dertig dagen schrijven - 11 - je goddelijke zelf

imitatie is Zelf-moord. sta erop jezelf te zijn, imiteer nooit - RWE

beschrijf in welke delen van je leven je deze Zelf-moord neigingen zou kunnen overwinnen, en hoe je ze kan vervormen tot een herboren Zelf - eentje die jouw uniekheid niet verbergt, maar het laat bloeien. er is een Goddelijk Idee die elk van ons weergeeft - welke is die van jou?

nou moe, het houdt maar niet op...

imiteren is iets wat je - denk ik - doet als je niet zeker bent van je eigen prima-heid.

Dat je eerst gaat kijken hoe een ander het doet, en het dan inpast in je eigen manieren van doen, als een van onze basis-overlevinsdingen. Denk ook wel dat het komt van je jeugd uit - je deed wat je ouders deden, om geaccepteerd te blijven, en iets wat liefde was te ontvangen, en als je merkt dat je eigen ik gefronste wenkbrauwen oplevert, of boos commentaar, of lichte paniek, dan ga je (onbewust) manieren verzinnen om je te handhaven ... Je deed wat je moeder deed, om af te kijken hoe zij vrouw was, hoe zij 'overleefde'. en je keek af van je vader hoe hij man was, om stoerheid en kracht onder de knie te krijgen. en daar brouwde je dan je 'eigen' dingetje van... om er jaren later achter te komen dat je moeder helemaal niet zo blij was met haar vrouw-zijn (had er een heleboel rottige ervaringen door gehad) en dat je vader eigenlijk niet stoer wilde zijn, maar zachtaardig en kunstzinnig... daar gaat je beeld.

natuurlijk is je eigen ik de enige, zijn die imitaties maniertjes die je hebt geleerd om geaccepteerd te worden, om je oke bevonden te zien. Maar die zijn niet jij, die zijn een ander. Ik weet nog wel dat ik een meisje uit mijn lagere schooltijd enorm bewonderde, omdat zij populair leek, vriendinnen had (en ik had er geen) en dus dacht ik dat een beetje te zijn zoals zij mij ook wel een greintje van die populariteit zou kunnen brengen. Dus pikte ik datgene dat ik makkelijk kon - haar on-brabantse manier van praten. Waarom? Geen idee, maar het bleef wel plakken... Mijn versie van mezelf was onbruikbaar, maar veel gejatte dingen van anderen maakte mij een soort van versie die er mee door kon... Dacht ik. Ik had nog steeds geen vriendinnen...

Komen we bij mijn echte ik... in mijn schrijven zou ik meer bij mijn Zelf kunnen blijven, al lukt het daar eigenlijk het meest zonder moeite... op mijn blog zou ik niemand hoeven willen imiteren... als ik in de winkel sta en mensen bedien, ben ik eigenlijk wel heel erg mezelf, maar toch... in mijn relatie zou de enige echte ik geen moeite moeten hebben om er te zijn, maar waarom voelt het dan alsof... thuis, bij mijn ouders, hetzelfde lied...

mijn goddelijke idee?

ik mag mijn eeuwige getwijfel loslaten en geloven in het okëe (nieuw woord!!!) van mijn uniekheid...

lees ook mee met kati en op facebook