dertig dagen schrijven - 30 - imago

de laatste prompt... en die vraagt me om mijn haar door de war te maken, kleren aan te doen die niet kloppen, twee verschillende sokken, twee verschillende schoenen, van alles wat je kan verzinnen waardoor het beeld wat je van jezelf hebt (en anderen van jou hebben) niet meer klopt, waardoor jij niet meer klopt... En dan mag je er een foto van maken, en op je blog zetten... En beschrijven wat je voelt als je dat zou doen...

Nou zet ik überhaupt nooit foto's van mezelf op mijn blog, omdat ik mezelf er niet mooi genoeg voor vind uitzien (of mee: ik vind mezelf er raar uitzien en ik wil de rest van de wereld niet belasten mijn mijn hoofd...), dus dat gaat m niet worden, maar ik begrijp wel waar men heen wil met deze. Iedereen heeft een beeld van zichzelf, van hoe men denkt eruit te zien, en hoe men wil overkomen op de buitenwereld. Iedereen heeft voor zichzelf het beeld wat klopt, en ik heb er ook een van mezelf. En die is waarschijnlijk heel anders dan anderen van mij hebben... De kleren die ik draag stralen iets uit van wat ik wil zeggen, hoe ik mijn haar heb (soms een speldje in, soms niet, met grijze uitgroei, omdat ik Helemaal Mezelf wil zijn, nu), dat ik geen make-up draag, en soms een bril... Ik weet dat dit allemaal dingen zijn waar ik me achter kan verschuilen, Image statements, zeg maar... Zelfs al doe je nix aan je uiterlijk, dan nog maak je een image statement... Als je erbij wil horen, of juist niet. Nu mijn haar grijzer is, krijg ik andere reacties. Subtiel, maar toch. Ik laat zien dat ik niet mee wil doen met de overtuiging dat ik mijn haar moet verven omdat ik nog geen 65 ben en grijs over het algemeen wordt gezien als een teken van oud zijn (en 'dus' je leven voorbij is). En het lijkt er vooral op dat anderen niet herinnerd willen worden aan het feit dat men ouder wordt. En je doet dus ook al niet mee aan de algemeen geaccepteerde norm dat je je aanpast aan de omgeving waar je leeft...

Hoe zou ik me voelen als ik een foto van mezelf met in de war haar en met verkeerde sokken en schoenen en foute kleren aan op mijn blog zou zetten? Opgelaten. Maar dan vooral omdat er een foto van mij op mijn blog staat... Niet omdat ik er 'vreemd' opsta, want ik ga geloof ik sowieso al 'vreemd' door het leven... Dat is het probleem niet...

Dertig dagen (bijna dan) geschreven dus. Dertig dagen dingen over mezelf te weten gekomen, dieptes ingedoken waar ik normaal vandaan bleef. En ik leef nog. Sterker nog: ik voel me meer levend en plezierig dan ik had bedacht... Het paste dan wel in een proces wat al vel langer aan de gang is, maar het is wel een belangrijk onderdeel geweest. Denk ik... Misschien voel ik me overmorgen weer gewoon terug bij af, wantrouw ik mijn diepe binnenste weer net als vroeger... Geloof het niet, maar je weet het nooit - de menselijke geest is ondoorgrondelijk, dingen worden
getriggerd waarvan je niet eens wist dat ze bestonden... Maar dat maakt het juist zo prachtig, zo mooi om er mee bezig te zijn...
Dus: thanx Mr Emerson, voor het delen van uw denkbeelden en ideeën over de krachten en krochten van de menselijke geest... Ik vertrouw die van mijzelf nu wat meer...

(en omdat ik de laatste tijd elke denkbeeldige barrière al heb doorbroken,

dan toch maar die foto van mijn hoofd...)

dertig dagen schrijven - 29 - onzekerheden kwijtraken

beschrijf een groot Doel (of meerdere) van wat je nog zou willen bereiken. voor elk doel beschrijf je drie grote onzekerheden (lees: angsten) die je hebt met betrekking tot elk doel. beschrijf dan voor elke onzekerheid drie redenen (waarom je onzeker bent). Nu kun je elke onzekerheid omzetten, verwerken, omdat je weet waar de angst vandaan komt. Je kunt nu kleine veranderingen maken, en zo dichter bij je doelen komen...

het Lopende Thema door mijn leven, dat wat steeds terugkomt, is Onafhankelijkheid Verwerven. Zelfstandigheid vinden dus. Ik voel steeds weer dat ik in die richting wordt gestuurd door Dingen die Gebeuren, dat wat ik voel... En dan bedoel ik niet in die zin dat ik mijn relatie moet inpakken en bij de vuilnis zetten, want daar geloof ik nix van. Nee, het is een andere manier van Onafhankelijk zijn, meer een Geestelijk Onafhankelijk zijn. Helemaal teruggeworpen zijn op Mij, op wat ik wil en voel en denk...

Wat houdt mij tegen?

Angst. Angst om verlaten te worden, angst om het niet meer te weten en in de problemen te komen, en angst voor het Grote Onbekende...

Waar komen die vandaan?

Angst om verlaten te worden?

Denk dat het wel iets te maken zal hebben met vroege kindertijden, van mama die er ineens niet meer is en een wereld die plotseling zo eng en groot is... Mensen die iets van me willen en mijn antwoorden die niet goed genoeg zijn. Uitgelachen worden om wat ik zeg of wil. Geen armen vinden om in te schuilen... De dreiging dat ik de liefde van mijn naasten niet zal krijgen als ik hun spel niet meespeel...

Angst om het niet meer te weten?

Ik voelde geen diepe onuitputtelijke voorraad met middelen (ideeën, ervaringen, wijsheden, gevallen builen) die ik tot mijn beschikking had om af en toe wat uit te halen als het nodig was... Het was er vast wel, maar ik had nooit geleerd dat het er gewoon was - Levenservaring, mijn engeltje, de Kosmos - en dat ik het recht had om er gebruik van te maken... sinds kort is dat kwartje gevallen...

Angst voor het Grote Onbekende?

Geen idee, want ik heb normaal gesproken niet erg veel problemen met Onbekende Zaken. Erger nog: ik hou van Onbekende Zaken. Mijn nieuwsgierigheid drijft mij er vaak heen. Maar het is meer het onbekende wanneer er iets van mij wordt verwacht en ik iets moet leveren - antwoorden, ideeën, werk - en ik bang ben om op mijn muil te gaan. Me voor schut te zetten. Uitgelachen te worden, of te licht bevonden, en weggestuurd...

Natuurlijk zijn al deze angsten/onzekerheden weg te beredeneren, en langzaam zullen ze hun grip op mijn onderbewuste verliezen, zal ik mijn weg naar Onafhankelijkheid en Vol Vertrouwen in mijn eigen vermogen (en de hulp van krachten om me heen) vinden, maar tot die tijd leer ik kleine peuterstappen te zetten in de wereld.

- foto: geen idee waarvan het origineel is, maar ik vond 'm wel

verschrikkelijk mooi, en toepasselijk -

dertig dagen schrijven - 28 - in leven

wanneer voelde je je recentelijk het meest alive? Waar was je? Wat rook je? Welke geluiden en zicht nam je waar? Probeer dat moment weer te vatten en schrijf erover... En dan, als je iets moet creëren, herlees je woorden om dat gevoel van Zijn weer te voelen en je taak te volbrengen...

Om eerlijk te zijn, kan ik niet een moment echt vangen om te beschrijven... Het zijn er zo veel... Ik voel me regelmatig Alive...Echt helemaal In Leven, met een buzz die door mijn lijf heen giert... En dat hoeven echt geen spectaculaire dingen te zijn - een heerlijke flow in de natuurwinkel, als het allemaal even heel erg lekker loopt; muziek, waar ik op moet dansen, want ik kan gewoon mezelf niet stoppen; de zee en de wind, bruisend en razend; intieme momenten met mijn lief (waar ik nu niet over ga schrijven...); als een schilderij gewoon lukt; een speel- of samenzijn-moment met de kinderen (maakt niet uit welke combinaties); schrijven.... Etc. En ik weet dat ze ontstaan, dat ze lastig te maken zijn, zoals hierboven word aangeraden. Ze komen en ze kondigen zichzelf niet aan... Net als bezoek waar je niet om hebt gevraagd, maar gewoon aanbelt, en dan het prettigste gezelschap blijkt... Waar je het meeste van hebt genoten... Spontaan...

Maar ja, ook voor spontane momenten heb je een soort van geduld nodig, een mate van berusting, en vertrouwen dat het wel weer komt... Is het niet nu, dan wel strax, of morgen...

En geduld, daar heb ik nog niet zoveel van...

dertig dagen schrijven - 27 - recept

denk aan het soort persoon wat je over vijf jaar NOOIT zou willen zijn...

schrijf een persoonlijk recept wat nodig is om dit te voorkomen en volg dit.

Wie zou ik over vijf jaar NOOIT willen zijn?

De onzekere, ontevreden angsthaas die ik nu ben, denk ik... Ik zou me niet meer willen laten tegenhouden door oude, lamme, niet werkende overtuigingen, ik wil niet meer mijn hartstochten en passies wegstoppen omdat ik bang ben voor de gevolgen ervan...

Hoe ga ik dit voor elkaar krijgen?

Ingrediënten voor het leiden van een tevreden, zelfverzekerd, liefdevol, hartstochtelijk, kleurrijk leven:

men neme -

* liefde; houden van mezelf zoals ik ben en het goede zien van iedereen om me heen

* geduld; al het mooie is het wachten waard

* lef; wie nooit probeert, leert nooit iets bij

* nieuwsgierigheid

* Claude Monet

* rust in mijn hoofd...

mix dit alles door elkaar, laat even staan en haal er elke dag een schepje uit...

angsthazen -2-

en omdat ik zelf de grootste angsthaas ben die ik ken, weet ik dat het niet zo makkelijk is om er af te komen... Want de dingen waar je bang voor (gemaakt) bent, komen van diegenen af die het dichtste bij je staan, waar je het meeste mee te maken hebt. Maar ook: de groep waar je graag bij wil horen. Wij hebben bijna allemaal geleerd dat je ergens bij moet horen, anders sta je alleen en da's zo ongeveer wel het ergste wat je kan overkomen, alleen zijn... Eenzaam ergens wegkwijnen en op je eigen vindingrijkheid teruggeworpen zijn... Afschuwelijker kunnen we het niet bedenken...

Eenzaam zijn, werd in mijn omgeving afgeschilderd als iets wat je koste wat het kost moet vermijden. Eenzame mensen waren een beetje triest, die hadden vast iets gedaan zodat niemand bij ze wilde zijn, was de redenering. Want als je 'normaal' bent, dan ben je niet alleen... Mijn pogingen me af te sluiten van de buitenwereld werden door die buitenwereld met erg veel argwaan bekeken, en beoordeeld. Ik vond het heerlijk om mijn eigen dingen te doen, te schijven of te tekenen, in alle eenzaamheid, weg van de bemoeienissen van de mensen om me heen. Mijn fantasie en mijn innerlijke wereld waren me vertrouwd, en daar kon niemand bij... Daar wilde ik niemand bij...

Maar ja, normaal was het natuurlijk niet, dus werd ik in de gaten gehouden voor tekenen van depressie, of erger nog: een stoornis... Want dat zat wel een klein beetje in de familie, dus mijn rare gewoontes zouden ook in die richting kunnen... Huppetee: de angst van mijn nabije familie kon heerlijk worden gevoed... En dat kreeg ik dan weer op mijn bord gelepeld... Ik kon met mijn eh... eigenaardigheden natuurlijk niet de buitenwereld in... Die zou gehakt van me maken... Ik moest bijgekneed worden, van mijn rare dingen af... Want ik was niet oke zoals ik was... Dat werd me wel duidelijk...

En dat dat een compenseren van 's andermans angst was werd me pas veel later duidelijk. Vooral toen ik zelf kinderen had. Toen zag ik dat hun levens zoveel dingen van mijzelf laten zien, en dat hun pijn, en hun verdriet, en hun onzekerheid mijn eigen pijn en verdriet en onzekerheden terugspiegelen, en dat je ze wil behoeden voor van alles, maar het is hun weg... Het is hun pijn... En pas als je zelf hebt geleerd dat door pijn en verdriet en onzekerheden heen te komen is, dat er een wereld is voorbij die pijn, dan pas kan je je kinderen er zonder veel kleerscheuren doorheen helpen en ze zonder karrenvrachten angst de wereld in sturen... En ze leren dat hoe ze ook zijn, dat dat oke is. Dat hun eigenaardigheden prima zijn...

{en die van mij ook...}

angsthazen

- post 2 -

In mijn observeringen van de Moderne Mensch is mij een aantal dingen opgevallen.

Een ervan: men schijnt het fijn te vinden om aan in een zekere mate van angst te leven. En men stelt het niet erg op prijs om daarover in twijfel te worden gebracht...

Een van de (zeer wetenschappelijke) manieren die ik gebruikte om dit te ontdekken was een gesprek waarin er werd gerefereerd aan iets wat in de krant stond. Mijn (niet erg subtiele) reactie: oh, waar moet ik nou weer bang voor zijn... werd ontmoet met een doodstaar, zo een die je in halve seconden duidelijk maakt dat je te ver bent gegaan... Mijn gesprekspartner voelde dat ik de gek stak met haar dagelijkse lezen van de krant en het op de hoogte blijven van het nieuws. Dat ik zo onwerelds was dat ik dat niet deed, begreep ze niet helemaal, en kennelijk vond ze het nodig dat ik op de hoogte werd gehouden - net als normale mensen dat willen - van alle vreselijke dingen die er in de wereld gebeuren. Normale mensen gaan daar dan op in, bevestigen die angst en het gevoel dat het verschrikkelijk is, en hebben een fijn gesprek vol angst en verdoemenis. Zo hoort dat...

In Ikea een paar dagen terug ving ik een zelfde soort gesprek op van een echtpaar naast ons, die ons gesprek (in het Engels) en de gesprekken van de Chinese familie en even later van de drie Marokkaanse jongens in ons kleine hoekje van het restaurant nogal bedreigend leken te vinden en er dus een standpunt over moesten hebben. Het volgende echtpaar idem... En dat standpunt zat vol met angst...

Bevrediging zoeken in angst. Zou dat de Westerse Mensch ietwat uitleggen?

dertig dagen schrijven - 25 - gewoon

we vergelijken ons zelf heel makkelijk met Picasso of Grote Schrijvers, en nemen dat als reden om iets Niet te Doen (want we zijn toch niet zo goed als ... dus heeft het ook geen zin om ... te doen, gewoon, omdat we daar behoefte aan hebben of omdat er net nu uit moet...) Wat zijn jouw valse vergelijkingen, jouw valse verwachtingen, jouw valse 'beleggingen' in een verhaal?

Eh... ik vergelijk mezelf voortdurend met mensen die in mijn ogen veel beter zijn, zekerder van zichzelf, meer hebben bereikt... En dat zijn niet eens alleen de Grote Schrijvers of Schilders, of Entrepreneurs a la Richard Branson of die gast van Facebook, of dat ik hoog in de bestsellerslijst zou moeten of anders maar geen boek, maar gewoon: zij die doen waar hun hart ze heen sleept... En daarbij: ik voelde brandende ogen in mijn nek van de verwachtingen van mensen die vroeger het dichtste bij me stonden, waarvan ik bang ben ze niet te kunnen inluiden, en hen daarom teleur zal stellen...

Toen ik jong was werden mijn tekeningen en andere werkjes de hemel in geprezen (terwijl ze echt niet zo fantastisch waren) en kreeg het (waan)idee dat er voor mij maar een weg was, en dat was die van Creatief Persoon. Ik kreeg er ook ontzettend veel voldoening uit, het was mijn toevluchtsplek, daar kon ik mijn ziel en zaligheid kwijt, op mijn manier, binnen mijn parameters, zonder kritiek van buitenaf. Het was (is) mijn Ding. Toen ik echter geluiden ging laten horen dat ik er wellicht mijn beroep van zou willen maken, brak de hel echter los. Aan lager wal zou ik raken, aan drugs en andere vreselijkheden, en - onzekere muts die ik was (ben) - daar geloofde ik dan ook maar in, ik was niet in de wieg gelegd om mijn brood te verdienen met datgene wat ik heerlijk vond om te doen... (en ik was eigenlijk ook wel bang geraakt dat de dingen waar ik mee bezig was veel te schokkend zouden blijken voor de gemeenschap waarin ik leefde - de familie, het dorp - en ik had geen Annie M.G. Schmidt-style lef om naar Amsterdam te verhuizen...)

Het is bijzonder hoe vastgeramd overtuigingen kunnen raken, als je ze maar lang genoeg gelooft en er maar van overtuigd bent dat je het zonder de steun van zij die het zeggen niet zal redden in het leven... Dus zit die overtuiging er nog steeds, kunnen er nog zoveel mensen zeggen dat ik Het Gewoon Moet Doen, dat ik oke ben zoals ik ben, dat een Gewoon Creatief Persoon Zijn ook prima is, ik heb geleerd dat ik Normaal moet doen. Niet te hoog willen grijpen. Niemand bang te maken met mijn diepe verlangens...

En daar moet ik eerst eens vanaf...

dertig dagen schrijven - 24 - intuitie

als je je intuïtie als persoon kon uitbeelden, hoe zou die er dan uitzien? Als jullie aan tafel zouden zitten voor een etentje, wat zou het eerste zijn wat hij/zij je zou vertellen?

w.t.f.?!

Mijn intuïtie als persoon? Weet ik veel... Een of andere mellow type zoals ik ze wel eens afgebeeld zie als ik google naar yoga leraren, of schildermeneren, zoals Claude Monet... Met een innerlijke kracht die bij mij nog ver te zoeken is. Als we aan onze maaltijd zouden zitten (wat zou een intuïtie eten? iets vegetarisch vermoedelijk...) zou waarschijnlijk het eerste wat hij mij vertelt (mijn intuïtie is een man, btw) dat ik nou eens moet ophouden met steeds zo aan hem twijfelen, aan zijn stemmetjes wat diep van binnen van alles naar me roept, over dingen die ik wil kiezen, of wegen die ik op wil. Luister nou gewoon! zou hij zeggen... Ik weet het precies, en eigenlijk ben ik een deel van jouw Zelf (duh...), dus jij weet het gewoon zelf. Stoppen met twijfelen, nu... En dan schept hij nog een lepel dhal bij zijn rijst en gaan we het hebben over Wimbledon... Of Glastonbury, welke band hij strax gaat opzoeken op de postcast...

kiezen voor geluk

naar aanleiding van een mailwisseling met een internet-vriendin (ja, dat kan) moest ik heel erg nadenken over het volgende

kunnen we veranderen, of meer: willen we eigenlijk wel veranderen? Of veranderen we alleen maar als er een grote noodzaak toe is? Als het echt moet, dus?

De Dertig Dagen Uitdaging die ik nu ben aangegaan, die me moeten laten nadenken over dingen in mijn leven - wat ook erg goed lukt, moet ik zeggen - geeft mijzelf heel veel stof tot overpeinzen, en internet-vriendin (ze heet vanaf nu 'K') gaf aan dat er nu veel minder mensen reageren op haar stukjes, terwijl er normaal wel een paar reacties komen. Dus gooide ik in de groep: zou het dan komen omdat veel mensen een soort van angst hebben om met hun eigen zaken geconfronteerd te worden, en daar geen zin in hebben? Hoe vaak gebeurt het niet dat je iets doet - een nieuwe auto kopen, of gaat verhuizen, of van baan verandert, of je voordeur paars schildert - en dat je als reactie krijgt 'ja ik zou ook wel willen, maar ... (vul in excuus naar keuze)'. Alsof jij het doet om een ander's leven in twijfel te trekken. Wat helemaal de bedoeling niet is, je geeft alleen maar aan dat je er zelf mee bezig bent... Maar we zijn zulke kuddedieren dat als een ander iets doet, wij meteen een beslissing moeten maken of we eraan meedoen, of een heel goede reden gaan bedenken om het niet te doen, anders zullen ze (?!) wel denken... En je moet wel een verdomd goede reden hebben om uit de toon te vallen... Of besluiten dat 'die ander' niet helemaal goed bij is... Da's nog makkelijker...

Nou helpt het wel als je al sowieso uit de toon valt, als levenskeuze dus, dan hoef je zeg maar niet zo vaak met een excuus te komen aandraven, want men gaat er al vanuit dat je wel iets anders zal gaan doen. Men is er niet blij mee, maar ja, jij wil zo nodig opvallen, dus dan mot dat maar... Je komt er makkelijker mee weg. Maar om het dan onder iedereens neus te wrijven, dat je nadenkt over je eigen leven, en de keuzes die je hebt gemaakt, en de dingen die je eventueel misschien wel wil veranderen...

nou ja, ieder zijn meug natuurlijk. Zal nu wel weer een hoop mensen voor het hoofd hebben gestoten (ik hou niemand meer over zo!!) maar so be it...

en nou een klipje van de band die dit jaar op Glasto gepromoveerd zijn van een achteraf-tentje naar het hoofdpodium!! over gelukkig zijn gesproken (had ik het daarover dan?)

dertig dagen schrijven - 21 - enthousiasme

enthousiame.

sleutel ingrediënt in een leven vol passie en fantastisch-heid...

Wat ook wel klopt, want van alles wat ik me kan herinneren, in mijn lange lange leven (...) die me vullen met blijheid, zijn het die geweest waar mijn enthousiasme me ertoe dreef. En waar ik bij nadenken over ook weer enthousiast van wordt. Koffie, bijvoorbeeld, NU. Of oudste zoon observerend, die vol bezieling zijn projecten volbrengt, omdat het datgene wakker schudt in zijn creatieve brein waar zijn passie ligt - of horen passie en creativiteit gewoon onlosmakelijk bij elkaar? Zoon twee kan weinig enthousiasme vinden, sleept zich door de laatste jaren middelbare school heen, wetende dat hij - hopelijk - op het mbo iets kan gaan doen waar hij wel bezieling in kan leggen... Waar hij bevlogen van wordt. Want dit is het dus niet... {zet m daarentegen als linksachter op een voetbalveld tussen 21 andere jongens en hij ontsteekt meteen...}

De opdracht van vandaag vraagt om hoe ik meer enthousiasme kan leggen in mijn werk. Ik geloof dat ik tot de gelukkigen behoor, want het werk waar ik tegenwoordig voor betaald krijg is datgene waar ik sowieso wel warm voor liep... Van je (iets) alternatieve levenswijze je deeltijd-beroep maken, kom er maar om... Prettig wel als ik zie hoeveel mensen dat niet doen. Die moeten werken om de huur te betalen, of hun gezin te onderhouden, en iets hebben gekozen, of in hun schoenen geschoven, waar ze minder dan blij dan worden. Maar ja, het betaalt.

Mijn andere 'werk' dan. Moeder zijn. Huisvrouw... Hmmm... Die wordt iets lastiger. Krijg er niet voor betaald, kan er niet erg warm voor lopen (moeder zijn nog net iets meer, of meer: begeleider zijn van uit mijn schoot geboren kroost, kuch...), weet dat het nodig is, maar geloof niet echt dat mijn kwaliteiten reiken tot het met verve volbrengen van de taken die me hier in huis wachten... Ik doe het, weet dat ik het de volgende dag weer moet doen, en weer, en weer... Maar een vuur voelen van binnen? Mwa.. Nee dus... Hoe ik het kan vinden? Nee, sorry, jaren geleden mee opgehouden... Soms komt er iets van geestdrift binnenwaaien, en dan ga ik maar mee in die flow...

Dan komen we op mijn derde stukje: mijn creatieve uitingsvormen. Ja, daar kan ik heel blij van worden. Heel blij. Behalve als het niet lukt. Dan wordt ik heel chagrijnig... Maar soms, als de sterren bij elkaar komen, dan vormen zich leuke ideeën, dan kan ik bezig zijn met iets, en dan gaat mijn verstand op nul, en neemt de geestdrift het over. Ben ik bezeten van een of andere - hoe heet het in de spiritualiteit - genius die mij influistert wat ik moet maken... Hoewel het natuurlijk gewoon allemaal uit mijzelf komt... Zo westers/christelijk ben ik dan weer wel... (grapje, dit...)

Geestdrift dus... Hartstocht... Bevlogenheid...

wat zit er een mooie beweging in die woorden...

mm :: wimbledon wonderings

vandaag begint Wimbledon
yep, twee weken het pik-pok van tennisballen, gekreun en gesteun van deze en gene speler, de scheids - eh sorry - umpire die deze bal wel en deze niet in vond... Of uit... Al vijfentwintig jaar vaste prik. Bijna zomervakantie, nog even niet...

Van alle tennistoernooien heeft Wimbledon dus mijn hart veroverd. Roland Garros is wel leuk, mooie wedstrijden ook vaak, maar ja: frankrijk he? En de US Open, tja, ze doen hun best, maar een blauwe tennis baan? kom op zeg... En Australië? Ja, ik zou wel willen maar die tijden komen niet zo handig uit, zeg maar... Nee, er is voor mij maar een echt tennis event per jaar, en die is in London...

Tijdens een van de schaarse bezoeken aan mijn schoonouders met de kids, namen ze ons eens mee voor een rondleiding in het walhalla van de tennis. Het was bij hen om de hoek en ze hadden er zelf ook wel zin in, en Otto was net op zijn hoogtepunt wat Nadal-fan-zijn betrof, dus een enthousiasteling hadden we alvast. Tot bleek bij binnenkomst dat Centre Court en de gangen er naartoe waren afgesloten omdat het Het Dak erop werd gemonteerd. Naaaaw... daar waren wij dan weer niet zo blij mee... Het hele idee dat wij niet in De Gang Naar Centre Court mochten, Niet eens van dichtbij het Heilige Gras (nou ja...) mochten aanraken, daar waar Rafa en Roger, Bjorn en Boris hun ding deden, zette meteen een flinke domper op onze rondleiding... En het miezerde nog ook... Dat we in de ruimte mochten waar ze van de BBC hun praatjes hielden, en Court 1 in mochten, en de Recreatie Ruimte voor De Spelers, en Henman Hill (of Murrey Mount, zoals ie nu heet - een allesbehalve indrukwekkend heuveltje waar je op een scherm de belangrijkste wedstrijden op Centre Court kan zien als het toernooi in volle gang is) maakte het wel een klein beetje goed, maar toch...

Mijn favoriete spelers over the years, in no particular order of preference...
* John McEnroe - need i say more... That ball was in, you have got to be kidding me!?
* Mats Wilander - een Zweed met charme, ze bestaan echt... Hij doet nou iets van commentaar op EuroSport, dus zie ik hem nog wel eens. Mooie kop nog steeds...
* Martina Navratilova - gewoon, krachtige speelster die nog sympa is ook (veel geïnterviewd voor de BBC)

* Björn Borg - prachtig tennis... minder charmant dan Mats, maar ja, je kan niet alles hebben, toch?
* Goran Ivanisevic - lekkere kop, mooi spel, leuke gozer... ook omdat hij {vinnik} daar voor een van de mooiste wedstrijden ooit heeft gezorgd (zie klip onder)
* Steffie Graf - zie Martina... En ze had altijd mooi haar...
* Boris Becker - gewoon heerlijk om naar te kijken. Op het veld. En tegenwoordig ook in de commentaarbox van de BBC... Leuke gast...

* Roger Federer - mijn drie euro staat ook dit jaar weer op hem...

hierom, bijvoorbeeld

men in black - vaderdag kadootje

in verband met vaderdag - voor welke gelegenheid mijn wederhelft nu een bijenhotel kreeg van zijn dochter, een tekening van zoon drie, chocola van zoon twee, en nog nix van oudste (want die zal het wel weer vergeten zijn... ik wacht nog steeds op chocola voor moederdag van hem...), een muzikaal tribuut aan die van mij

zijn favoriete zanger op mijn favoriete festival

(helemaal vergeten dat dat in 1994 plaats had gevonden)

oh, en omdat de saxofoonspeler van de band van

Bruce Springsteen het tijdelijke voor het eeuwige heeft verruild,

een kleine tribuut aan that lot...

(en hopelijk vind mijn pa het niet al te verschrikkelijk)

talk about levenslust, trouwens...

dertig dagen schrijven - 17 + 18 - dromeland

inderdaad Kati, ze lijken wel errug veel op elkaar, deze prompts...

Maar omdat dromen over je toekomst ook in de hele 'creëer je eigen wereld' wereld wordt aanbevolen, en ik de hele dag we kan doorbrengen met dromen, ga ik deze twee even samen voegen. Zien wat er uitkomt...

beslis hoe je toekomst eruit moet zien en schrijf erover || welke drie dromen wil je laten uitkomen en wat ga je eraan doen?

Met de royalties van mijn boek - wat ik na lang aarzelen en twijfel van gigantische proporties naar een uitgever heb durven sturen en wat een net-geen-bestseller bleek - (droom 1) heb ik een huisje buiten de stad gekocht, met een leuke, wilde tuin er rond (droom 2). Het huisje staat in de buurt van zee, en door al de wind en regen die het door de jaren heen te verduren heeft gekregen ziet het er nogal verlopen uit. De verf op de raamkozijnen is afgebladderd en ziet er nog vaag blauw-grijs uit. Misschien moet ik het dit jaar maar eens een verfbeurt geven, of het aan de (errug leuk

uitziende, maar nogal op zichzelf zijnde) buurman vragen. De rozen die naast de deur groeien heb ik vorig jaar gesnoeid, net nadat ik intrek nam en een plekje had gevonden voor de vele dozen en andere troep die we meenamen vanuit het andere huis, en bloeien als een gek. Vele roze, welriekende rozen wiegen zachtjes mee in de wind. Ik bekijk ze graag als ik op het bankje in de zon zit en geniet van mijn koffie.

Mijn dag in de biologische eettent die ik met een vriendin run in een dichtstbijzijnde stad zit er weer op (droom 3). We hebben een paar jaar geleden besloten dat het een heel goed idee zou zijn om een biologische eet- en koffie-tent te beginnen, en dan in samenhang met het organiseren van workshops en het verkopen van dingen die wij in de loop der jaren hebben gemaakt, en nog steeds maken. Keramiek, schilderijen, van alles... Het loopt lekker en het is heerlijk om te doen - er is van te leven, zeg maar... Ik had me herinnerd hoe leuk dat soort zaken was in de buurt waar ik woonde in het buitenland, en had bakken vol met heimwee naar de sfeer en de vrijgeestigheid die ik altijd zo waardeerde. Vriendin had ook zin om zich in een nieuw avontuur te storten en zo begon het voor ons. Een paar keer per week komt zij langs voor de workshops en een dag de bistro te runnen, brengt dingen mee die ze heeft gebakken of gekookt. Ook mijn tweede zoon doet graag diensten in de keuken. Hij maakt heerlijke maaltjes die als warme broodjes over de toonbank gaan. Mijn dochter werkt ook een paar dagen in de week, als haar opleiding het toelaat, en verder is er een vast hulpje in de drukke seizoenen (een plaatselijke tante die van wanten weet, maar plezierig is in de omgang... het heeft even geduurd voordat ik wist hoe ze werkte, maar nu ik het doorheb kan ik blind op haar varen)... Oudste zoon en nummer drie hebben wel wat beters te doen (oudste in London, nummer drie zit nog op de kunstacademie), maar zijn wel met enige regelmaat e vinden voor maaltijden en gewoon een babbeltje over van alles... Waar ik dan met zoveel teugen van geniet dat elk weekend te snel voorbij gaat...

Naast de creatieve uitspattingen komen er natuurlijk ook veel bevriende musici hun dingetjes doen, in de hoek van de bistro die is ingericht als knusse hoek (en die dan regelmatig wordt omgetoverd tot 'podium')...

Ik hou van mijn nieuwe, uitdagende, supergevarieerde leven...

Opsturen toch maar, dat manuscrcipt...

dertig dagen schrijven - 16 - vreemd en nieuw

Kun je je een tijd herinneren waarin je het leven in je had, en het heel vreemd en nieuw voelde? Kun je het moment herinneren waarop je het pad van een ander verliet en je eigen pad maakte? Schrijf erover (als je het nog niet hebt meegemaakt, stel je het dan voor en schrijf erover alsof het in de toekomst gebeurt).

Er zijn een paar momenten geweest, maar die me het meeste bijstaat, waarvan ik het meeste heb geleerd, is toen ik op een koude dag in Mei, een jaar of twintig geleden nu, op de boot naar Engeland stapte en een begin maakte met me los te maken van mijn jeugd. Een soort van op eigen benen staan, al ging ik bij een andere familie wonen en verdiende ik erg weinig. De beslissing om het te doen, dat was voor mij genoeg om een soort van eigen pad te beginnen.

De waarschuwingen die ik kreeg hielden mij niet tegen. Het verdriet van mijn ouders ook niet. Dit was mijn stukje, mijn leven, mijn pad, en daar wilde ik niemand anders bij hebben... Hoe erg ik het ook vond voor hen.

En ik vond het doodeng, heel erg spannend, maar ook zo leuk. Alles wat ik zag was mooi, de mensen die ik leerde kennen waren leuk en lief en behulpzaam, en alles lukte. Alles wat me 'thuis' niet lukte, ging daar als vanzelf, zonder moeite, zonder strubbelingen... Alsof er een soort van vloek was verwijderd... Vrienden maken, een sociaal leven opbouwen, me heerlijk voelen over mezelf, de Liefde ontdekken... En dat ging maar door... En telkens als ik weer terug was in Nederland voelde het alsof die vloek weer terug was gehangen, alles ging zo stroef, zo moeizaam... Jààren achter elkaar... Tot de laatste maanden, eigenlijk. Tot mijn blinde darm gedoe...

En ik ben er bijna aan toe om me weer vreemd en nieuw te gaan voelen...

en gewoon omdat ik daar NU zin in heb:

dertig dagen schrijven - 15 - een ding

Nou vooruit dan :: dat ene ding wat ik altijd al heb willen bereiken,

wat altijd buiten mijn mogelijkheden lag...

gisteren een enerverend en mooi gesprek gehad met vriendin M en we kwamen te spreken over de lezing van Christiane Beerlandt die zij had bijgewoond. Samen lezen we graag (nou ja, niet altijd) haar boek Sleutel tot zelfbevrijding, omdat die heel veel handvatten aanreikt om uit je ziektes te stappen, je eigen ik tot bloei te laten komen en uit negatieve spiralen te geraken. Erg confronterend soms, maar da's niet verkeerd..

In haar lezing, zo zei mijn vriendin, kwam het bij haar steeds terug op hetzelfde onderwerp, het onderwerp waar de meesten van ons niet echt over willen nadenken maar wat altijd binnen ons bereik ligt omdat we er steeds maar mee worden geconfronteerd.

Seksualiteit

En het feit dat ongelofelijk veel ziektes en malaises terug te leiden zijn naar onze gefrustreerde, negatieve, onderdrukte ideeën daarover... We mogen er niet teveel over nadenken, niet teveel trauma's over hebben, er vooral toch heel erg van genieten, maar er echt een plekje, een gezond, positief plekje ervoor - dat wil voor velen van ons niet erg lukken... En het schijnt in spirituele zin ook nog eens samen te hangen met een gevoel van spontaan kunnen zijn, vol levenslust, met een fijn gevoel kunnen creëren, kunnen ontvangen, helemaal jezelf kunnen zijn. (zie hier iets over het heiligbeen chakra). Kinderen worden al jong gefrustreerd in hun spontaan zijn, omdat ze moeten inpassen in de groep waarin ze leven, en leren zo dat hun sexuele gevoelens (die echt heel jong al een soort van vorm hebben) heel fout zijn. Waarom? Omdat wij - hun ouders, hun omgeving - er ongemakkelijke gevoelens bij krijgen. Onze eigen frustraties komen naar boven bij het zien van al die levenskracht en lust, en onze neiging om dat af te kappen, het bij onze kinderen af te sluiten, krijgt dan helaas de overhand.

Ennihoe - mijn ene ding van vandaag? dat dus. Mijn levenslust terugkrijgen, me weer kunnen openstellen voor al die gevoelens, ook mijn sexualtiteit - vooral mijn sexualiteit... de overtuiging los laten dat het vies is om er aan te denken, of minderwaardig, of iets om je voor te schamen... Omdat ik dan pas kan verdergaan met creëren, kan openstaan voor inspiratie en liefde...

pauze

Ben een beetje schrijf-moe. Zoals Kati al zei: ze beginnen een beetje op elkaar te lijken, en moet je nou perse elke 'goal' die je graag wil bereiken ook daadwerkelijk bereiken? Is het niet oke om er een beetje over te dromen, terwijl je eigen leven lekker verder kabbelt, terwijl je met een bakje koffie naar je kinderen zit te kijken die een of ander maf spelletje hebben bedacht?

Yep, natuurlijk is dat oke. Dus ik neem een break, zet zo een bakje koffie, geniet van de croissant die ik heb gekocht, leg de laatste hand aan mijn Round Robin dingetje, en geniet. Van het leven, van mijn leven. Want mijn leven is fantastisch...

Dat heb ik dan wel bereikt, in de laatste vijftien dagen, door te schrijven en te piekeren, door de denken en te zien dat het allemaal al wel oke is. Ik moet alleen mijn gevoel erover veranderen. Leren zien dat het al oke is, dat ik niet perse iets anders wil...

Vorige week in Antwerpen werd mij een boek aangeraden (na vreselijk jengelen tegen mijn vriendin omdat ik nou wel eens Richting wilde aan mijn Spirituele Zoektocht, ik wilde een Boek wat mij zou kunnen helpen) wat een schot in de roos blijkt. Je bent geschapen om gelukkig te zijn, wordt geschreven, en alle on-geluk die je voelt is omdat je het blijft aantrekken... Straal jij liefde, geluk en positiviteit uit, dan zal het op je pad komen. Je bent een magneet voor alles wat je uitstraalt. En dan kan je toch beter gewoon liefde en geluk uitstralen? Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het werkt wel. Als een tierelier...

Niet helemaal realistisch? Nee, gelukkig niet...

dertig dagen schrijven - 14 - alternatieve routes...

ben net met een deel van de klas van Felix naar hun kamp-plek gefietst (een kilometer of dertig, terwijl je er in in 15 ook had kunnen zijn. Maar dan hadden we niet zoveel mooie omgeving gezien natuurlijk en was het wel heel makkelijk...), dus deze uitdaging/prompt is behoorlijk toepasselijk. Paden op, routes af - er is meer dan een manier die naar je eindbestemming leidt...

de prompt van vandaag was nogal uitgebreid in bewoording, dus ik ga 'm niet helemaal vertalen (hier is ie te lezen...), maar hij komt neer op de vraag of je niet teveel vasthoudt aan maar een manier van naar de dingen kijken. Ambitie is oke, blinde ambitie niet, want het geeft je oogkleppen en maakt dat je de mooie, wellicht veel interessantere zijpaden niet ziet, paden waarop je misschien wel mensen leert kennen waarmee je beter je weg kan vervolgen, dingen aanreikt waarmee je beter verder kan... Vraag van vandaag: welke alternatieve kansen, interpretaties en paden zie ik over het hoofd? (ze zijn er altijd, je moet ze alleen wel willen zien....

Een nadenker dus, eentje waar ik even mijn brein over ga breken. of meer: laten zweven, want ik weet dat ik met meer regelmaat dan mij lief is blijf hangen in maar een manier van denken, maar een pad waar ik op wandel, terwijl er zoveel andere mooie, inspirerende paden zijn...

foto van deze site

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 13 - verrassen

ik zal mijn smaken en weerzin niet verbergen. ik zal vertrouwen dat wat van diep van binnen komt heilig is, als we de waarheid volgen, zal het ons veilig naar buiten brengen - RWE

denk terug aan een tijd toen je niet van je zelf verwachtte dat je iets niet kon, maar toch jezelf verraste. hoe ga je jezelf deze week verrassen?

Die paar keer dat ik in het openbaar zong, voor een heleboel bekenden, terwijl ik overtuigd was dat ik dat nooit zou durven... Die 3 keer dat ik beviel zonder pijnbestrijding, en ik zeker wist na de eerste bevalling dat eventuele andere babies onder gehele narcose zouden komen... die keer dat ik naar Engeland wilde en ik vol overtuiging en kundigheid de betrekking als au pair in gang zette. Zomaar, omdat iets in mij maakte dat ik dat ging doen... toen ik inging op de avances van die lieve, mooie, fantastische Japanse jongen die helemaal verkikkerd bleek op mij, en ik een whirlwind romance had waar ik nog steeds van sta te kijken dat ik (IK?!) die heb gehad...

Meerder malen heb ik mezelf verrast door dingen te doen, te durven die onder 'normale' omstandigheden buiten mijn bereik lagen. Mijn overtuigingen hadden mij in die waan gekregen. En er zullen er vast nog wel een paar volgen.

Maar daarom zijn het verrassingen - niets verwachten, maar er vooral voor openstaan... Ik laat mij deze week verrassen door het leven ...

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 12 - angst

dit zijn de stemmen die we in stilte en eenzaamheid horen, maar ze worden zacht en onhoorbaar als we de wereld ingaan. de samenleving spant samen tegen de mens-heid van elke van zijn leden - RWE

houdt angst je tegen om helemaal jezelf te zijn en je volledig uit te drukken? stap in de schoenen van de Jij die jouw dromen al heeft geleefd, en beantwoord deze vragen -

is de onzekerheid die je voelt het waard om je dromen geen waarheid te laten worden? of de liefde die je nooit waagde? of het plezier wat je nooit voelt?

Nee, natuurlijk niet... Natuurlijk is het de onzekerheid, de twijfel, de smoezen niet waard, maar ik heb ze wel. Ik voel ze dagelijks, ik weet dat ze als een teek aan me vastzitten gezogen. en ik ben bang voor de vlek, de pijn die ik zal voelen als ik die angst-teek van me afpulk... Of ik ben bang voor de ingebeelde angst voor de pijn. Want ik weet ook dat pijn een moment is, en dat die weer overgaat, zoals die bijna altijd overgaat... verandert in iets anders... misschien ben ik wel bang voor de verandering, dat ik die niet aan kan...

doet de blunder er iets toe over 10 jaar? over tien maanden? over 10 dagen? over tien minuten?

Nee...

Kun je gelukkig zijn met het zijn van iemand anders dan je werkelijke zelf?

ik ben niet gelukkig met wie ik nu ben, dus ik neem aan dat het het proberen waard zal zijn...

Doe nu. Datgene . Waar je bang voor bent...

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 11 - je goddelijke zelf

imitatie is Zelf-moord. sta erop jezelf te zijn, imiteer nooit - RWE

beschrijf in welke delen van je leven je deze Zelf-moord neigingen zou kunnen overwinnen, en hoe je ze kan vervormen tot een herboren Zelf - eentje die jouw uniekheid niet verbergt, maar het laat bloeien. er is een Goddelijk Idee die elk van ons weergeeft - welke is die van jou?

nou moe, het houdt maar niet op...

imiteren is iets wat je - denk ik - doet als je niet zeker bent van je eigen prima-heid.

Dat je eerst gaat kijken hoe een ander het doet, en het dan inpast in je eigen manieren van doen, als een van onze basis-overlevinsdingen. Denk ook wel dat het komt van je jeugd uit - je deed wat je ouders deden, om geaccepteerd te blijven, en iets wat liefde was te ontvangen, en als je merkt dat je eigen ik gefronste wenkbrauwen oplevert, of boos commentaar, of lichte paniek, dan ga je (onbewust) manieren verzinnen om je te handhaven ... Je deed wat je moeder deed, om af te kijken hoe zij vrouw was, hoe zij 'overleefde'. en je keek af van je vader hoe hij man was, om stoerheid en kracht onder de knie te krijgen. en daar brouwde je dan je 'eigen' dingetje van... om er jaren later achter te komen dat je moeder helemaal niet zo blij was met haar vrouw-zijn (had er een heleboel rottige ervaringen door gehad) en dat je vader eigenlijk niet stoer wilde zijn, maar zachtaardig en kunstzinnig... daar gaat je beeld.

natuurlijk is je eigen ik de enige, zijn die imitaties maniertjes die je hebt geleerd om geaccepteerd te worden, om je oke bevonden te zien. Maar die zijn niet jij, die zijn een ander. Ik weet nog wel dat ik een meisje uit mijn lagere schooltijd enorm bewonderde, omdat zij populair leek, vriendinnen had (en ik had er geen) en dus dacht ik dat een beetje te zijn zoals zij mij ook wel een greintje van die populariteit zou kunnen brengen. Dus pikte ik datgene dat ik makkelijk kon - haar on-brabantse manier van praten. Waarom? Geen idee, maar het bleef wel plakken... Mijn versie van mezelf was onbruikbaar, maar veel gejatte dingen van anderen maakte mij een soort van versie die er mee door kon... Dacht ik. Ik had nog steeds geen vriendinnen...

Komen we bij mijn echte ik... in mijn schrijven zou ik meer bij mijn Zelf kunnen blijven, al lukt het daar eigenlijk het meest zonder moeite... op mijn blog zou ik niemand hoeven willen imiteren... als ik in de winkel sta en mensen bedien, ben ik eigenlijk wel heel erg mezelf, maar toch... in mijn relatie zou de enige echte ik geen moeite moeten hebben om er te zijn, maar waarom voelt het dan alsof... thuis, bij mijn ouders, hetzelfde lied...

mijn goddelijke idee?

ik mag mijn eeuwige getwijfel loslaten en geloven in het okëe (nieuw woord!!!) van mijn uniekheid...

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 10 - personal message

als je je persoonlijke boodschap NU aan een miljoen mensen zo u kunnen geven,

wat zou die dan zijn?

Vrees dat ik ze van iemand anders moet pikken,
maar het is wel wat me na aan het hart staat...
Een paar eigenlijk...

Huil niet omdat iets voorbij is,
ben blij omdat het is gebeurd...
::
be who you want to be
and do what you want to do
cos
those who mind don't matter
and those who matter don't mind
(vertaalt zoiets als:
Doe wat je moet doen en ben zie je zijn moet,
want zij die er een probleem mee hebben doen er niet toe
en zij die ertoe doen hebben er geen probleem mee...)
dr. Seuss
::
Anyone who has never made a mistake has never tried anything new
(iemand die nooit fouten maakt, heeft nooit iets nieuws geprobeerd...)
Albert Einstein

misschien toch mijn eigen woorden proberen:
* zing je eigen liedje *
::

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 9

the only thing to fear is fear itself... - iemand, ooit...

Je moet altijd doen waar je het bangste voor bent...
waar ben jij het bangst voor om over te schrijven? Probeer het nu...

hetgeen me nu te binnen schiet, zal vast het belangrijkste zijn... Mijn volgende gedachte: hier ga ik dus niet over schrijven, ik kijk wel uit... Inderdaad zoals iemand al schreef op een andere blog: dit is het internet... get real...

maar is het dat wel? Is het niet de angst dat mijn ego wordt gekrenkt als mijn lezers hier deel worden van datgene waar ik bang voor ben (hoewel ik er al in verschillende posts iets over heb gezegd, dus een totale verrassing zal het niet zijn), dat ik de waardering en de goedkeuring verlies van mensen om me heen als ze weten waar mijn 'innerlijke strijd' over gaat, dat ik belachelijk wordt gemaakt ('dat je je daar druk om maakt, tjesus zeg...')? Want wellicht kan het helemaal niemand iets schelen, is het gewoon mijn dingetje waar ik prive, tijdens mijn therapie en gesprekken met lief en vriendin af een toe een sprongetje voorwaarts mee maak. Het erover schrijven in mijn (angstig verborgen gehouden) manuscripten is voorlopig genoeg...

Dat te doen waar je doodsbenauwd voor bent is een heel goede manier om er van af te komen, weet ik uit ervaring. Mijn doodsangst was om in het openbaar te zingen, maar het was ook iets wat ik stiekum eigenlijk wel graag zou durven. dus toen ik werd gevraagd om met het kerstspel van school mee te doen, greep ik de kans en merkte ik dat die angst, datgene waar ik al zo lang tegenop zag een opeenstapeling van overtuigingen was, en nu ik er doorheen kon breken, leerde ik dat het allemaal best wel meeviel... (hoewel ik de eerste keer overtuigd was dat iedereen in de zaal mijn hart uit mijn borstkas kon zien kloppen...).

angst is dus het enige waar je bang voor moet zijn, want angst maakt dat je verlamt raakt, je stem kwijtraakt, de controle over je lijf en geest, de dingen niet doet die je graag, zo verschrikkelijk graag zou willen doen...

::

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 8 - five years

there's only one way of life, and that's your own... - The Levellers

wat zou je zegen tegen de persoon die je vijf jaar geleden was?

en wat tegen wie je over vijf jaar bent?

hoi ikzelf in 2006,

als je toen wist wat ik nu weet, is de kans groot dat je je deze tijd wat minder onzeker zou voelen. Maar je wist toen niet wat ik nu weet, dus lijkt deze tijd een drama en zou je willen dat je leven weer de saaie voorspelbaarheid had die het ooit leek te hebben. Hoewel, saai is het nooit echt geweest natuurlijk. Daar zorgde het leven wel voor. Je kinderen, vier intussen, houden je wel bezig en alert, je familie gaf voldoende afleiding, en je andere bezigheden waren oke. En natuurlijk is je relatie altijd een geweest die op zijn zachtst gezegd onstuimig was. In goede zin, en in minder goede... Wij deden niet aan gewoon.

Maar de wending die het nu heeft genomen kon je niet bedenken... En waar laat het jou?

Het laat jou in een stroomversnelling, sleept je genadeloos mee. De ontwikkeling die je nu inzet gaat heftiger, harder, krachtiger dan je ooit kon vermoeden, en je zal merken dat het goed is... Je kan het aan. Vertrouw in jezelf, want het komt goed...

Het IS goed...

::

Hallo ikzelf in 2016,

beslissingen nemen is nooit je sterkste kant geweest. Wat als ik nou de foute neem? En wat als het nou blijkt dat het het stomste was wat ik had kunnen doen? Maar dingen zijn nooit echt fout - alles overkomt je om een reden...

De beslissingen die ik nu neem, die nu de juiste lijken, zullen straks, als ik jou in 2016 ontmoet, hun uitkomst duidelijk hebben, en de angst dat het weer een foute zou kunnen zijn zit in mijn achterhoofd, maar ik kan niet anders, nu. Ik hoop dat jij de krachtige persoon zal blijken die ik hoop te worden, met de rust en de wijsheid waar ik naar uitkijk.

Wie weet...

ik kijk er naar uit je te ontmoeten, ik van 2016, dan gaan we samen lol maken...

liefs, Daan

::

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 7 - dare to be bold

rationeel denken brengt ons van A naar B, fantasie brengt ons overal

- Albert Einstein

het idee 'realistisch te zijn' is iets wat ons allemaal tegenhoudt. Van het beginnen van een bedrijf, of het stoppen van een baan, tot het toelaten van een relatie met iemand die ons 'type' niet is, of het verhuizen naar ergens anders - realistisch blijven is vaak iets wat dit alles tegenhoudt onze dromen te verwezenlijken.

Laten we vandaag rationeel denken (de vijand van elke artiest, net als weerstand) eens opzij zetten en te durven stoutmoedig te zijn. Wat is het ene ding wat je graag had willen doen, maar niet hebt gedurfd? Schrijf het op, en schrijf ook de obstakels die in je weg staan om dit doel te bereiken. Het enige wat je nog moet doen, weet je, is het te doen... Wat houdt je tegen?

::

schrijver worden

wat me tegenhoudt?

angst voor genadeloze kritiek, de overtuiging dat ik

hopeloos ben en niet hip, en niet zo 'goed' als j.k. rowling...

::

kunstenaar worden

(welke discipline? geen idee)

wat me tegenhoudt?

angst voor kritiek en de overtuiging dat ik niet origineel en stoer genoeg ben,

of goed genoeg om ervan te leven,

niet weten waar te beginnen...

::

weer aan zee wonen

wat me tegenhoudt?

scholing van de kinderen, geld, reeel denken...

::

nog eens een keer heel erg hopeloos straalverliefd worden

(zo'n zompige affaire die je in trieste films ziet...)

wat me tegenhoudt?

totale verlamming als het op mijn pad komt...

oh, en ik heb al een relatie...

::

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 6 - come alive

life is what happens when you're busy making other plans... - John Lennon

(omdat die van Emerson erop leek en ik nog liever Lennon quote...)

uitdaging van vandaag
als je nog maar een week te leven had, zou je dan hetzelfde doen als wat je nu doet?
of zijn er dingen die je 'voorbereiden' op je echte leven en kunnen ze op je Nu Mee Ophouden lijstje worden gezet? Verleg je voortaan op datgene wat je tot leven brengt. Ook: hoe kunnen je doelen je leven verbeteren en je niet steeds in een 'het kan altijd nog beter' spiraal houden?
::
jeetje, die is lastig...
want ik geloof niet dat ik een verkeerd leven leef, dat ik ontevreden ben met hoe ik het nu doe, wat er nu gebeurt. Natuurlijk zou het allemaal wat spannender kunnen, zou ik meer kunnen reizen (naar Berlijn of zo, of toch een keer naar Canada), maar ik weet ook dat het Hier en Nu gewoon ook wel goed is.
Het enige wat ik wil veranderen is meer kunnen genieten van het leven.

Gewoon kunnen zijn en gelukkig met wat er is...

wetende dat er toch wel van alles op mijn pad zal komen, omdat het leven nou eenmaal zo wekt...
Dat reizen van de vorige post heeft ook wel een soort van buzz gegeven steeds. Het vaak verliefd worden, het steeds andere dingen doen... Het geeft je een high die moeilijk vast te houden is. Die onmogelijk vast te houden is. En nu ik moeder ben en verantwoordelijkheden heb en nodig ben, is er weinig plaats voor spannends zoals het twintig jaar geleden gebeurde.
Hoewel - tot onze jongste naar school ging, was het eigenlijk allemaal best wel up en down, gebeurde er genoeg, hield het me wel in een greep die nu weg is, omdat er meer ruimte is gekomen. Ruimte voor leuke dingen, maar ook ruimte om je af te vragen of dit het allemaal wel is wat ik wil. Of mijn relatie nog wel oke is, of ik genoeg heb aan wat ik doe... En die vragen blijven, en als ik maar een week te leven had zou die vraag vast een heel andere wending krijgen, een heel andere lading...

n.b.

na er nog even over te hebben nagedacht, is de essentie van de vraag me meer duidelijk geworden.

het leven wat ik nu leef is prima, maar in vergelijking met het diepe gevoel van te Leven wat ik nu mis, klopt er inderdaad iets niet.

Voordat ik naar Engeland vertrok wist ik niet precies wat het inhield, maar er na des te duidelijker... Dat gevoel dat je helemaal leeft, dat het leven helemaal prachtig is, een feestje wat zo vaak mogelijk gevierd moest worden, dat je dat opgeborgen moet houden omdat je moeder bent en verantwoordelijkheid draagt voor het leven en welzijn van anderen, daar heb ik denk ik het meeste moeite mee. Dat dat gevoel er alleen af en toe is als ik naar bepaalde muziek luister of door Antwerpen loop, of naar een film kijk, daar heb ik moeite mee, en dat maakt mij ontevreden met mijn leven zoals het nu is.

Maar ik heb ook geen pasklaar antwoord op wat ik zou moeten doen om daar een einde aan te maken...

::

lees ook mee met kati en op facebook

::

foto van hier

MM :: dr seuss

mijn god, wat kan ik vandaag een opfleurbeurt gebruiken...

het regent, het is donker, mijn ontbijt smaakte naar behangplaksel, en het zoveelste inzicht heeft mij een beetje gloomy gelaten vanmorgen...

vrolijks dan maar...

dertig dagen schrijven - 5 - travel

als we waarlijk leven, zullen we waarlijk zien... - RWE

uitdaging van vandaag
niet iedereen heeft de behoefte om de wereld rond te reizen, maar iedereen kan wel een plek bedenken die ze een keer willen bezoeken voor ze sterven. wat is die plek voor jou en wat doe je om dat te bewerkstelligen?
::
en dan komen we terecht bij het feit dat ik helemaal niet zo'n goede reiziger ben, meer...
Vroeger vond ik elke plek waar ik terecht kwam heerlijk, het kon me niet schelen hoe bizar en imperfect het was waar ik was, het feit dat het nieuw was, en er mensen waren die mij andere perspectieven lieten zien was genoeg. Nieuw eten, nieuwe gesprekken, nieuwe interieurs - fantastisch...
Maar nu, na bijna 20 jaar honkvast te zijn geweest, na bijna 18 jaar moederschap, lijkt al mijn reislust te zijn veranderd, verdwenen bijna. Het is er wel - in mijn hoofd. Daar reis ik naar Ierland en Nieuw Zeeland, naar Japan en NoordWest Amerika/Canada, naar Berlijn en Sarajevo, naar Florence en Stockholm... Terug naar Brighton en Cornwall...
Maar ik weet ook dat Domburg al prima is, en een dagje Antwerpen vergt genoeg van mijn vermogen om impressies te verwerken... Hoe prachtig en indrukwekkend ze ook zijn...

Misschien is het een teken dat ik het wel oke vind waar ik nu ben (hoewel dat zich in mijn hoofd dan vertaalt als Ongelofelijk Saai en Burgerlijke Truttigheid), dat die reislust eigenlijk een gemaskeerd ongenoegen is met het leven waar je van probeert te ontsnappen... Misschien ben ik wel gewoon een schijterd geworden...

Waar ik heen wil voor ik sterf? Alle van bovengenoemde plekken, als mijn zwerflust - wanderlust, in prachtig engels ... - weer terug aanwezig is op het plekje waar het zo'n twintig jaar terug van verdween...

::

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 4 - post it

dat wat eenieder goed kan, heeft hij van niemand anders geleerd dan de Almachtige (of in mijn vertaling: de kosmos). Waar is de Meester die Shakespeare heeft onderwezen? Wie heeft Franklin, of Newton of Bacon (of vul uw eigen held in) onderricht? Shakespeare zal nooit worden gecreëerd door het bestuderen van Shakespeare... Doe datgene waartoe jij aangewezen bent, en je kunt niet op teveel hopen of teveel willen.... - RW Emerson

uitdaging van vandaag

bepaal wat op dit moment jouw grootste uitdaging is, vervorm het tot een vraag, schrijf dat op een post-it en [plak die op je badkamer raam of de achterkant van je voordeur... Na 48 uur ga je de antwoorden opschrijven die op je pad kwamen en ze evalueren.

Post je vraag/foto ook op je blog... (optional...)

::
hoe krijg ik meer plezier en voldoening (vervulling, bevrediging, spontaniteit...)
in wat ik doe in mijn leven?
::

lees ook mee met kati en op facebook

dertig dagen schrijven - 3

het is gemakkelijk om in de wereld te leven naar de wereld's mening; het is makkelijk om in eenzaamheid te leven naar de mening van onszelf; maar groots is diegene die midden in de menigte met perfecte zachtheid de zelfstandigheid van eenzaamheid kan bewaren
- R W Emerson

uitdaging van vandaag

de wereld is gedreven door hartstochtelijke geesten, krachtige ideeën, en onverschrokken acties. Wat is een sterk geloof wat jij bezit wat niet wordt gedeeld door vrienden en familie? wat inspireert jouw geloof, en wat heb je gedaan om er actief gehoor aan te geven?

::
een paar dingen springen me te binnen
ten eerste voel ik een mate van vertrouwen in een soort buitenwereldse kracht die mij bijstaat als het moeilijk gaat. ik geloof dat het me helpt en steunt en de goede richting uitstuurt als ik het een niet meer weet.
ook voel ik dat wat mij drijft is een soort van geloof in creativiteit... alsof er een onbedwingbare macht maakt dat ik veel van mijn tijd besteed aan het bedenken van van alles of manieren hoe ik het zou kunnen maken.
ik geloof ook in mijn eigen kracht, mijn eigen kunnen.
Mijn lijf, mijn geest... en dat van iedereen om me heen...
dat ieders leven een andere draai kan krijgen,
als de geest op een goede manier wordt gebruikt

::

lees ook mee met kati en op facebook

cheesecake dag

omdat wij proberen zo onreligieus mogelijk de dag door te komen, is Hemelvaartsdag een vreemde, zo eentje die {naar mijn weten} niet eens een heidense achtergrond heeft...

Dus is het sinds vandaag Cheesecake dag...

Heeft het toch nog nut...

recept:
225g volkoren koekjes, verkruimeld
100g boter, gesmolten
bakje ricotta of mascarpone (eerste is lekkerder)
500 g kwark
2 eieren
sap van 1 citroen
175 g suiker
4 lepels bloem

* oven op 180 graden voorverwarmen,
een bakblik van 23cm doorsnee met bakpapier bekleden.

* mix de koekjes en boter samen en plet ze op de bodem
van het bakblik tot een gladde laag.

* voeg daarna alle andere ingrediënten samen in een kom,
tot alle klontjes zijn verwijderd.

* giet op de koekjesbodem en bak ong. 40 minuten in de over.

* laat langzaam (bij voorkeur in de oven) afkoelen.

* serveer koel...

dertig dagen schrijven - 2

je oprechte acties zullen zichzelf verklaren, alsmede je andere oprechte acties. Je conformisme (aanpassen aan de norm) verklaart niets. de kracht van karakter is ophopend - R.W. Emerson

Uitdaging van vandaag:

Als 'de reis van het beste schip een zigzag lijn is van honderden punten', dan is het oprechter om in vandaag present te zijn dan in de vele gisteren te blijven hangen. Hoe zou je vandaag beschrijven, door maar een zin te gebruiken?
::
een veld vol kansen om dat te doen wat goed voelde, een grote, houten tafel om gesprekken te hebben die me weer iets meer hebben geleerd, en genoeg lekkers en moois om te delen en lief te hebben gehad, gedeeld met zij die mij lief zijn...

::

lees ook mee met kati en op facebook

- plaatje van deze site (ergens) -

dertig dagen schrijven - 1

wij zijn bang voor de waarheid, bang voor geluk, bang voor de dood en bang voor elkaar... onze eeuw heeft geen grote en perfecte personen voortgebracht - Ralph Waldo Emerson

als je verder kijkt dat de blogs op je lijstje, kom je wel eens wat tegen wat je aan het denken zet.
Zoals dit project - trust30 - waarin je, mocht je de uitdaging aannemen, je toelegt op 30 dagen lang iets schrijven over een prompt die op die website wordt gegeven. Het kan overal over gaan. Het is ook ter ere van de 208e geboortedag van R.W. Emerson, een van Amerika's meer inspirerende zonen... Hij was erg begaan met de natuur en had veel met intuïtie, dus heel fout zal hij niet geweest zijn... (nou ja, een zekere mate van kritisch oog is nooit verkeerd, natuurlijk...). Het idee is dat je nog dieper in jezelf, in je Ziel gaat kijken en leert vertrouwen op je innerlijke stem, op jezelf...

De uitdaging van vandaag:
je hebt nog maar 15 minuten te leven, zet je timer op 15 minuten en schrijf het verhaal wat je altijd al geschreven had willen hebben
::
heb ik alles uit mijn leven gehaald wat ik wilde?

Is mijn leven de moeite waard geweest?

Wat zou ik anders hebben gedaan?
Van die vragen die belangrijk zijn als er wellicht geen echte aanleiding toe is... Wanhopig zien of het allemaal wel oke is geweest...

Elk leven is de moeite waard, en je neemt nou eenmaal de beslissingen die op dat moment de goede waren. Klaar.
Maar had ik dingen anders gedaan?
Ik had wat minder vanuit angst besloten, als ik wist hoe dat had gemoeten...
Ik had wat meer risico's genomen, me minder laten sturen door wat ik dacht dat weerstand zou veroorzaken. Denk ik. Misschien ook wel niet...
Ik had wat meer willen reizen, wat meer van de prachtige wereld willen zien die ik straks ga verlaten. Mensen willen ontmoeten die mij hun verhaal deden, hun stukje leven met me wilden delen. Gewoon, dat ze een hond hadden vroeger, of met hun opa de konijnen te eten gaven die achter in de tuin woonden, en dat dat zoveel gevoel van vrede en rust gaf, of de aardappels schilden met hun moeder.
Ik had ook veel meer willen durven genieten van en vertrouwen in de Liefde, me wat vaker hebben durven verliezen in een relatie die diep en heftig en kort en mooi was. Gewoon, omdat het het einde van de wereld niet is als het stopt. Niet huilen omdat iets voorbij is, maar blij zijn dat het is gebeurd (ergens gelezen, die is niet van mezelf...).

Verder is het oke zoals het is. Ik heb prachtige mensen om me heen, die van me houden, die er voor me zijn, die mij veel hebben geleerd over wie ik ben, en wie zij zijn, en wat het leven ook kan zijn.
En ik hoop dat ik op mijn manier iets heb bijgedragen aan de wereld om me heen, dat men iets aan mij heeft gehad... Dat zou fijn zijn...
::

lees ook mee met kati en op facebook