we vergelijken ons zelf heel makkelijk met Picasso of Grote Schrijvers, en nemen dat als reden om iets Niet te Doen (want we zijn toch niet zo goed als ... dus heeft het ook geen zin om ... te doen, gewoon, omdat we daar behoefte aan hebben of omdat er net nu uit moet...) Wat zijn jouw valse vergelijkingen, jouw valse verwachtingen, jouw valse 'beleggingen' in een verhaal?
Eh... ik vergelijk mezelf voortdurend met mensen die in mijn ogen veel beter zijn, zekerder van zichzelf, meer hebben bereikt... En dat zijn niet eens alleen de Grote Schrijvers of Schilders, of Entrepreneurs a la Richard Branson of die gast van Facebook, of dat ik hoog in de bestsellerslijst zou moeten of anders maar geen boek, maar gewoon: zij die doen waar hun hart ze heen sleept... En daarbij: ik voelde brandende ogen in mijn nek van de verwachtingen van mensen die vroeger het dichtste bij me stonden, waarvan ik bang ben ze niet te kunnen inluiden, en hen daarom teleur zal stellen...
Toen ik jong was werden mijn tekeningen en andere werkjes de hemel in geprezen (terwijl ze echt niet zo fantastisch waren) en kreeg het (waan)idee dat er voor mij maar een weg was, en dat was die van Creatief Persoon. Ik kreeg er ook ontzettend veel voldoening uit, het was mijn toevluchtsplek, daar kon ik mijn ziel en zaligheid kwijt, op mijn manier, binnen mijn parameters, zonder kritiek van buitenaf. Het was (is) mijn Ding. Toen ik echter geluiden ging laten horen dat ik er wellicht mijn beroep van zou willen maken, brak de hel echter los. Aan lager wal zou ik raken, aan drugs en andere vreselijkheden, en - onzekere muts die ik was (ben) - daar geloofde ik dan ook maar in, ik was niet in de wieg gelegd om mijn brood te verdienen met datgene wat ik heerlijk vond om te doen... (en ik was eigenlijk ook wel bang geraakt dat de dingen waar ik mee bezig was veel te schokkend zouden blijken voor de gemeenschap waarin ik leefde - de familie, het dorp - en ik had geen Annie M.G. Schmidt-style lef om naar Amsterdam te verhuizen...)
Het is bijzonder hoe vastgeramd overtuigingen kunnen raken, als je ze maar lang genoeg gelooft en er maar van overtuigd bent dat je het zonder de steun van zij die het zeggen niet zal redden in het leven... Dus zit die overtuiging er nog steeds, kunnen er nog zoveel mensen zeggen dat ik Het Gewoon Moet Doen, dat ik oke ben zoals ik ben, dat een Gewoon Creatief Persoon Zijn ook prima is, ik heb geleerd dat ik Normaal moet doen. Niet te hoog willen grijpen. Niemand bang te maken met mijn diepe verlangens...
En daar moet ik eerst eens vanaf...
2 comments:
Erg eigenlijk he! Reach for the top, geloof in jezelf maar als je ondertussen te horen krijgt (van je eigen familie nota bene) dat je dat niet moet doen, dan is dat eigenlijk heel triest... Waarom doen ouders dat? Waar zijn zij bang voor? Of willen ze je behoeden? Ik snap t niet goed moet ik je eerlijk zeggen! Go for it!
xxx Kati
ouders zijn denk ik bang dat hun kinderen op hun muil vallen en pijn zullen voelen... En omdat ze dat zelf waarschijnlijk niet hebben geleerd, vinden ze het ook vreselijk als ze het hun eigen kroost zien doormaken (spiegelen)... Maar vertel een ouder maar eens dat ze hun eigen pijn zitten te compenseren, dan ben je een harteloze trut...
En ook zijn ze bang gemaakt voor bepaalde dingen (kranten, tv) en daar willen ze hun kinderen voor behoeden, terwijl die kinderen steeds maar de lessen op hun eigen pad blijven terugvinden en die overtuigingen van hun ouders/omgeving maar in hun hoofd blijven houden... Jammer...
Post a Comment