angsthazen -2-

en omdat ik zelf de grootste angsthaas ben die ik ken, weet ik dat het niet zo makkelijk is om er af te komen... Want de dingen waar je bang voor (gemaakt) bent, komen van diegenen af die het dichtste bij je staan, waar je het meeste mee te maken hebt. Maar ook: de groep waar je graag bij wil horen. Wij hebben bijna allemaal geleerd dat je ergens bij moet horen, anders sta je alleen en da's zo ongeveer wel het ergste wat je kan overkomen, alleen zijn... Eenzaam ergens wegkwijnen en op je eigen vindingrijkheid teruggeworpen zijn... Afschuwelijker kunnen we het niet bedenken...

Eenzaam zijn, werd in mijn omgeving afgeschilderd als iets wat je koste wat het kost moet vermijden. Eenzame mensen waren een beetje triest, die hadden vast iets gedaan zodat niemand bij ze wilde zijn, was de redenering. Want als je 'normaal' bent, dan ben je niet alleen... Mijn pogingen me af te sluiten van de buitenwereld werden door die buitenwereld met erg veel argwaan bekeken, en beoordeeld. Ik vond het heerlijk om mijn eigen dingen te doen, te schijven of te tekenen, in alle eenzaamheid, weg van de bemoeienissen van de mensen om me heen. Mijn fantasie en mijn innerlijke wereld waren me vertrouwd, en daar kon niemand bij... Daar wilde ik niemand bij...

Maar ja, normaal was het natuurlijk niet, dus werd ik in de gaten gehouden voor tekenen van depressie, of erger nog: een stoornis... Want dat zat wel een klein beetje in de familie, dus mijn rare gewoontes zouden ook in die richting kunnen... Huppetee: de angst van mijn nabije familie kon heerlijk worden gevoed... En dat kreeg ik dan weer op mijn bord gelepeld... Ik kon met mijn eh... eigenaardigheden natuurlijk niet de buitenwereld in... Die zou gehakt van me maken... Ik moest bijgekneed worden, van mijn rare dingen af... Want ik was niet oke zoals ik was... Dat werd me wel duidelijk...

En dat dat een compenseren van 's andermans angst was werd me pas veel later duidelijk. Vooral toen ik zelf kinderen had. Toen zag ik dat hun levens zoveel dingen van mijzelf laten zien, en dat hun pijn, en hun verdriet, en hun onzekerheid mijn eigen pijn en verdriet en onzekerheden terugspiegelen, en dat je ze wil behoeden voor van alles, maar het is hun weg... Het is hun pijn... En pas als je zelf hebt geleerd dat door pijn en verdriet en onzekerheden heen te komen is, dat er een wereld is voorbij die pijn, dan pas kan je je kinderen er zonder veel kleerscheuren doorheen helpen en ze zonder karrenvrachten angst de wereld in sturen... En ze leren dat hoe ze ook zijn, dat dat oke is. Dat hun eigenaardigheden prima zijn...

{en die van mij ook...}