dertig dagen schrijven - 16 - vreemd en nieuw

Kun je je een tijd herinneren waarin je het leven in je had, en het heel vreemd en nieuw voelde? Kun je het moment herinneren waarop je het pad van een ander verliet en je eigen pad maakte? Schrijf erover (als je het nog niet hebt meegemaakt, stel je het dan voor en schrijf erover alsof het in de toekomst gebeurt).

Er zijn een paar momenten geweest, maar die me het meeste bijstaat, waarvan ik het meeste heb geleerd, is toen ik op een koude dag in Mei, een jaar of twintig geleden nu, op de boot naar Engeland stapte en een begin maakte met me los te maken van mijn jeugd. Een soort van op eigen benen staan, al ging ik bij een andere familie wonen en verdiende ik erg weinig. De beslissing om het te doen, dat was voor mij genoeg om een soort van eigen pad te beginnen.

De waarschuwingen die ik kreeg hielden mij niet tegen. Het verdriet van mijn ouders ook niet. Dit was mijn stukje, mijn leven, mijn pad, en daar wilde ik niemand anders bij hebben... Hoe erg ik het ook vond voor hen.

En ik vond het doodeng, heel erg spannend, maar ook zo leuk. Alles wat ik zag was mooi, de mensen die ik leerde kennen waren leuk en lief en behulpzaam, en alles lukte. Alles wat me 'thuis' niet lukte, ging daar als vanzelf, zonder moeite, zonder strubbelingen... Alsof er een soort van vloek was verwijderd... Vrienden maken, een sociaal leven opbouwen, me heerlijk voelen over mezelf, de Liefde ontdekken... En dat ging maar door... En telkens als ik weer terug was in Nederland voelde het alsof die vloek weer terug was gehangen, alles ging zo stroef, zo moeizaam... Jààren achter elkaar... Tot de laatste maanden, eigenlijk. Tot mijn blinde darm gedoe...

En ik ben er bijna aan toe om me weer vreemd en nieuw te gaan voelen...

en gewoon omdat ik daar NU zin in heb: