nix mee had. The Byrds, David Bowie, Dylan - ik kende Amerikaanse rock niet zo heel goed, maar naast dat er werd gebabysit kreeg ik op andere avonden een opleiding daarin. Buffalo Springfield was een band die ik hier leerde kennen, en ik werd stevig verliefd op de close harmony van de mannen die later Crosby Stills Nash & Young werden (namelijk Neil Young en Stephen Stills). De prachtige harmonieën die ik van the Beatles kende kregen daar een heel ander leven.
The place where i used to babysit became a haven of musical knowledge. Not only did i get to know King (MM of two weeks back), the father of the family had a love for bands from the 60's and 70's, the ones that my dad didn't really have much time for. The Byrds, Bowie, Dylan - Buffalo Springfield was one of the bands that i got to learn about and i fell in love immediately with the way they sang, the sounds of the guitars, the feel of it all... the beautiful close harmonies form the Beatles seemed to get a new lease of life.

byrds :: ballad of easy rider

mooi lied dit, niet zo heel bekend. Komt uit de film Easy Rider, en die zit vol met prachtige songs. Mijn lief had ooit een cassettebandje met songs van de film en deze was een van de mooiere. The Byrds was het begin voor David Crosby. Natuurlijk kent iedereen Born to be wild, maar die was net iets te voor de hand liggend... De heel film was er een op het randje voor me. Het trekt me aan en het stoot me af... Maar Jack Nicholson maakte veel goed...
Pretty song, this. Comes from the film Easy Rider, which is full of good songs. My love used to have a tape with the music on it and this was by far my fave... The film itself was a tricky one for me - it attracted me and repulsed... But Jack Nicholson made up for that...

monkees :: pleasant valley sunday
Zeer plezierig in het gehoor liggend, beetje psychedelisch en ik neem aan dat het enigzins maatschappij kritisch is bedoeld (het zieldodende suburbia in Amerika waar alles hetzelfde is - zie Edward Scissorhands, bijvoorbeeld).
Very pleasant to listen to, slightly psychedelic and i presume it to be a tad critical of society (the soul destroying sameness of American suburbia - see Edward Scissorhands)

andere muziekskes/other music:

- pukkels
- nieuws
- joni mitchell
- joie de vivre
- tranen met tuiten

- straat -

Onze straat is blijkbaar nogal in het (vrij lokale) nieuws de laatste tijd...
Verschillende mensen vragen mij of het echt allemaal zo erg is. Of wat erg is? vraag ik dan terug, tenminste, de eerste paar keer, want ik weet intussen wat er zo erg is. Onze straat, of een van de vier straten die dezelfde naam dragen, herbergt een wiet-shop. In de stad zelf mag het niet meer, daar zijn de coffee-shops dicht gegooid, en een slimmerd hier in de buurt dacht dat het feit dat wij zo dicht bij België wonen, en de snelweg waar de Fransen die normaal de stad opzoeken vanaf komen, wel een handige was om dan zelf maar een verkooppunt te beginnen. In zijn huis. En kennelijk hebben de voormalige bezoekers van de coffeeshopstraat in de stad en masse dat huis gevonden.

Heb nog nooit zoveel politie rond zien lopen hier in de buurt... Ik maak maar dat ik een lampje op mijn fiets heb 's avonds, want de kans op een bekeuring is nog nooit zo groot geweest. Een meneer een paar huizen verderop kreeg er een voor het niet in orde zijn van zijn bromfiets vergunning. Had hij dus pech... Al jaren is het hier in de wijk niet zo heel gezellig, lopen er behoorlijk wat jongeren rond waar veel ouderen last van hebben (al dan niet aangepraat), maar dat is kennelijk niet zo erg als iemand die drugs verkoopt aan huis, want daar komt de politie wel voor langs. En Omroep Brabant. En de krant... Een raadslid van Groenlinks - tevens moeder op school - vroeg mij of ik uit eerste hand wat info kon verstrekken over de turbulente tijden in onze straat. Zij pech, want zoals eigenlijk alles mij ontgaat, heb ik van alle commotie weinig mee gekregen. De meneer van Omroep Brabant die uit de mond van mijn lief wilde horen hoe vreselijk het allemaal is kwam ook al van de kouwe kermis thuis. Zoals hij later al tegen me zei: als je jaren in London en aan de Engelse zuidkust hebt gewoond, is Roosendaal nou niet echt een spannende woonplek... Ja, er gebeurt wat, en nee, het is niet prettig, maar vergeleken met de perikelen die we in bijvoorbeeld Hastings wel gewend waren, is het hier behoorlijk rustig leven...
Saai zelfs. Maar geef mij dan maar saai, voorlopig...

- roest rust -

Onze ouwe rode roestbak heeft wat te stellen vandaag...
Eerst mocht 'ie naar Bergen op Zoom in de spits, daarna naar Oudenbosch en weer terug, in verband met afleveren van tieners naar hun school, en vanmiddag van Bergen naar Oudenbosch, om die tieners weer op te halen, dan naar een uithoek van Roosendaal om zoon drie van een vriendje op te pikken en dan naar de ander uithoek, voor Polleke d'r turnles, waar na een uur die tweede uithoek weer mag worden opgezocht...

Ots vond het grappig dat ik 'm bedankte voor het starten vorige week, iets wat ik vaak doe als het minder fijn weer is. Vind het toch telkens weer een wonder dat 'ie het doet, met zijn 16 jaar... Dus uit ik mijn dankbaarheid, in de hoop dat we nog even van zijn diensten gebruik mogen maken. Er zal een tijd komen dat we om een andere auto moeten, maar tot dan ben ik heel blij met mijn ouwe rode roestbak... Dankbaar zelfs. Want zonder vind ik nog net een te grote stap...

- MM * tranen met tuiten :: tears before bed*

er kan niet alleen maar gelachen worden, vandaag gaat mijn lijstje met muziekskes over songs die mij tot tranen bewegen... Ik haal er maar een zakdoek bij dus...

* keane :: somewhere only we know *

waarom precies weet ik niet, het is niet gelinkt naar een dramatische, droevige gebeurtenis uit mijn verleden, maar dit lied krijgt mij eigenlijk altijd aan de tranen... Zijn stem? De intentie? De herinnering aan mooie tijden die voorbij zijn en niet meer terugkomen? Wat de reden ook is, Tom Chaplin en zijn maten hebben iets in hun songs die mijn tranen al heel snel heeft gevonden... Bedshaped heeft het ook.
not sure why - it's not linked to an emotional event in my life, but this song will always make me cry. His voice? The intention? Memories of places that have gone? Whatever the reason, Tom Chaplin has got a knack to pull my heartstrings...

* beatles :: the long and winding road *

Waar Keane de mosterd haalde...
het eerste lied ooit wat het voor elkaar kreeg om mij jankend naast mijn platenspeler te krijgen. Macca's sentimentele neiging kreeg hier de vrije loop en ik vind het best. Deze versie is een vrij kale, heeft niet de zoetige saus die uiteindelijk op 'Let it be' is gekomen, gelukkig. Mooi...
Where Keane learnt their trade...
The first song i can remember to have me sobbing next to my record player. Macca's sentimental tendencies get free reign here, and that's fine by me. This version hasn't got the super sweet coating that the album version has, which is good...

* blur :: to the end *

herontdekt in een tijd dat ik er (relationeel gezien) helemaal doorheen zat, en het paste precies in mijn geestelijke gesteldheid... Albran zingt zo prachtig hier, en ik voel meteen de wanhoop en teleurstelling weer... Clip is ook heel mooi...
rediscovered in a time when i was feeling slightly burnt out, in relationship terms, and just the notion of the song fitted well in how i felt, my despair and sadness... Clip is pretty too...

* blur :: tender (live glastonbury '09) *
ja, nog een Blur... heel mooi, vooral toen ze hem live deden op Glasto vorig jaar. Kippevel....
Tender is the night
lying by your side
tender is the touch
of someone that you love too much...
you tell 'm Damon...
* blur :: the universal (live glastonbury '09) *
yep, daar zijn ze alweer...
ook mijn kippevel en zakdoekje ...
Another one for goosebumps and tissues
it really really really could happen...

meer muziekskes:
- pukkels
- nieuws
- joni
- joie de vivre

- grijze muis wordt koper :: grey mouse bcomes copper -

het experiment met mijn eigen vergrijzing is voorbij - ik ben mezelf weer...
Vreemd genoeg voelt het inderdaad zo, dat ik met een be-henna'd hoofd meer mezelf voel dan met de grijze lokken die plaatsmaakten. Een oud mens, een saai mutsje... Terwijl de vrouwen die ik tegenkom die vol overtuiging grijs zijn (omdat ze niets willen met de cultuur van jong blijven, het een hoop grote onzin vinden) prachtige mensen vind, bewondering voel voor hun negeren van de algemene opvatting dat grijs gelijk staat aan saai en zich niet mee laten slepen met de haarkleur-trend, of ijdelheid. Zoals ik dus doe.

Het past niet bij me. Vind ik dan. Grijs. Ik voel me geen grijs mens. Niet dat ik de illusie heb dat ik mijn über-passionele aard naar buiten zal brengen door middel van mijn rode haren, of dat ik nu dus veel aantrekkelijker zal zijn, maar ik voel me nu wel een stuk meer... tja, mezelf... Ik zal in mijn vorige leven een Ierse zijn geweest, kan er nix anders van maken...

My experiment with being grey has come to an end - I am myself again. Funnily enough that is exactly what it feels like. I feel more myself with a henna'd head than with the grey locks of hair that were taking over. An old lady, a dull plain Jane. While i love women who resist the cultural bullying that happens here, and stay grey with conviction. Who don't get swayed by the trends, or vanity. Like i do...

It doesn't suit me. I think. Grey... I don't feel like a grey person. Not that i harbour the illusion that my über-passionate self is going to emerge again, or that i will be more attractive, but i do feel a lot more... myself... Maybe i was Irish in a past life... That's the only thing i can think of...

- weer getikt -

Susanne van Two Lilies heeft een open tik uitgedeeld en ik heb wel zin om getikt te worden/zijn, dus bij deze: dank je Suus! (Ben & Jerry's ice cream rules!!!)

4 dingen in mijn handtas
- eh, schoudertas -
* deo * parkerpen * agenda van de hema (eentje met heel veel bloemetjes erop) * schrijfblokje voor spontane ideen waar nu prachtige tekeningen van Polly in staan *

4 dingen in mijn burola
eh, heb ik niet... op mijn buro echter....:
* theelichthouder (mozaïek matglas) * een engels/nederlands woordenboek * een groene knikker * een editie van de Seizoener *

4 dingen in mijn slaapkamer
* bergen kleren die ik morgen moet sorteren * mijn dagboek * een teddybeer * boekje met mooie dagelijkse gedachten die mij op het goede spirituele pad zouden moeten houden *

4 dingen die ik graag nog zou doen maar nog niet heb gedaan
* zie lijstje in zijbalk... * naar Ierland/Scandinavië/Japan/Berlijn * de kustlijn van Cornwall lopen * nog eens hopeloos smoorverliefd worden * mijn eigen huisje/plek hebben waar ik al mijn troepjes gewoon kan hebben zoals ik ze wil *

4 dingen die ik op dit moment erg leuk vindt
* boeken van Dr. Seuss * mijn werk * praten met mijn vriendin Mo * John Lennon (of eigenlijk zoals hij is vertolkt door de prachtige Aaron Johnson in Nowhere Boy) *

4 dingen die je nog niet van me weet
* ik heb ooit een blauwe maandag bij de Aldi gewerkt (...) * de pizza's van de Excellent-range van de Appie vind ik heerlijk * om redenen die ik nu niet ga noemen vind ik het heeeeeeel jammer dat As The World Turns gaat stoppen * ik vind strijken heel leuk... *

op mijn beurt ga ik Li, en Elly, en Babs en andere Daan tikken, want die zijn ook wel een beetje getikt... Op een leuke manier...

- net als in de film -

Voor de zoveelste keer spoelde ze de video terug naar het stukje wat ze al zo vaak had bekeken. De band was gaan vergaan op dat gedeelte en ze wist dat ze binnenkort vast wel om een nieuwe kopie zou gaan moeten gaan in de winkel. Maar dat deerde niet. Ze wilde het nog eens zien, nog eens dat mooie gevoel krijgen van binnen wat ze voelde als ze het zag, nog eens, en nog eens...

De scene waarnaar ze teruggespoelde kende ze intussen uit haar hoofd. Hij, donkerharige held van het verhaal, wandelde uit een meer, liep na een spontane zwempartij in zijn eigen meer naar het idioot grote huis waar hij woonde, waar de vrouw van zijn dromen rondliep, maar wat hij dan niet wist. Vroeger, toen ze vijftien jaar jonger was, praatte ze vaak met haar vriendinnen over deze film, omdat ze allemaal ze zelfde bakvis gevoelens kregen van de donkerharige man, dezelfde kinderachtige gesprekken wilden voeren en hetzelfde misten in hun relatie, zo leek het. Zij prees zichzelf gelukkig, toen, omdat haar relatie de enige was die nog niet aan het verstoffen was. Al haar vriendinnen waren al minstens tien jaar samen met hun man, en zij pas een jaar of drie. Bij hun was het allemaal nog redelijk fris en spannend. Wist zij veel dat bij haar ook die tijd zou komen dat ze als een bakvis met heimwee naar een video zou staren om een gast die intussen vele jaren jonger was dan zij nu uit een goor meer te zien lopen...

Haar kinderen waren tieners, nu. Tieners met liefdesverdriet en problemen waar ze nog net geen lachbui van kreeg, zo banaal leken ze. Lotte van zeventien en Ben van vijftien, die eigen levens leiden en bijna niet meer thuis waren. Haar man wel, die was vaak thuis. Al zijn hobby's speelden zich thuis af, vooral aan de computer. Spelletjes speelde hij, en hij was bij een forum over films. Daar praatte hij met soortgenoten over wat ze van die en die film vonden, en troefden elkaar af met slimme quotes en spitsvondigheden. Zijzelf werkte een avond en had clubs waar ze naartoe ging, dus veel deden ze niet meer samen.

De man liep weer naar het water, trok zijn jasje uit en daarna zijn laarzen en gooide ze nonchalant in het gras. De zon scheen en er hing een zwoele gloed over de bomen en de beplanting aan de kant van het meer. De man streek zijn hand door zijn krullende zwarte haren en keek uit naar zijn huis. Daar zou hij zo dadelijk nieuwe kleren aandoen en een maaltijd nuttigen met zijn zusje en de butler, maar eerst lonkte de verkoeling van het water. In een keer verdween hij erin en voelde hoe hij nat werd, hoe al zijn kleding werd doordrenkt en hij werd omringd door het bruinige water van het door zijn vader aangelegde meer. Hoe heerlijk het voelde en hoe gelukkig hij was....

Hoe lang zou het al geleden zijn dat ze zich zo warm had gevoeld bij de aanblik van een man? Haar man? Heel erg lang, wist ze. Maanden? Jaren? Nee, vast niet zo lang. Maar heimwee had ze er wel naar. Niet zozeer naar hem dan, maar om dat weer eens te voelen voor iemand, dat domme, pure gevoel van begeerte. Gewoon om weer eens te weten hoe dat is... Maar dat was natuurlijk niet zo verstandig, dat wist ze ook wel... Veel verstandiger is het om naar een aftandse videoband te kijken naar een man die onbereikbaar ver weg is, in een ver verleden. Ze zag hoe hij alweer druipend uit het meer was gelopen, water sijpelend langs zijn prachtige lichaam. Hoe hij richting van zijn huis uit keek en aanstalten maakte om er heen te lopen. Niet wetend dat de vrouw van zijn dromen daar een rondleiding kreeg en over een paar minuten naar buiten zou lopen om oog in oog te staan met hem in zijn drijfnatte kledij. Haar hart zou een slag missen, dat wist ze zeker.

Nou dat van haarzelf weer eens...

- monsters -

Jaloezie wordt vaak een gezicht gegeven door middel van een monster met groene ogen, tenminste, in de Engelse beeldspraak zie ik het vaak wel zo voorbij komen. Schijnt iets met Shakespeare te maken te hebben. The green eyed monster, heet afgunst daar dan. Een schaduwkant die in mijn opvoeding nogal taboe was... En ik merk tegenwoordig dat dat monster met de groene ogen nogal vaak naar buiten wil.

Afgunst voel ik voor verschillende mensen, en daar ben ik niet zo blij mee. Ik voel het voor diegenen die kansen krijgen die ik graag had gehad maar niet krijg, ik voel het voor mensen die mooier zijn dan ik, voor de buren die met hun tweeën drie auto's voor de deur hebben (allemaal nieuw) terwijl wij met een ouwe roestbak door het leven gaan, ik voel het voor lui die naar mooiere, grotere huizen verhuizen, terwijl wij in een klein rottig huurhuisje wonen met stomme buren, ik voel het voor een kennis die boeken mag uitgeven terwijl ik niet eens mijn manuscript naar een uitgever durf te sturen... Soms, niet de heel tijd. Maar onderdrukken of negeren van die afgunst, zo heb ik intussen geleerd, is net zo slim als wanneer ik dat met verdriet zou doen, dus dan maar leren hoe ik het de vrij loop kan laten zonder dat ik mensen links en rechts kwijtraak door mijn ontploffende gevoelens. En onderzoeken waar het vandaan komt...

Want jaloezie komt vooral voort uit onzekerheid, en angst en die kan worden verklaard en ontkracht. Door mediteren, door 'spelletjes' waarbij ik met mijn afgunst 'in gesprek' ga en het leer omhelzen. Want ik kan ook leren van mijn afgunst, ik kan het zien als een soort van graadmeter of teken. Als ik jaloezie voel, betekent het ook dat ik datgene waar ik die jaloezie voor voel ook wil hebben of kunnen of zijn... Maar iets in mij is overtuigd dat ik dat niet kan en dan moet diegenen die het etaleert maar worden verfoeid... Want dat is makkelijker dan toegeven dat ik onzeker of bang ben.

Dus, de volgende keer dat ik de buurvrouw in haar (blitse nieuwe) auto zie stappen en graag zou zien dat het ding niet start, zal ik dat groene monstertje er even uit laten, en me bedenken dat ik wellicht ook liever in een blitser autootje zou rijden (terwijl ik eignelijk heel gelukkig ben met onze roestbak) of misschien wel meer geld zou hebben dan er nu binnenkomt, en het niet erg spiritueel is om te voelen dat wij eigenlijk meer recht hebben op een hoger inkomen omdat wij er allebei hard voor werken en zij niet... Maar ja, ik moet eerst maar eens wennen aan het idee dat ik die gevoelens toe mag laten. Da's al een revolutie op zich...

- tekening van deze site -

- zeep -

'Wat doen ze eigenlijk daar, mam?' vroeg een van de kinderen toen we naar Eastenders zaten te kijken vorige week en een van de scenes zich in de wasserette afspeelde. 'Waarom staan daar zoveel wasmachines?'
'Da's een plek waar je je was mee naartoe kan nemen en dan frot je het in zo'n apparaat en een uur later haal je het er weer uit en dan gooi je het in de droger en anderhalf uur later ga je weer naar huis.'
'Hebben ze in Engeland geen wasmachines dan?'
'Jawel hoor, wij hadden er wel een toen Max werd geboren, maar daarvoor gingen wij een of twee keer in de week naar de wasserette, met een grote tas vol kleren, en dan nam ik een boekje mee, of mijn walkman...'
'...wat is een walkman?'
'Da's een heel grote mp3 speler waar je cassettes in moet doen en...'
'Wat zijn cassettes?'
'Daar hebben we het een andere keer wel over...'

Wasserettes hebben een heel eigen soort regels, zo leek het altijd wel. Je sprak vooral niemand aan, je deed je eigen ding, genoot in de winter van de warmte en de chocomel die je uit een apparaat naast die met de waspoeder kon halen en in de zomer ging je wandelen of boodschappen doen. Andere wassers deden dat ook, en de oost-europees aandoende aankleding maakte het alsof je een andere wereld instapte. Prettig wel, een plek van rust en waspoeder. Huiselijk, maar toch weer helemaal niet. Bevolkt door studenten en eenlingen en koppels zonder wasmachine. Flat te klein of ze verdienden gewoon niet genoeg voor de aanschaf ervan.

Heel soms mis ik het wel, dat ritueel elke week. Wachten op een machine, je eigen was doen, wachten tot het klaar was, een droger zoeken, wachten tot je was droog was en dan weer naar huis, strijken, of nog even uithangen, of opvouwen en dan weer de kast in. Een wandelingetje met een missie. Nu kom je er de deur niet meer voor uit. Zou er nou ook niet aan moeten denken, met elke dag een was... Maar het is wel grappig om te zien in mijn soap op tv. Die van ons had niet zo'n aardige mevrouw waar je een gesprekje mee aanknoopte, of die je steunde als je erdoor heen zat. Maar daar zal het ook wel een soap voor zijn...

- MM * joie de vivre* -

liedjes waar ik vrolijk van wordt deze keer...

king :: love and pride

deze doet me altijd denken aan de tijd dat ik regelmatig moest babysitten voor de kinderen van de oudere zus van mijn vriendin. Die hadden een kat de van bolognese chips hield (en mijn schaaltje leegat als ik naar het toilet ging...) en MTV. Ik had zo mijn twijfels over MTV, want daar kwam Madonna nogal vaak voorbij en ik had een spuughekel aan Madonna. Thuis hadden we geen MTV (mijn ouders zijn pas sinds vorig jaar voor kabel overstag gegaan). Maar tijdens het zappen zag ik het hoofd van ene Paul King in beeld, die een mooie lach had en prachtige Doc Martens... Woaw!! Hij werd meteen mijn stijl-icoon: ik wilde ook Doc Martens (dat gebeurde pas toen ik in Engeland woonde) en zulk haar (dat gebeurde vrijwel meteen). En dit lied is ook gewoon heel heerlijk, vooral na 25 jaar...

dodgy :: staying out for the summer

flink in de vergetelheid geraakt, maar dit lied doet me denken aan de tijd dat ik eindelijk helemaal heppy was als moeder van mijn oudste. Dat duurde nogal lang en deze zomer was een heerlijke. We waren net getrouwd, dachten aan een tweede, Max speelde veel op het strand, was een heerlijk kind en ik was gewoon gelukkig...
Van dat jaar (1995) heb ik ergens een verzamel cd liggen met songs die indie-hits waren in dat jaar, veel op bbc radio 1 werden gedraaid en ze zijn eigenlijk allemaal top. Met uitzondering van een enkele dan. Daar staat deze ook op.

rembrands :: i'll be there for you

ja, ik weet het, al zo vaak mee doodgegooid, maar het is zo'n lekker nummer, hoort bij een heerlijk programma waarvan ik met Ots vaak de dvd's bekijk, en waar ik eigenlijk nog steeds blij van wordt.

levellers :: what a beautiful day

need i say more?

meer muziekskes:

- pukkels
- nieuws
- joni