angsthazen

- post 2 -

In mijn observeringen van de Moderne Mensch is mij een aantal dingen opgevallen.

Een ervan: men schijnt het fijn te vinden om aan in een zekere mate van angst te leven. En men stelt het niet erg op prijs om daarover in twijfel te worden gebracht...

Een van de (zeer wetenschappelijke) manieren die ik gebruikte om dit te ontdekken was een gesprek waarin er werd gerefereerd aan iets wat in de krant stond. Mijn (niet erg subtiele) reactie: oh, waar moet ik nou weer bang voor zijn... werd ontmoet met een doodstaar, zo een die je in halve seconden duidelijk maakt dat je te ver bent gegaan... Mijn gesprekspartner voelde dat ik de gek stak met haar dagelijkse lezen van de krant en het op de hoogte blijven van het nieuws. Dat ik zo onwerelds was dat ik dat niet deed, begreep ze niet helemaal, en kennelijk vond ze het nodig dat ik op de hoogte werd gehouden - net als normale mensen dat willen - van alle vreselijke dingen die er in de wereld gebeuren. Normale mensen gaan daar dan op in, bevestigen die angst en het gevoel dat het verschrikkelijk is, en hebben een fijn gesprek vol angst en verdoemenis. Zo hoort dat...

In Ikea een paar dagen terug ving ik een zelfde soort gesprek op van een echtpaar naast ons, die ons gesprek (in het Engels) en de gesprekken van de Chinese familie en even later van de drie Marokkaanse jongens in ons kleine hoekje van het restaurant nogal bedreigend leken te vinden en er dus een standpunt over moesten hebben. Het volgende echtpaar idem... En dat standpunt zat vol met angst...

Bevrediging zoeken in angst. Zou dat de Westerse Mensch ietwat uitleggen?