dertig dagen schrijven - 30 - imago

de laatste prompt... en die vraagt me om mijn haar door de war te maken, kleren aan te doen die niet kloppen, twee verschillende sokken, twee verschillende schoenen, van alles wat je kan verzinnen waardoor het beeld wat je van jezelf hebt (en anderen van jou hebben) niet meer klopt, waardoor jij niet meer klopt... En dan mag je er een foto van maken, en op je blog zetten... En beschrijven wat je voelt als je dat zou doen...

Nou zet ik überhaupt nooit foto's van mezelf op mijn blog, omdat ik mezelf er niet mooi genoeg voor vind uitzien (of mee: ik vind mezelf er raar uitzien en ik wil de rest van de wereld niet belasten mijn mijn hoofd...), dus dat gaat m niet worden, maar ik begrijp wel waar men heen wil met deze. Iedereen heeft een beeld van zichzelf, van hoe men denkt eruit te zien, en hoe men wil overkomen op de buitenwereld. Iedereen heeft voor zichzelf het beeld wat klopt, en ik heb er ook een van mezelf. En die is waarschijnlijk heel anders dan anderen van mij hebben... De kleren die ik draag stralen iets uit van wat ik wil zeggen, hoe ik mijn haar heb (soms een speldje in, soms niet, met grijze uitgroei, omdat ik Helemaal Mezelf wil zijn, nu), dat ik geen make-up draag, en soms een bril... Ik weet dat dit allemaal dingen zijn waar ik me achter kan verschuilen, Image statements, zeg maar... Zelfs al doe je nix aan je uiterlijk, dan nog maak je een image statement... Als je erbij wil horen, of juist niet. Nu mijn haar grijzer is, krijg ik andere reacties. Subtiel, maar toch. Ik laat zien dat ik niet mee wil doen met de overtuiging dat ik mijn haar moet verven omdat ik nog geen 65 ben en grijs over het algemeen wordt gezien als een teken van oud zijn (en 'dus' je leven voorbij is). En het lijkt er vooral op dat anderen niet herinnerd willen worden aan het feit dat men ouder wordt. En je doet dus ook al niet mee aan de algemeen geaccepteerde norm dat je je aanpast aan de omgeving waar je leeft...

Hoe zou ik me voelen als ik een foto van mezelf met in de war haar en met verkeerde sokken en schoenen en foute kleren aan op mijn blog zou zetten? Opgelaten. Maar dan vooral omdat er een foto van mij op mijn blog staat... Niet omdat ik er 'vreemd' opsta, want ik ga geloof ik sowieso al 'vreemd' door het leven... Dat is het probleem niet...

Dertig dagen (bijna dan) geschreven dus. Dertig dagen dingen over mezelf te weten gekomen, dieptes ingedoken waar ik normaal vandaan bleef. En ik leef nog. Sterker nog: ik voel me meer levend en plezierig dan ik had bedacht... Het paste dan wel in een proces wat al vel langer aan de gang is, maar het is wel een belangrijk onderdeel geweest. Denk ik... Misschien voel ik me overmorgen weer gewoon terug bij af, wantrouw ik mijn diepe binnenste weer net als vroeger... Geloof het niet, maar je weet het nooit - de menselijke geest is ondoorgrondelijk, dingen worden
getriggerd waarvan je niet eens wist dat ze bestonden... Maar dat maakt het juist zo prachtig, zo mooi om er mee bezig te zijn...
Dus: thanx Mr Emerson, voor het delen van uw denkbeelden en ideeën over de krachten en krochten van de menselijke geest... Ik vertrouw die van mijzelf nu wat meer...

(en omdat ik de laatste tijd elke denkbeeldige barrière al heb doorbroken,

dan toch maar die foto van mijn hoofd...)